Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009


Ένα μικρό αφιέρωμα από την guardian 15 χρόνια μετά τον θάνατό του...εδώ

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009


...Είχαν ήδη περάσει 3 χρόνια μετά που ο κόσμος ξεκίνησε το μεγαλύτερο και μαζικότερο αντάρτικο που είχε γνωρίσει ποτέ η μοντέρνα( ή η μεταμοντέρνα αν γουστάρετε) ιστορία.
Αυτή η τεράστια καταστροφή κι εξαθλίωση που ζήσαμε έκανε τον γύρω του τότε κόσμου(αυτού που είχε απομείνει δηλαδή) καμιά 15ρια φορές σε πείσμα αυτών που ήθελαν το θάψιμό της.Η κόλαση δεν άργησε να εξαπλωθεί παντού..Και ήταν σαν λάδι στις πληγές, σαν τη βαθιά ανάσα λίγο πριν πνιγείς.
Σαν ντόμινο οι πόλεις απαλλοτριώνονταν από τα χέρια των τρωκτικών.Και όλα αυτά επειδή η δυσφορία γι αυτόν τον Θαρραλέο Καινούργιο Κόσμο ξεχείλισε.Αποφασίστηκε ερήμην των "αφεντικών" το τέλος της ιστορίας τους.Η άρνηση του αρρωστημένου κι αποκρουστικού καταφατικού υπάρχοντος είχε ξεκινήσει.
Το τυπογραφείο περίπου στο δεύτερο χρόνο όταν τα περισσότερα μέσα παραπληροφόρησης είχαν καταρρεύσει ξεκίνησε δουλειά και πάλι.Αυτή την φορά έδινε άλλου είδους ειδήσεις και άφηνε άλλου είδους φωνές ν' ακουστούν.
Τον κ.Όσκαρ νομίζω τον είχα πετύχει στον δρόμο μια φορά.Με κοίταξε, δεν είπε τίποτα, έσκυψε και συνέχισε στο δρόμο του.
Πλέον οι περισσότεροι από αυτούς έσκυβαν.Αυτό σκεφτόμουνα στρίβοντας το στενό λίγο πριν φθάσω στο σταθμό. Οι περισσότεροι έσκυβαν...και πλέον ήταν καιρός!

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009


Τι να πρωτοθυμηθώ?Απ΄το πρώτο μέχρι το τελευταίο όλα μοιράζονταν το ίδιο χρώμα.
Μιαν "ευχάριστη" απόχρωση του κίτρινου.Ξέρετε, το κίτρινο του ικτερικού,το κίτρινο της μουστάρδας και το κίτρινο του μίσους.Όλα αυτά που 'χε πει,γι όλα αυτά που πίστευε και γι όλα αυτά που θα πέθαινε ακόμη το μόνο που είχα να του απαντήσω ήταν απλά το απαλό,διακριτικό συγκαταβατικό κούνημα της κεφαλής μου.Δεν ήθελα ούτε για μια στιγμή να δείξω τη διαφωνία μου.
Εξάλλου στον λόγο του δεν άφηνε κανένα ίχνος αβεβαιότητας κι αμφισβήτησης.Είχε δίκαιο απ' την αρχή μέχρι το τέλος και απ' το τέλος μέχρι την αρχή.
Ήταν ένας από τους πολλούς δυστυχισμένους.Ένας μπουρζουά που έμαθε να ζει παρασιτώντας σε ξένες πλάτες.Πλάτες που ούτε καν ήξερε,ούτε καν θα μπορούσε να φανταστεί πως μπορούσαν να υπάρξουν.Ένας μπουρζουά που κλέβοντας γι ακόμη λίγα χρόνια έγινε μεγαλοαστός.Ω και τι χαρά,τι ικανοποίηση όταν τα κατάφερε!"Πίστεψε στο Θεό και τα κατάφερε",τουλάχιστον αυτό συνήθιζε να λέει κι όλοι τον επευφημούσαν γι αυτό.

