Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015
"Τα παράλογα και τα περίεργα γεγονότα είναι λιγότερο έντονα απ' όσο περιμένουμε και πιο σπάνια απ' όσο φοβόμαστε" μας υπενθυμίζει ο Τάκης Σιδερίδης στο οπισθόφυλλο του Soap Opera.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις από απόσταση (που επιτρέπει κάποιες ανάσες) και συνδυάζοντας τες με το πιο πάνω, αυτό που φαίνεται να διαμορφώνεται σε επίπεδο ταξικής σύγκρουσης στην ελλάδα θα ακολουθήσει το αντεστραμμένο είδωλο του πάραπάνω αποφθέγματος.
"Τα παράλογα και τα περίεργα γεγονότα θα είναι περισσότερο έντονα απ' όσο περιμέναμε και πιο συχνά απ όσο θα φοβόμασταν."
Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013
Θάνατος από ψηλά* μύρισε και πάλι!
Η "διεθνής κοινότητα", ή όπως θα μπορούσε εύκολα κάποιος να την ονομάσει, η διεθνής συμμορία των διαχειριστών του κεφαλαίου, δημιούργησε όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να βρει πάλι το πάτημα που χρειάζεται για να αμολήσει τα αφηνιασμένα της σκυλιά. Κι όλ' αυτά στο όνομα της (αστικής) δημοκρατίας, της πολυφωνίας και της διαφύλαξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Από πού να ξεκινήσει κανείς για να αποδομήσει τις σαθρές προφάσεις και τα ανύπαρκτα τους επιχειρήματα; Από τον "πορτοκαλί παράγοντα" κατά τη διάρκεια της εισβολής στο βιετνάμ και τα ολέθρια αποτελέσματα της εκτεταμένης χρήση του (υπολογίζεται ότι οι Αμερικανοί ψέκασαν 80 εκ. λίτρα (!!) από τη συγκεκριμένη ουσία σε 3170 χωριά); Από τα χημικά κατά του Ιράν τη δεκαετία του 80; Από τα αμερικανικά στρατόπεδα εκπαίδευσης των επίδοξων "αγωνιστών της ελευθερίας και της Συριακής επανάστασης"; Tα παραδείγματα είναι δυστυχώς πολλά και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να συνεχίσω να τα απαριθμώ. Αυτό που εύγλωττα φαίνεται όμως από τα πιο πάνω είναι πως αυτοί που ήταν -και συνεχίζουν να είναι- υπεύθυνοι για την πλήρη αποσταθεροποίηση στην περιοχή αλλά και για την ύπαρξη και την χρήση των συγκεκριμένων χημικών ουσιών έρχονται να δακτυλοδείξουν και να μιλήσουν από μια θέση δήθεν ιδεολογικής και ηθικής ανωτερότητας για: "κατάφωρη παραβίαση των διεθνών συμβάσεων", "για απαράδεκτη και καταδικαστέα χρήση όπλων μαζικής καταστροφής". Κάτι που πριν καλά καλά αποδειχτεί ως τέτοιο, αλαλάζοντας έχουν ήδη προσυπογράψει τα δημόσια κατηγορητήρια, έβγαλαν ήδη τα πορίσματα τους και τα επιχειρησιακά τους σχέδια για βομβαρδισμούς έχουν ήδη προχωρήσει.
Το προκλητικό αλλά και συνταρακτικό επίσης είναι πως η μόνη ένδειξη και η μόνη φωνή από τα Ηνωμένα 'Έθνη σε σχέση με τη χρήση σαρίν ήρθε από το στόμα της Κάρλα Ντελ Πόντε (μέλος της ανεξάρτητης αρχής των Ηνωμένων Εθνών για τον εμφύλιο στη Συρία) και η αλήθεια δεν είδα εκεί πέρα κανενός το αυτί να ιδρώνει. Ούτε φυσικά των ίδιων των ΗΕ (σαν βασικό όργανο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ βεβαίως), ούτε του κ. Yes we Scan (φαντάζομαι οι κόκκινες γραμμές τον Μάη δεν υφίσταντο όπως φυσικά και οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου) ούτε του "αριστερού" προέδρου Ολάντ (ο "άνεμος αλλαγής"..όπως θα έλεγαν οι του συ.ριζ.α) και πάει λέγοντας.
