Σάββατο 28 Ιουνίου 2008



Ήταν κάπως περίεργο,ήταν λίγο διαφορετικό απ' ότι το περίμενα.Είχα συνηθίσει στα βολικά και τ' ανάλαφρα,και ποιος μπορεί να με κατηγορήσει γι αυτό;
Όλοι εμείς οι ιμοραλιστές,όπως θα 'λεγε και ο γνωστός «αιρετικός», δεν θα ησυχάσουμε ποτέ.Υπάρχουν κάποιες στιγμές που βλέποντας τον καθρέφτη αηδιά-ζουμε.Υπάρχουν κάποιες άλλες που απλά δεν υπάρχουν οι καθρέφτες.Στις μεταξύ στιγμές κρατούμε πέτρες και τις εκσφενδονίζουμε,ασθμαίνοντας, δεξιά-αριστερά σε οτιδήποτε κινείται-μιλάει κάνοντας και την προσευχή μας πάντοτε για αποφυγή τυχόν αυτοτραυματισμών.


Θυμάμαι είχα ένα όνειρο-ίσως όχι ακριβώς όνειρο αλλά κάτι σαν μια παιδική διαστροφή-τουλάχιστον έτσι το φανταζόμουν τότε.Ήθελα να γνωρίσω τον Διάβολο προσωπικά,ήθελα να του μιλήσω και ήμουνα σίγουρος ότι θα είχαμε πολλά να πούμε.Κάθε μέρα που περνούσε προσπαθούσα να βρω ό,τι θα μπορούσε να με φέρει πιό κοντά του.Οι προσπάθειές μου πραγματικά ήταν αγωνιώδεις.Ασφυκτιούσα στην ιδέα ότι υπήρχε περίπτωση να μην τα καταφέρω.
Όπως μπορείτε να δείτε καμία αναφορά σε Θεό.Το θέμα το είχα λύσει προ πολλού.Απλά αποφάσισα ότι δεν υπήρχε.Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον η μορφή του,άρα δεν υπήρχε-αξίωμα παιδικό που ανακαλείται επιλεκτικά μέχρι και σήμερα....αγαπημένα μου βυζιά.
Οι μέρες περνούσαν,άφαντος ο κύριος.Έκανα ό,τι περνούσε απ'το μυαλό μου,αντέγραφα ανόητες τελετουργίες,ξυπνούσα η ώρα 3 το βράδυ διότι είχα μάθει ότι αυτή είναι η ώρα του και τέλοσπαντων ματαιοπονούσα "αφειδώς".Μια μέρα είχα ακούσει για το κερί και τον καθρέφτη.Η σίγουρη συνταγή,η ανέλπιστη λύση στο τεράστιο ζήτημα που με ταλαιπωρούσε.
«Αυτό ήταν!Επιτέλους έφτασα κοντά στο να σε γνωρίσω και από κοντά»-τότε δεν είχα μάθει ακόμη το «savoir vivre» για ραντεβού,για «σεβασμό» σε άλλους που περίμεναν πριν από σένα,τον ήθελα και τον ήθελα τώρα!
Μ' αυτά και μ' αυτά έφτασε η Άγια εκείνη ώρα.Η αποκάλυψη, και το καφεδάκι που πάει πάντα μαζί σε τέτοιες στιγμές, κοντεύει.
Στήθηκα στο δωμάτιο της μάνας εκεί που υπήρχε ο μεγάλος καθρέφτης έκλεισα τα φώτα άναψα το κερί-θυμάμαι ήταν το κερί του Πάσχα,τί άλλο κερί να βρεις το καλοκαίρι στο σπίτι-και περίμενα.Έβλεπα με περίσσεια σιγουριά,σεβασμό και φόβο φυσικά-και περίμενα.Έκανα διάφορες σκέψεις προετοιμαζόμουν-και περίμενα.Όσο περνούσαν τα λεπτά η αγωνία μεγάλωνε.Δυστυχώς μόνο αυτή μεγάλωνε όμως,το άλλο που περίμενα να «μεγαλώσει» απ'τον καθρέφτη, τίποτα.
Οι κόποι μου μάταιοι,οι ελπίδες μου λίγο μικρότερες απ'αυτό που είχα μεταξύ των ποδιών μου και απογοητευμένος χτυπημένος από την μοίρα γι ακόμη μια φορά παραιτήθηκα.Ήμουνα απίστευτα εκνευρισμένος,έβριζα και τους θεούς έβριζα και τους δαίμονες.
Το επόμενο πρωί με το πρώτο φως, χάραμα του φου, ξύπνησα μ' ένα τρομερό πονοκέφαλο,πρωτοφανές φαινόμενο για ένα ακμαίο 11 χρόνο!Έπρεπε να σκεφτώ τί πήγε στραβά,τί ανάποδα και τέλοσπαντων να πάρω τις αποφάσεις μου.
Ο πονοκέφαλος δυσκόλευε και εμπόδιζε την πνευματική μετουσίωση αλλά το αναπόφευκτο «άλμα» της πίστης δεν άργησε.
«Μα φυσικά!Μια ήταν η προφανής απάντηση.Κι εσύ άσπονδε φίλε Διάβολε είσαι ακόμη ένας απ'αυτούς που απλά δεν υπάρχουν.Κρίμα κι είχα την σιγουριά ότι θα κάναμε καλή παρέα..».

Ήταν κάπως περίεργο,ήταν λίγο διαφορετικό απ' ότι το περίμενα.Είχα συνηθίσει στα βολικά και τ' ανάλαφρα,και ποιος μπορεί να με κατηγορήσει και γι αυτό;

2 σχόλια:

Μιμης Ζερβος είπε...

Μήπως δεν χρειαζόταν το κερί?

Mr_Kite είπε...

Αυτό το ενδεχόμενο δεν το είχα σκεφτεί να πω την αλήθεια..Κρίμα που δεν θα μάθουμε ποτέ!

GreekBloggers.com ��������� ��� �������� blogs.
 

blogger templates | Make Money Online