Ο κ.Όσκαρ ήταν τύπος κλειστός,εσωστρεφής,λιγομίλητος και απόμακρος.Θα λέγαμε πως περνούσε σχεδόν απαρατήρητος σε κάθε παρέα.Δεν μιλούσε πολύ αλλά όταν το έκανε μιλούσε με στολισμένο και μεγαλόπρεπο ύφος προσπαθώντας να κρατήσει κάποια από τα προσχήματα-μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια.
Ήταν σχετικά κοντός,με γυαλιά στρογγυλά ένα πρόσωπο μακρόστενο και μια φαλάκρα στο κεφάλι,με πολύ λίγα μαλλιά γύρω γύρω.Πάντα θα τον έβλεπες να φοράει το γιλέκο,το κοτλέ παντελονάκι και τα ανοιχτόχρωμα ριγέ πουκάμισά του.
Ένας καθόλου τυπικός συνδυασμός.Ένα παράξενο,ετερογενές σύνολο που άλλες μέρες θα τον έλεγες άσχημο και άλλες δεν θα του έδινες καθόλου σημασία.Κανείς απ΄όσους ρωτήθηκαν μετά δεν μπόρεσαν να ανακαλέσουν κάτι άλλο.Αυτό ήταν ο κ.Όσκαρ ακόμη μια λαμπερή σκιά,ακόμη ένα σκυθρωπό "στερεοτυπίο".
Δούλευα εκεί τα τελευταία 7 ή 8 χρόνια.Δεν θυμάμαι αν ήταν 2018 ή 2019 που μπήκα στο τυπογραφείο.Αυτό που θυμάμαι σίγουρα ήταν πως λίγους μήνες πριν είχε γίνει ο μεγάλος Σεισμός.Ο νέος «Φραντς Φέρντιναντ» όπως θα αποδεικνυόταν μετά από λίγους μήνες.


Δεν μπορούν τα λόγια να χωρέσουν τον πόνο,τις αθλιότητες και την χυδαία μιζέρια που τον ακολούθησε.Η χυδαιότητα ξεδιπλωνόταν ακόμα και στους αριθμούς μετά.Περισσότερες ανθρώπινες ζωές παρά αυτοκίνητα είχαν καταστραφεί,περισσότερα όνειρα είχαν χαθεί παρά επιχειρήσεις.Η σύγχρονη ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων γι ακόμη μια φορά ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια όλων-αυτών τελοσπάντων που είχαν ακόμη μάτια για να δουν...συνεχίζεται(εξεταστική καλεί...)

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009


Μια αναδημοσίευση ενός κειμένου(μέρος του) που ασχολείται με τον θόρυβο την αξία(υποκειμενική-αντικειμενική) του και την αισθητική του αποτίμηση(εάν υπάρχει τέτοια)...


The Aesthetics of Noise

Torben Sangild

Noise can blow your head out. Noise is rage. Noise is ecstatic. Noise is psychedelic. Noise is often on the edge between annoyance and bliss. Noises are many things. Noise is a difficult concept to deal with.
Some would say that it is no longer meaningful to talk about noise as something special, since we have finally reached a state in which all sounds are equal. That may be so for certain avant-garde artists and advanced listeners, but I will assert that we still hear a difference between noise and more traditional musical sounds. Noises are the sounds which used to be denounced as non-musical. To include noise in music thus still has an effect and bears a certain aesthetic power. That power is the topic of this essay. To give an exhaustive explanation of it, though, is not only beyond the limits of an essay, but seems to be fundamentally impossible due to the evasiveness of the matter.1 There is a constant discrepancy between the essentially indescribable object and the attempt to verbalize and understand it. It is my hope that the following reflections are nevertheless able to sketch out an approach to understanding the important part noise plays in the music of today......