Το ζήτημα που εγείρεται είναι άλλο. Ποια επεκτατική ανάγκη εξυπηρετεί ο βομβαρδισμός της Συρίας; Ποια γεωπολιτικά παιχνίδια παίζονται από τα δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα (ΗΠΑ-Ρωσία/Κίνα) μαζί με τους συμμάχους τους και τι προσπαθεί ο καθένας απ' αυτούς να κερδίσει; Αυτές οι ερωτήσεις πρέπει να απαντηθούν γι' αρχή. Όλα τ' άλλα είναι απλά απεγνωσμένες προσπάθειες αποπροσανατολισμού, κοροϊδίας και εμπαιγμού με εκατόμβες θυμάτων και καταρράκτες αίματος στο φόντο!
Και επιμένω στο πιο πάνω αφού στα πλαίσια της γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης που βιώνουμε τα 5 τελευταία χρόνια, δεν μπορεί παρά το συγκεκριμένο επεισόδιο των ενδοιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, εκτός άλλων, να σηματοδοτεί και επίσημα πλέον το τέλος της μεταψυχροπολεμικής πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ σαν η παγκόσμια ισχυρή ηγεμονική "σταθερά". Δεν μπορεί πλέον μόνη να σηκώσει την παντιέρα του "εκδημοκρατιστή", του "απελευθερωτή" όπως πχ. είχε κάνει στο Ιράκ, όπου ρητά είχε αποφασίσει πως με ή χωρίς την σύμφωνη γνώμη των ΗΕ και με ή χωρίς συμμαχίες η εισβολή θα γινόταν (Οκτώβρης 2002).
Και ακόμη και αν συνεχίσει τελικά στο μοναχικό δρόμο των βομβαρδισμών η θέση της αδιαμφισβήτητα πλέον έχει αποδυναμωθεί.
Όλα τα προηγούμενα φυσικά συμβαίνουν στο επίπεδο της βιτρίνας. Από πίσω με ταξική συνέπεια σιγοβράζει το κεφάλαιο (και οι προπαγανδιστικοί του μηχανισμοί) συνεχίζοντας το ολομέτωπο τσάκισμα κάθε μορφής αγώνα και αντίστασης και τον ανηλεή πόλεμο στην εργατική τάξη σε μια προσπάθεια του να αναδιαμορφωθεί και να ανασυγκροτηθεί επιστρέφοντας πίσω στα παραμύθια προ 2008 για "αέναους ρυθμούς ανάπτυξης" κτλ. Πιο συγκεκριμένα αυτό που βιώνει το προλεταριάτο είναι η συνεχής υποτίμηση της αξίας της εργατικής του δύναμης, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, επαναλαμβανόμενες ενέσεις ρευστότητας τρισεκατομμυρίων στον χρηματοπιστωτικό τομέα εις βάρος των δημοσίων ταμείων, εκφασισμός, θεωρίες των δύο άκρων, δαιμονοποίηση, στοχοποίηση και βίαιη καταστολή (με βάση το δόγμα της "μηδενικής ανοχής") σε οτιδήποτε έρχεται να διαταράξει την κανονική/κανονιστική αφήγηση και πάει λέγοντας.
Για μια μερίδα της εργατικής τάξης αυτό που ξετυλίγεται μπροστά της είναι ξεκάθαρο. Άλλα κομμάτια της παλεύουν να αλλάξουν δέρμα, άλλα σιωπούν, άλλα βλέπουν τον ουρανό και άλλα στέκονται με μίσος στην απέναντι όχθη.
Οι πόλεμοι, αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, στις ζωές μας και αυτά που ενδεχομένως να συμβούν στο άμεσο μέλλον, δεν είναι τίποτα άλλο από τη "δημιουργική καταστροφή" που επιβάλλει σαν αναγκαιότητα ο καπιταλισμός στις κοινωνίες. Αυτό δηλαδή που χρειάζεται για να συνεχίσει να επιβιώνει στις δικές μας πλάτες, στο δικό μας ιδρώτα, στις δικές μας ζωές και τελικά στο δικό μας θάνατο.
