Μ'ένα μικρό κρυμμένο παράπονο:

Καλλιτέχνης ή εραστής της τέχνης;

Αηδία και λύπη για το πολιτικό μας επίπεδο.Ειδικά την τελευταία εβδομάδα όπου ο κάθε πικραμένος ''πατριώτης'' και ο κάθε αριστερολάγνος ιδεαλιστής παρέθεσε τις ''καινοτόμες'' και ''ρηξικέλευθες'' του απόψεις.
Κατ'αρχάς πρέπει να πω οτι μιλάω για την προεκλογική εκστρατεία που τελείωσε πριν λίγες μέρες στην Κύπρο,και που δυστυχώς είχε διαρκέσει κάπου 10 μήνες!!
Λίγα από τα τελευταία συνθήματα που ακούστηκαν ήταν:''Οι κομμουνιστές που θα αφελληνίσουν το νησί'' και οι ''δεξιοί οι πραξικοπηματίες,που στέλνουν sms και email με προσβλητικές και ψεύτικες κατηγορίες''...Και πολλά άλλα εύηχα,ευήλια και ευάερα συνθήματα,χωρίς να γίνεται ουσιαστικός λόγος για τα ουσιώδη,τα σοβαρά για αυτά που υποτίθεται θα έπρεπε να συζητούν και να συγκρούονται.

Και ρωτώ εγώ ως πότε θα ανακυκλώνονται οι ίδιες μαλακίες στο βωμό απλά μερικών ψήφων και ως πότε κανένας δεν θα είναι διαθέσιμος να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν και να μιλήσει με ειλικρίνεια και πάνω απ΄όλα με πολιτικό θάρρος για το μέλλον μας;
Μάλλον έχουν την ψευδαίσθηση οτι απευθύνονται σε ένα κόσμο που έμεινε στάσιμος στα δικα τους λημνάζοντα νερά.Και μάλλον νομιζούν οτι πιστεύουμε έστω τα μίσα απ'αυτά που λένε.

Σ'αυτό το σημείο μπαίνει και το στοιχείο ''δημοσιογράφος''.Το στοιχείο το οποίο με στεντόρια σιωπή απέχει.'Η καλύτερα και πιό σωστά εξυπηρετεί και γλύφει τους ποπούς εκείνων που ευνοεί δηλαδή απο εκεινούς που θα τα ''πάρει'' σε οποιαδήποτε μορφή[δλδ σε euro(πρώην κυπριακή λίρα),dollars,πολιτική προστασία,ρουσφέτια κ.τ.λ].Αντί δηλαδή οι δημοσιογράφοι να κάνουν την δουλεία τους επιλέγουν την εύκολη λύση και μας δουλεύουν.Την εύκολη λύση της μη κριτικής,την εύκολη λύση των επιλεκτικών ερωτήσεων σε ''επίλεκτους'' πολιτικούς,την εύκολη λύση μέσα σε μια λογική βολέματος.

Και σε τί καταλήγουμε;Οι πολιτικοί και όλα τα άλλα άγρια ζώα,θηρία μη έχοντας κανένα να τους προκαλέσει και από κανένα να αμφισβητηθούν οργιάζουν και ασελγούν κοροιδεύοντας και εμάς και τους εαυτούς τους.Η στασιμότητα διαιωνίζεται και καταλήγουμε να ακούμε τα ίδια συνθήματα τον ίδιο πολιτικό λόγο και να βλέπουμε τις ίδιες φάτσες τα τελευταία 30 χρόνια.

Εγώ πάντως ψιλοβαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια.Και απ'ότι ακούγεται δεν είμαι και τόσο μόνος...

Με τέσσερα βασικά βραβεία, το Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους αναδείχθηκε η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Οι Τζόελ και Ίθαν Κοέν απέσπασαν το βραβείο σκηνοθεσίας και διασκευασμένου σεναρίου, ενώ στους πρώτους ρόλους νικητές αναδείχθηκαν οι Ντάνιελ Ντέι Λιούις και Μαριόν Κοτιγιάρ.

Όπως αναμενόταν, τα φοβερά αδέλφια του αμερικανικού σινεμά Τζόελ και Ίθαν Κόεν αναδείχθηκαν οι μεγάλοι νικητές της βραδιάς. Η ταινία τους Καμιά Πατρίδα για τους μελλοθάνατους απέσπασε τέσσερα βραβεία: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου και Β΄ανδρικού ρόλου.

Καλύτερη ανδρική ερμηνεία αναδείχθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, εκείνη του Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ο οποίος δήλωσε ότι το αγαλματάκι μοιάζει να έχει βγει από «το κεφάλι του Πολ Τόμας Αντερσον».

Το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου παρέλαβε η Γαλλίδα Μαριόν Κοτιγιάρ από τον περσινό νικητή στην ανδρική κατηγορία, Φόρεστ Γουίτακερ. «Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν άγγελοι σε αυτήν την πόλη» δήλωσε σοκαρισμένη η ηθοποιός.

Η τελετή απονομής ξεκίνησε με το γνωστό καυστικό χιούμορ του οικοδεσπότη Τζον Στιούαρτ. Πολιτική και απεργία βρέθηκαν στο στόχαστρο του κωμικού.

«Είπαν ότι τα Όσκαρ βοήθησαν να τελειώσει η απεργία. Πριν ξοδέψουμε τις επόμενες 45 ώρες για να μοιράσουμε χρυσά αγαλματάκια, ας σταθούμε λίγο να συγχαρούμε τους εαυτούς μας» δήλωσε, ενώ το κοινό ξέσπαγε σε γέλια.

Μπάρακ Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον δεν διέφυγαν από τον σχολιασμό του. «Όταν δείτε έναν μαύρο ή μια γυναίκα ως πρόεδρο ένας αστεροειδής θα χτυπήσει το Αγαλμα της Ελευθερίας» δήλωσε, ενώ προέτρεψε τους παρευρισκόμενους να ψηφίσουν «τον αγαπημένο τους Δημοκρατικό».

Πρωί του Σαββάτου,δεν είχα και πολλά πράγματα να ασχοληθώ για αυτό είπα να δικτυωθώ..Να αναρτήσω ένα κομμάτι από την εγκεφαλική μου λειτουργία προς κοινή θέα.Βασική θεματολογία δεν υπάρχει,και δεν θα υπάρξει.Κάθε φορά το βασικό θα συντρίβεται και θα συνθλίβεται και θα υπαρχει κάτι καινουργίο το οποίο μοιραία θα είναι και το πιο σημαντικό.Η κριτική της κριτικής θα είναι το καύσιμο της συζήτησης.

Λέξεις,ιστορίες,βιβλία,μουσική,γυναίκες,βυζιά,φαλλοί,πίνακες όλα αυτά κάτι έχουν να μας εκμυστηρευτούν.Ποιός ακούει όμως;Πολύ λίγοι και ακόμη λιγότεροι είναι διατεθημένοι να μιλήσουν γι' αυτά.Το μεγάλο ζήτημα το ''In Absentia''.Πόσοι,ποιοί και γιατί απλά ''λείπουν'',γιατί δεν είναι ''εκεί'';

Αύτος είναι ο πρώτος μου προβληματισμός και το πρώτο θέμα.Πού έχουν χαθεί όλοι,σε ποιό βρωμοστενό και σε ποιά σκατότρυπα του εγώ τους έχουν αφεθεί;