και συνεχίζει πιο κάτω:

Towards an aesthetics of noise
In various ways, noise as a sensual, aesthetic phenomenon points out of the field of the subject as a divided entity, towards what could be called the transsubjective, that which transgresses the individual. This applies to the explosive ecstasy as well as the implosive intimacy. This transsubjective point is also bridging the gap between rock music, normally considered subjective, and electronica, normally considered objective. With noise, rock turns away from its standard focus of a subject expressing his/her feelings, towards a more anonymous state. This was manifested on stage by My Bloody Valentine, having no focus on the band members, who appear only as shadows in front of a big screen with abstract psychedelic films projected on it. The following reflections on noise as Dionysian ecstasy and as abjectal intimacy points in this direction.

The Dionysian and the sublime
The ecstasy of noise is predominantly aggressive and vehement, as the maelstrom of noise in Sonic Youth. This is often an aesthetization of violence and suffering, the noise being an ingredient in what one might call a Dionysian aesthetic. In Die Geburt der Tragödie (The Birth of Tragedy) Friedrich Nietzsche described the Apollonian and the Dionysian as two principles of aesthetic attitudes toward suffering, working together in the Gesamtkunstwerk of Richard Wagner.
Apollo represents appearance, form, individuality, beauty and dream; the Apollonian aesthetics is an embellishment of suffering, a self-conscious lie, a veiling of
cruelty by use of form and elegance, a semblance of beauty. Dionysus, on the other hand, represents ecstasy, being, will, intoxication and unity; the Dionysian aesthetics is a direct confrontation with the terrible foundation of being, an absurd will driving us all in our meaningless lives. In the Dionysian ecstasy individuality is transgressed6 in favor of identification with the universal will - a frightening yet blissful experience. Frightening, that is, because it is a death-like giving up of the Ego, if only for a few seconds; blissful in letting go of the responsibilities of being a subject. The Dionysian experience is a "metaphysical comfort", knowing that suffering is a necessary part of the effects of the eternal will – the destruction of things in order to create anew. In the Dionysian ecstasy one is no longer concerned with one's individual suffering, seeing instead things from the universal point of view.
In music, the ecstasy of noise is undoubtedly a Dionysian effect, as opposed to the Apollonian melody and form.7 As mentioned above, the German words Rausch (ecstasy) and Geräusch (noise) are related, pointing towards this fact. The Dionysian is that which is not totally controlled or formed, e.g. screams and noises. The Apollonian elements are seductive, inciting the listener to enter the ecstatic bliss of the Dionysian, enabling the listener to dare the confrontation with the dreadfulness of existence. Therefore, Nietzsche says, the Dionysian needs the Apollonian.....


Για όλο το κείμενο :

http://www.ubu.com/papers/noise.html

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009


ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ

ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΕΝ ΕΤΗ 2009

3 Φεβρουαρίου, 2009

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο και θλιβερό στην Κύπρο του 21ου αιώνα να χρειάζεται κάποιος να γράφει επιστολές για να υπερασπιστεί τα αυτονόητα: την ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα του καλλιτέχνη (και πολίτη) να θέσει ερωτήματα αναφορικά με τη στάση μας απέναντι στον Άνθρωπο και την Ιδέα, χωρίς να κατηγορείται για εθνομηδενισμό. Οφείλουμε όμως να προστατεύσουμε τη δράση μας, καθώς και αυτούς που μας υποστηρίζουν από απαράδεκτες ενέργειες που γίνονται εφικτές μέσα από τη δημοσιογραφική ή πολιτική ιδιότητα συγκεκριμένων ατόμων. Ευελπιστούμε ακόμα να θυμίσουμε ότι η πνευματική ελευθερία δεν είναι μόνο ατομική αξία, αλλά και Ευρωπαϊκή και δεν είναι θεμιτό να είμαστε επιλεκτικοί.

Η ομάδα Rooftop Theatre έχει ενεργή καλλιτεχνική δράση εδώ και τέσσερα χρόνια και έχει συμμετάσχει σε κοινωνικό διάλογο με τέσσερις παραγωγές, την ανάγνωση έργων, τη συμμετοχή σε Φεστιβάλ, ακαδημαϊκή δράση και άλλα. Η ομάδα δεν έχει πολιτικό χρώμα αλλά διαμορφώνει δική της φιλοσοφία που προσδιορίζει το θέατρο ως κοινωνικό εργαλείο και όπως όλοι οι σοβαροί καλλιτέχνες βλέπουμε μπροστά και επιθυμούμε να σχολιάσουμε το τώρα χωρίς φανατισμό αλλά με σεβασμό.