Ως πότε όμως θα έχουν τα κορμιά και τις ζωές μας σαν δεδομένα; Ως πότε θα υπάρχει αυτή η "εκκωφαντικά" σιωπηρή συναίνεση; Αυτές είναι οι σκέψεις που θα πρέπει να μας απασχολήσουν άμεσα. Ειδάλλως, οι εναλλακτικές είναι περιορισμένες στην εξής μια: Πρόσω ολοταχώς με κεκτημένη ταχύτητα για σύγκρουση με το τρέιλερ που έρχεται κατά πάνω μας!
Άρα είτε θα αλλάξουμε δρόμο και κατεύθυνση παίρνοντας το τιμόνι στα δικά μας χέρια είτε θα ψάχνουμε το "μαύρο κουτί" μέσα στα συντρίμμια. Αν φυσικά μας έχουν μείνει μάτια μετά την σύγκρουση..
*εξαιρούνται φυσικά οι συνεχιζόμενες εναέριες επιδρομές με drones που φαίνεται δεν έχουν κοπάσει λεπτό εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία..
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012
'..the straight line is now regarded as the shortest distance between two people, as if they were points.'
απόσπασμα από αφορισμό Νο. 20, Μinima Μoralia, Τ. Adorno
Καμία πολυπλοκότητα καμιά ιστορικότητα. Πού και πώς εξάλλου να χωρέσει ο αναστοχασμός και η διαλεκτική σκέψη σ΄ένα περιβάλλον όπου η κυρίαρχη αφήγηση μιλάει για "καιρικά φαινόμενα", "θυσίες", "για εξ αποκαλύψεως σωτήρες" κτλ.
Πασχίζουν να μας πείσουν οι αστοί και οι παρατρεχάμενοί τους ότι βρεθήκαμε σ' αυτόν τον κόσμο μέσα από διαδικασίες παρθενογένεσης. Αποκομμένοι από το παρελθόν-άρα και το μέλλον-καταδικασμένοι να ζούμε σ ένα φαύλο προκάτ παρόν, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.
Προφανώς έχουμε βιώσει αναρίθμητες ήττες-σε πολλά επίπεδα, εξού και ο χώρος για την πιο πάνω φλυαρία. Μια φλυαρία φυσικά που δεν βιώνεται απλά ως τέτοια, αλλά και σαν πραγματικότητα (διότι τι άλλο μπορεί να είναι οι ορδές των ανέργων, των μεταναστών, των ανασφάλιστων, των "κολασμένων της γης";;).
Η εργατική τάξη, είτε αυτή βρίσκεται στα εργοστάσια, είτε στα πανεπιστήμια, είτε στα νοσοκομεία, είτε πίσω από ένα γραφείο εγκλωβίστηκε στα ανιστορικά παραμύθια της νομενκλατούρας, του "θεαματικού", του φασισμού/νεο-ναζισμού και του ρεφορμισμού της ενσωμάτωσης (call me σοσιαλδημοκρατία..).
Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος για τις εξελίξεις.
Είμαι όμως ταξικά συνειδητοποιημένος για το ρόλο του προλεταριάτου, σαν ραχοκοκκαλιά της ιστορίας, σαν καταλύτης και σαν διαμορφωτής.
Και επιστρέφοντας στην αρχή, συνδυάζοντάς την με την 6η θέση του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ1, η ανθρώπινη ουσία δεν είναι ούτε πρέπει να καταλήξει αυτιστική, σημειακή. Αντίθετα, είναι 'το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων' από τις οποίες καθορίζεται και καθορίζει και σαν τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και επαναστατικά να μετασχηματιστεί.
1. '..η ανθρώπινη ουσία δεν είναι μια αφαίρεση που ενυπάρχει μέσα στο απομονωμένο άτομο. Στην πραγματικότητά της είναι το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων...' Μαρξ, 1845.
Δευτέρα 21 Μαΐου 2012
Θα μάθεις να χαρμανιάζεις
στον καπνό της ιστορίας
Θα χασκογελάς όταν θα σου κόβουνε
το στόμα
Θα σε ξεθάψουν λίγο πριν να πεθάνεις
για να ρωτήσουν "Πώς δεν πέθανες ακόμα;"
καθώς
Θα σ' ευλογούν με δοξασίες απ' τον επικήδειο
του ανθρώπου
Κι όταν θα τελέψουν όλα τούτα
Θα σε ντύσουνε στο "περίπου" (το αγαπημένο σου χρώμα)
περιμένοντας την επόμενη..