Το Intercultural Centre of Cyprus (ICC) σε συνεργασία με το Rooftop Theatre Group υπέβαλε το Μάιο 2007 αίτηση στη UNDP-ACT (Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών) για πρόγραμμα με τίτλο VOICING AND STAGING THE EXPERIENCE. Η δράση της UNDP-ACT είχε ήδη εγκριθεί από το Γραφείο Προγραμματισμού και οι περιλήψεις όλων των προγραμμάτων που έλαβαν χρηματοδότηση το 2007 βρίσκονται στην ιστοσελίδα www.undp-act.org. Το εγχείρημα είχε διάρκεια 15 μηνών (Σεπτέμβριο 2007-Δεκέμβριο 2008), συμπεριελάμβαναν εργαστήρια για έφηβους, και μέσα από τις ιστορίες των εργαστηρίων δημιουργήθηκε το θεατρικό έργο με τίτλο Performing the Experience. Η παράσταση παρουσιάστηκε σε τακτικές παραστάσεις στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Άρτος και σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία σε όλη την Κύπρο. Συγχρόνως, το θεατρικό έργο εκδόθηκε σε τρίγλωσση έκδοση (Ελληνικά, Τούρκικα, Αγγλικά).

Στα μέσα Δεκεμβρίου 2008, άρχισαν να γίνονται για μας (χωρίς εμάς) ανυπόγραφα αφιερώματα στην εφημερίδα Ποντίκι, συζητήσεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές και αναφορές σε κύκλους της Βουλής. Λέχθηκαν από ραδιόφωνο, τύπο και τηλεόραση άπειρες ανακρίβειες. Θα θίξουμε μόνο τις πιο επονείδιστες:

  • Η χρηματοδότηση που πήραμε ήταν παράνομη αφού η USAID είναι παράνομη οργάνωση. Η απάντηση δόθηκε ήδη στον τύπο, αλλά επαναλαμβάνουμε ότι η USAID χρηματοδοτεί αναπτυξιακά έργα και προγράμματα στην Κύπρο από το 1974, με τη συγκατάθεση της επίσημης κυβέρνησης. Οι ανακοινώσεις για τις χρηματοδοτήσεις της UNDP/USAID γίνονται δημόσια στον τύπο και δεν αποτελούν σκευωρία. Η επίσημη τελική έγκριση προήλθε από το Γραφείο Προγραμματισμού τον Μάιο 2007, επί διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου.
  • Ξεγελάσαμε το Υπουργείο Παιδείας για να παρουσιαστεί η παράσταση στα σχολεία. Σε γραπτή επικοινωνία με το Υπουργείο Παιδείας (επιστολή με ημερομηνία 8 Σεπτεμβρίου, 2008) αιτηθήκαμε άδειας να παρουσιάσουμε την παράσταση στα σχολεία. Λάβαμε απαντητική επιστολή (2 Οκτωβρίου, 2008) παραπέμποντας μας στα ίδια τα σχολεία. Οι σχολικές παραστάσεις και συζητήσεις που προγραμματίστηκαν μετά την δική μας επικοινωνία με τα σχολεία κύλησαν ομαλά, με μοναδική εξαίρεση την αντίδραση καθηγήτριας στο Ριζοκάρπασο, όπου μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μαθητών, μας κατηγόρησε για ανθελληνισμό και ισοπέδωση των ιδεωδών του έθνους.
  • Το έργο διαστρεβλώνει ιστορικά γεγονότα. Το έργο δεν αναφέρεται σε κανένα ιστορικό γεγονός.
  • Αναφέρθηκε από τη Διευθύντρια Μέσης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού ότι το έργο δεν είναι κατάλληλο για τους μαθητές αφού υπάρχουν μέσα εκφράσεις όπως «χέστηκα για την ιστορία». Στο κείμενο δεν υπάρχει τέτοια πρόταση. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται σε πολλά γραφεία στο Υπουργείο, μπορεί να το προμηθευθεί και να το διαβάσει.