Φαίνονται καλά προετοιμασμένοι(;),
το αγαπημένο της χρώμα είναι το κόκκινο..
Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012
Θα ήθελα να είχα λέξεις.
Όχι πάρα πολλές
Δυο-τρεις
Τόσες όσες χρειάζονται
Να σου πω όσα άφησα,
φοβούμενος την μυρωδιά σου
Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012
To ΜΟΝΕΥ, γνήσιο techno της νουάρ ποντιακής παράδοσης, είναι μια ιστορία από τα παλιά τοποθετημένη στο αόριστο μέλλον της μπαγκαζιέρας μιας XT 650 supermoto, εξιστορημένη με απόλυτη πιστότητα 95%. Πνευματική παρθενογέννηση του άστοργου Τάκη Σιδερίδη, καταδιώκει ευσυγκίνητους μπάτσους, βαποράκια με τσαγανό, πρώην παλαιστές με επιχειρηματικό μυαλό, νομάρχες σκέτους, ένας τραγικός διαγωνισμός ομορφιάς, ακόμη και ρώσους ελεύθερους σκοπευτές με To ΜΟΝΕΥ, γνήσιο techno της νουάρ ποντιακής παράδοσης, είναι μια ιστορία από τα παλιά τοποθετημένη στο αόριστο μέλλον της μπαγκαζιέρας μιας XT 650 supermoto, εξιστορημένη με απόλυτη πιστότητα 95%. Πνευματική παρθενογέννηση του άστοργου Τάκη Σιδερίδη, καταδιώκει ευσυγκίνητους μπάτσους, βαποράκια με τσαγανό, πρώην παλαιστές με επιχειρηματικό μυαλό, νομάρχες σκέτους, ένας τραγικός διαγωνισμός ομορφιάς, ακόμη και ρώσους ελεύθερους σκοπευτές με οικογενειακά ζόρια, ενώ στο μάτι του αναγνώστη μια βαλίτσα με τηλεοπτικά κέρδη, ένα Luger περίστροφο, ένα ημι-αυτόματο PSG 1 και η φρέσκια πένα ενός πόντιου κόνδορα που ψάχνει να τραβήξει από την νεοελληνική έρημο χαρακτήρες και ήρωες με αντίτιμο λογικό. Υπάρχει και μια γυναίκα. Ορφανή. Το τέλος το γνωρίζετε καλά κι ας μη το αναγνωρίζετε, θέμα δικό σας και του ευσυνείδητου εξομολογητή σας , μα τη διαδρομή μέχρι εκεί σίγουρα δεν θα τη λησμονήσετε κι ας μην έχετε πληρώσει για το εισιτήριό σας.
Το MONEY εκδίδεται σε σαμουά χαρτί 80γρ. και εξώφυλλο Modigliani 260γρ. χωρίς αυτιά από δύο σπονδυλωτούς φίλους της FORGERY PUBLICATIONS χάρη σε έναν τρίτο άσπονδο και τη χρηματοδότηση ακόμη περισσότερων. Διαβάζεται το χειμώνα στο λερναίο μετρό της Θεσσαλονίκης με κονιάκ με μια φλούδα πορτοκάλι και ηλεκτρονικό τσιγάρο, ενώ διατίθεται από κεντρικά βιβλιοπωλεία και περιφερειακούς φίλους προς 4 Ευρώ το αντίτυπο
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011
Every night there is a voice whispering a lullaby in your ear. Sweet, with a velvety texture. You barely even hear it “… the time has passed for choices!” And then you fall asleep, tired with a weary smile on your face. Yes, you are right. The dystopian, the grotesque, the obscene all condensed into one little touch of the absurd.
“-You better get up son! Your non-life awaits you. It needs you now, more than ever!”
photo: by MrKite
Ή έτσι μας έχουν πει(“..the time has passed for choices!”). Ή καλύτερα εκεί στοχεύουν. Σ’ αυτή καθημερινά την αρένα λοιπόν παίζεται ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ύπουλα ίσως «παιχνίδια» που στήθηκαν ποτέ. Πριν προχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά, νομίζω οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε μερικές ασάφειες. Για ποιο χρόνο και ποιες επιλογές μιλάμε και ποιοι είναι τελικά αυτοί που «παιδιαρίζουν»(sic).
Πώς όμως φθάσαμε εδώ πέρα; Πώς φθάσαμε δηλαδή να είμαστε τόσο βολεμένα λειψοί; Γιατί δε θέλω να ακούσω κανένα (ο Hobbes εδώ μάλλον θα διαφωνούσε..) να φλυαρεί υπέρ της «φυσικής», της «εγγενούς» -και καλά- του ανθρωπίνου είδους ροπής προς το βόλεμα και την αδράνεια[2]. Άρα ναι, έλλειψη πολλών βαθμών ελευθερίας αλλά σαν αποτέλεσμα όχι μιας αόριστης θεωρητικής κατασκευής αλλά μιας άλλης πιο αντικειμενικής και πιο γενικευμένης πραγματικότητας η οποία ταυτόχρονα γεννάει και διαιωνίζει πχ. τις υπόγειες γραμμές παραγωγής στην Κίνα, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, 2 παγκόσμιους και αναρίθμητους γνωστούς και άγνωστους πολέμους, τους δηλητηριασμένους επειδή το νερό που έπρεπε να πιούν ήταν μολυσμένο, τον αριθμό αυτών που τους κατέσχεσαν τα σπίτια και τις περιουσίες, αυτούς που δουλεύουν για να επιβιώσουν και όχι για να ζήσουν, αυτούς που γεμίζουν σαν σκουπίδια τους αραχνοΰφαντους και δαφνοστόλιστους λεωφόρους κτλ.. Διότι μπορεί να ακούγονται λίγο άσχετα μεταξύ τους όλα τα προηγούμενα αλλά όλα έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς και μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά που τα ενώνει, όπως αυτές που συνηθίζει ο πύθωνας όταν σφιχταγκαλιάζει το θήραμά του. Τον καπιταλισμό και ό,τι αυτός πρεσβεύει πραγματικά, βάζοντας στην άκρη τη βιτρίνα με τις βαρύγδουπες διακηρύξεις του για «δημοκρατία, ανάπτυξη, εξέλιξη» στην οποία όλοι ανεξαιρέτως θα συμμετέχουν «με ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη» μπλα μπλα μπλα.. Νομίζω όλοι τα έχουμε ακούσει παραπάνω από μια φορά να μην τα επαναλάβω!
Επίσης, θα πρέπει μια που είμαστε εδώ να δούμε πώς εκφράζεται τελικά η σύγχρονη έννοια της ελευθερίας σ’ αυτό το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης. Πώς ερμηνεύεται και ποιες είναι τελικά οι επιλογές που απομένουν. Είναι νομίζω σαφές πως φορέας της ελευθερίας (ως ιδέας αλλά και ως πραγμάτωσης), μέσα από το οποίο θα οριστεί το πόσο τελικά ελεύθερος είσαι, αποτελείται και από αντικειμενικούς αλλά και από υποκειμενικούς όρους οι οποίοι καθώς εσωτερικεύονται και «στερεοποιούνται» στο επίπεδο της συνείδησης, τροφοδοτούν και δίνουν καύσιμο(ή όχι..) σε κάθε απελευθερωτική αναζήτηση. Έχεις την ελευθερία να επιλέξεις κατά κύριο λόγο μόνο α) μέσω της αναγνώρισης του ποιος είσαι(άρα και τι θέλεις..) β) τι κατέχεις και γ) ποια κουλτούρα και πολιτειακοί/αστικοί νόμοι σε περιορίζουν κάθε φορά. Εδώ νομίζω γίνεται ξεκάθαρο πόσες επιλογές και άρα πόση ελευθερία μας απομένει σήμερα.