Σε μια κοινωνία και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μαστίζεται από τη βία, το ρατσισμό, τις εξαρτήσεις και το δογματισμό είναι στενάχωρο που ορισμένα μέλη του κοινοβουλίου και του τύπου ασχολούνται με τέτοιο πάθος με μια θεατρική παράσταση. Γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση ότι ο σάλος που δημιουργήθηκε δεν έχει σχέση με το Rooftop Theatre Group, ούτε βέβαια με το έργο, αλλά με την περίφημη περιρρέουσα ατμόσφαιρα: κονδύλια για την Παιδεία, βιβλία ιστορίας, εκπαιδευτικοί στόχοι της χρονιάς, εγκύκλιοι Υπουργού Παιδείας και τα λοιπά.

Εν κατακλείδι: το κύριο σχόλιο των εκατοντάδων ατόμων που ΕΙΔΑΝ την παράσταση ήταν ότι δεν επιχειρούσε να είναι διδακτική αλλά να εγείρει ερωτήματα με οικουμενική αξία που τροφοδοτούν την εκπαιδευτική διαδικασία ενός έφηβου αλλά και λειτουργούν ως αφύπνιση για τους ενήλικες. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται στην ιστοσελίδα www.rooftoptheatregroup.org.

Rooftop Theatre Group




Και μερικά σχόλια:
Όπως γίνεται φανερό από τα πιο πάνω οι «ηθικοί» πνευματικοί πατέρες,οι εκτιμητές της ορθότητας,οι θεματοφύλακες της αλήθειας ενοχλήθηκαν ή/και ταράχτηκαν από μια θεατρική παράσταση η οποία προσπαθούσε να φέρει στο προσκήνιο κάποια από τα μείζονα και πιο ουσιαστικά ζητήματα που θα έπρεπε να απασχολούν τον άνθρωπο σαν ιστορικό υποκείμενο.
Όπως φαίνεται προσεγγίσεις οι οποίες θέτουν σε αμφισβήτηση πατροπαράδοτες αξίες-πατρίδες,θρησκείες,οικογένειες-απλά και μόνο για να τις επαναπροσδιορίσουν και τελικά να τις τοποθετήσουν στις σωστές τους βάσεις γίνονται κόκκινο πανί στα μάτια μερικών.
Μια ματιά να ρίξουμε όμως σ 'αυτούς τους «ταύρους»,σ αυτούς τους τραγικούς σαλτιμπάγκους που θεωρούν πως μπορούν να αφορίζουν και να οριοθετούν κατά το δοκούν θα δούμε πως δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ακροδεξιά απολιθώματα,εθνικιστικοί χαμαιλέοντες οι οποίοι αυτόκλητα έθεσαν τους εαυτούς προστάτες της κοινωνικής συνοχής και τάξης εξυπηρετώντας τα αρρωστημένα τους ιδεολογήματα.
Σε μια κοινωνία που πραγματικά αιμορραγεί από παντού-κοινωνικές σχέσεις εκμετάλλευσης οξύνονται,έλλειψη ιστορικής συνείδησης,έλλειψη παιδείας με την ευρεία έννοια του όρου-ήρθαν αυτοί,σαν το κερασάκι σε μια τούρτα που τα κύρια στοιχεία της είναι τα σκατά, να μας «σώσουν» λογοκρίνοντας (προσπαθώντας έστω) την παράσταση.
Είναι βαθιά νυχτωμένοι αν πιστέψουν ότι, έστω και γι' ένα δευτερόλεπτο, μπορεί ο λόγος τους να ακουμπήσει,όπως θα μπορούσε ενδεχομένως κάποτε να κάνει, με την ίδια ευκολία τα μυαλά μας.
Και επειδή απελευθέρωση από την βία των λόγων τους νομοτελειακά οδηγεί σε μια άλλη μορφή βίας,την βία μιας σύγκρουσης που πηγάζει ακριβώς από την αμφισβήτηση και την προσπάθεια για επαναξιολόγηση και ανατροπή του υπάρχοντος κοινωνικού νεοφιλελεύθερου/πατριδολάγνου περιβάλλοντος, έτσι πολύ απλά όλοι εμείς θα συγκρουστούμε μαζί τους εκεί που πραγματικά τους τρομάζει.
Στις συνειδήσεις και στον τρόπο που τελικά αυτές χτίζονται ή δεν χτίζονται...