Ας δούμε λοιπόν πιο λεπτομερώς τους πιο πάνω περιορισμούς.Το τι κατέχουμε, νομίζω το πρόσφατο κίνημα του 99% το αποσαφήνισε σε όσους ακόμη έτρεφαν κάποιου είδους ψευδαίσθηση επ’ αυτού. Η κατηγοριοποίηση όμως με αριθμητικά μόνο κριτήρια είναι και ημιτελής και ανεπαρκής. Ο διαχωρισμός δεν είναι τόσο γραμμικός, ούτε θα μπορούσε να είναι. Τι σημαίνει 99%;; Τίποτα απολύτως αν μείνουμε μέχρι εκεί, αφού μέσα σ’ αυτό το 99% υπάρχουν περαιτέρω «εσωτερικοί» διαχωρισμοί οι οποίοι καθιστούν το εν λόγω σύνθημα αδύναμο και «διάτρητο». Ο διαχωρισμός επαναλαμβάνω με αριθμητικά κριτήρια και όχι πολιτικά είναι ανεπαρκής. Δεν είμαστε το 99%! Είμαστε φύσει, αυτοί που παράγουμε τον πλούτο(αλλά δεν μας ανήκουν τα μέσα παραγωγής του πλούτου), αυτοί που η κοινωνική μας θέση μας τοποθετεί στην βάση μιας πυραμίδας όπου η κορυφή της καρπώνεται την υπεραξία αυτού που εμείς δημιουργήσαμε και δημιουργούμε. Αυτός είναι ο ιστορικός και αντικειμενικός(ταξικός) κοινωνικός διαχωρισμός. Έστω όμως! Η αναγνώριση σαν πρώτο βήμα της ύπαρξης αυτού του ετεροβαρούς και διχασμένου κοινωνικού μοντέλου είναι μια αφετηρία.
Επιπρόσθετα στα προηγούμενα, σ’ αυτά που μπορεί να κατέχει κάποιος συμπεριλαμβάνεται και ο πλούτος της γνώσης είτε αυτή ονομάζεται τεχνική είτε θεωρητική (απολυτήρια, πτυχία, μεταπτυχιακά..). Η προσβασιμότητα όμως, η εκφυλισμένη αξία (ανταλλακτική) τόσο των απολυτηρίων όσο και των πτυχίων (άρα ή σύνδεση τους με την αγοράàακολουθούν τους νόμους τηςàμεγαλύτερη ζήτηση και μεγαλύτερη μελλοντική μισθολογική εξασφάλισηà πιο ακριβά πτυχίαàπιο λίγοι οι οικονομικά ικανοί να ακολουθήσουν το «χορό») ,καθώς επίσης ο ρόλος των σχολείων και των πανεπιστημίων καθιστούν την απόκτηση μιας οποιασδήποτε μορφής γνώσης και επάρκειας ένα δρόμο γεμάτο εμπόδια, παράδρομους, χαντάκια και αδιέξοδα αποβάλλοντας και αποκλείοντας πολλούς στην πορεία.
Το ποιοι νόμοι υπάρχουν, παρά να κάνω αναφορά σε συγκεκριμένο νομικό καθεστώς, είναι πιο σωστό θεωρώ να δούμε ποιος είναι ο εκάστοτε νομοθέτης. Μετά την είσοδο του κοινοβουλίου (κοινοβουλευτική δημοκρατία) στο πολιτικό προσκήνιο-κυρίως μετά τον αγγλικό εμφύλιο δηλαδή- οι νομοθέτες είναι οι «αντιπρόσωποι» του λαού αυτούς δηλαδή στους οποίους παραχώρησε την εξουσία ο λαός πιστεύοντας πως θα τον αντιπροσωπεύουν επάξια στην εξουσία, μιλώντας εδώ κυρίως για τις δυτικές κοινωνίες όπου το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης είναι πλήρως ανεπτυγμένο. Σ’ αυτό το σημείο και σ’ αυτή τη ζεστή φωλιά είναι που γεννιούνται και μεγαλώνουν οι βολεμένες (αφού κάποιος άλλος καλός κύριος/α με προσέχει..) αδρανείς πολιτικά ορδές των ανθρώπων. Είναι πασιφανές όμως ποιος είναι ο διαχρονικός ρόλος των νομοθετών, σε ποιους βάζουν και σε ποιους γυρίζουν την πλάτη, και τι συμφέροντα υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι τόσα πολλά δυστυχώς που δεν έχει νόημα να αναφερθούμε σε κάποιο συγκεκριμένο.
-Τελικά δε μας είπες! Ποιοι είναι αυτοί;
-Καλά καλά, μισό..!
Σκεφτόμουνα τις ανθρώπινες σχέσεις, την αρχέγονη αυτή μεταμορφωτική δύναμη που ασκείται από και σε κάθε άτομο ξεχωριστά έτσι ώστε ταυτόχρονα να ορίζει και να ορίζεται απ’ αυτές. Είτε μέσα από την κατάφαση ενός συμπεριφορικού μοντέλου είτε μέσα από την άρνηση του, οι ανθρώπινες σχέσεις συνεχίζει να τροφοδοτούν με ανεξάντλητη δύναμη το άτομο και την κοινωνία. Μια κοινωνία που σε πείσμα πολλών-κυρίως σύγχρονων κοινωνιολόγων/οικονομολόγων και φιλοσόφων του κώλου- δεν είναι απλά το άθροισμα των μονάδων που την αποτελούν αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Είναι αυτό που γεννιέται μέσα από τον κοινό βίο και βίωμα: η ιστορία, είναι η φαντασία, είναι η συλλογικότητα, είναι το παρόν, είναι η αμφισβήτηση, είναι η αγωνία, είναι το πείσμα, είναι η συντροφικότητα, είναι ο αγώνας, είναι η σύγκρουση.. Όλα χαρακτηριστικά της πολυμορφίας και της πολλαπλότητας που χορεύουν το «χορό των μπιζελιών» με το κάθε άτομο ξεχωριστά, ξεπερνώντας έτσι και την αρχική έννοια της πολυμορφίας αλλά και τα ίδια τα άτομα που συμμετέχουν σ’ αυτόν. Καμιά σοβαρή λογικο/φιλοσοφική προσέγγιση δεν μπορεί να δημιουργήσει απόλυτα ορθό και τελικό ερμηνευτικό πλαίσιο. Πάντα έρχεται η επόμενη να δείξει τις αδυναμίες και τα λάθη της. Και όμως τόλμησαν μερικοί γελοίοι να μιλήσουν για το «τέλος της ιστορίας»(Fukuyama) και την απελευθέρωση του ανθρώπου. Αυτοί οι ίδιοι οι οποίοι επένδυσαν (Leo Strauss) στο μύθο μιας χωρίς όρους κοινωνικής συναίνεσης, αυτοί που αποθέωσαν τον ατομισμό, ήρθαν να διακηρύξουν με περίσσιο θράσος το τέλος της επιλογής και παράλληλα το τέλος της κοινωνίας(Maggie).
Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση. Η ιστορία δεν τελείωσε επειδή πολύ απλά ακόμα δεν άρχισε(παραφράζοντας τον Marx). Και αυτό φαίνεται κάθε μέρα, σ’ ένα πλανήτη για όλους, «όλοι» πλέον είναι η μειονότητα και η πλειονότητα δεν έχει καν όνομα. Δε θα μιλήσω για την ασυδοσία των λίγων ούτε για τις δομικές αναδιαρθρώσεις της αγοράς που «πρέπει» να γίνουν. Αυτά είναι τα τσιτάτα των απολογητών ενός προ-ιστορικού καταρρέοντος (einsturzende) κόσμου.
Θα μιλήσω για την ιστορική συγκυρία, και τα ρήγματα που έχει προκαλέσει σ’ αυτό το χρυσελεφάντινο κοινωνικοοικονομικό οικοδόμημα της αντίφασης, του παραλογισμού και της ανισότητας. Βρισκόμαστε στη μέση μιας βαθιάς συστημικής κρίσης, που δε φαίνεται να εξομαλύνεται στο άμεσο μέλλον. Όλες οι γνωστές λύσεις και τεχνάσματα αποτυγχάνουν το ένα μετά το άλλο αφήνοντας εκτεθειμένους και γελοιοποιημένους όλους τους ειδήμονες και όλους τους γκουρού του οικονομολογισμού. Μέσα σ’ αυτή τη στιγμή είναι που επιτελείται η απομυστικοποίηση και η φανέρωση του γυμνού πλέον ψέματος. Ενός ψέματος που θα πρέπει να πάψει να μας αντιπροσωπεύει και να μας ψευδο-ικανοποιεί σπρώχνοντάς μας παράλληλα να φυσήξουμε το καντήλι του για να σβήσει. Αυτό δε σημαίνει επ’ ουδενί ότι θα σβήσει τελικά! Κάθε άλλο, ιστορικά μας απέδειξε ότι βρίσκει τρόπους να μπαλώνει τις τρύπες και να τα φέρνει βόλτα με το ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η μοναδική στιγμή που θα σταματήσει να αναπαράγεται και να επιβιώνει είναι όταν θα ξεκινήσει να αναπαράγεται από εμάς μια άλλου είδους πολιτική σκέψη και ένα άλλου είδους κοινωνικό φαντασιακό. Πριν και πάνω όμως απ’ αυτό χρειάζεται να κινητοποιηθούμε, χρειάζεται να σταματήσουμε να παραμυθιαζόμαστε και να ακούσουμε. Να ακούσουμε τις οχλοβοές και τα βογγητά του παρελθόντος και να τα συνδυάσουμε με τον εκμαυλισμό, τον πόνο και την μιζέρια του παρόντος. Μόνο αν βρεθούμε, αν γνωριστούμε και αν ακούσει ο ένας τον άλλο υπάρχει μέλλον.
Για να μιλήσουμε όμως αυτή τη γλώσσα, όπως και με την ίδια την ιστορία της εξέλιξης της γλώσσας per se, πρέπει επαναλαμβάνω πρώτα να σηκωθούμε από ‘κει που βρισκόμαστε για να περπατήσουμε, να κινηθούμε, να απαιτήσουμε, να φωνάξουμε και να συγκρουστούμε. Οφείλουμε να σαμποτάρουμε την ομαλότητα και να δημιουργήσουμε καινούργια ρήγματα (με καταλήψεις, με γενικές απεργίες, με..) μακριά από συνδικαλιστικές, κομματικές ή όποιες άλλες χυδαίες πολιτικάντικες σκοπιμότητες. Η ιστορική συγκυρία έχει ανοίξει δρόμους και επιλογές οι οποίες μπορούμε-και πρέπει-να αρπάξουμε απ’ τα μαλλιά. Εφορμώντας στον ουρανό[3] θα γεννιούνται οι καινούργιες ανάγκες και οι αντίστοιχες καινούργιες λύσεις.
Και τέλος, αντιστρέφοντας τον Έλιοτ[4], αυτός ο κόσμος δε θα χαθεί με ένα λυγμό αλλά με ένα κρότο!
Έτσι όπως γεννήθηκε! [1] Πρέπει να τελειώνουμε όμως με την έννοια της διαστρεβλωμένης προσωπικής ευθύνης -η οποία δρα και αποτρεπτικά και παραλυτικά με το αυτοενοχικό- για να μπορέσουμε να δούμε λίγο πιο καθαρά μπροστά μας. Και εξηγούμαι. Ο παρών κοινωνικός σχηματισμός και διαστρωμάτωση προαποκλείει κάθε έννοια ενότητας κυρίως αν δούμε ποιοι κατέχουν στα χέρια τους το μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιο πλούτου και ποιοι όχι, και άρα με ποιο αντίστοιχο τρόπο διαβαθμίζεται η προσωπική ευθύνη. Με άλλα λόγια παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες μερικών ταχυδακτυλουργών του περιοδεύοντος θιάσου του καπιταλισμού(πχ. η ώρα της γης-κλείνεις το διακόπτη του ηλεκτρικού για μια ώρα τάχα για να σώσεις τη γηž μιλώντας στο υποσυνείδητο: ΕΣΥ να την ΣΩΣΕΙΣ αφού ΕΣΥ την ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ και άρα ΕΣΥ φέρεις ακέραια την ΕΥΘΥΝΗ ) να μας εξισώσουν η πραγματικότητα κάθε φορά θα υπαγορεύει άλλα. Όχι! εγώ και καμπόσοι άλλοι (η πλειονότητα) δεν έχουμε την ίδια ευθύνη με το αφεντικό πχ. S. JobbsV, W. Buffett, Murdoch, Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης, Σιακόλας, Παρασκευαίδης και πάει λέγοντας που, πεινασμένος όντας για κέρδος και άρα επέκταση της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, καταπίνει εκθετικά περισσότερους φυσικούς πόρους από ότι ο καθένας μας θα μπορούσε σε καμιά 1500 χρονάκια!!
[2] με κοινωνικούς αλλά και ατομικούς όρους
[3] Σχόλιο του Μαρξ σε γράμμα του στον Dr. Kugelmann όσων αφορά την Παρισιανή Κομμούνα, 1871
[4]Από το ποίημα «Οι Κούφιοι Άνθρωποι»
Subscribe to:
Αναρτήσεις (Atom)