Είχα διαβάσει πριν λίγες μέρες κάτι για τον Τσέχοφ ο οποίος είχε γράψει κάποτε πως το θέατρο δεν είναι τέχνη αλλά μορφή αγώνα για μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω πλήρως!!

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009


"Λητώ! Λητώ!...μη φεύγεις,πάρε κι αυτό μαζί σου."
Της είχε δώσει ένα μικρό μπλε κουτάκι που αν κάποιος δεν ήξερε κι το έβλεπε στο δρόμο δε θα έκανε καν τον κόπο να σκύψει να το μαζέψει.Από πάνω ήταν χαραγμένο ένα σχέδιο κάτι σαν το περίγραμμα μιας σταγόνας ή ίσως ενός δακρύου.Ακριβώς στην μέση ήταν μια μικρή τρύπα που δεν μπορούσε να διακρίνει κανείς απ' αυτή τι βρισκότανε μέσα.Αμέσως μόλις το πήρε στα χέρια της το κούνησε πέρα δώθε να καταλάβει έστω αν υπάρχει κάτι μέσα χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.
Το περίεργο γι αυτήν ήταν πως ακόμα κι όταν την ρώτησε το μόνο που είχε να της πει ήταν αν θα το ανοίξει να προσέξει και να είναι κάπου μόνη της μακριά από περίεργα μάτια.Απ΄ότι κατάλαβε κάτι πολύτιμο ή κάτι πολύ τρομακτικό βρισκότανε μέσα το οποίο όμως ήταν τόσο μικρό που δεν το ένιωθες να κουνιέται καν.
Αγαπούσε υπερβολικά τη μουσική.Είχε ήδη τελειώσει το πτυχίο του πιάνου και ξεκινούσε κιθάρα.Ήταν μόλις 19 αλλά είχε ήδη πατήσει στα πιο ψηλά μουσικά σκαλοπάτια.Το ταλέντο της ήταν έμφυτο,πηγαίο,ανεπιτήδευτο και πάνω απ' όλα δικό της.Δεν θα μπορούσε εξάλλου να ασχοληθεί με κάτι που δεν θα της ήταν οικείο.Έμαθε να σέβεται και ν' ακούει τον εαυτό της και ήδη είχε ξεκινήσει να καταλαβαίνει πως αυτό έχει το αντίτιμό του.

Δεν αγάπησε τίποτα στην ζωή της.Ούτε τους γονείς της ούτε τους γκόμενούς της ούτε τον εαυτό της.
Την επόμενη μέρα ένιωθε μουδιασμένη,ενοχική,άρρωστη.Ήθελε την αγαπημένη της μανούλα αφού κανείς άλλος δεν μπορούσε να την καταλάβει.Τον πατέρα της τον σκότωσε με το ίδιο του το όπλο.Δύο σφαίρες στο κεφάλι,δεν χρειάστηκε περισσότερο από 10 δευτερόλεπτα για να σβήσει μέσα στην λίμνη του αίματός του.
Την είχε βιάσει στα 7 της.Από τότε μετρούσε τις μέρες πότε θα τον αποτελειώσει.Τέτοια ζώα ένιωθε ότι της έκλεβαν τον αέρα και με τους κλέφτες δεν τα είχε και πάρα πολύ καλά.
Το πρωί έκλαιγε,το μεσημέρι χόρευε και το βράδυ μεθούσε με τους πελάτες..
Ο πόνος ήταν αβάσταχτος,η ψυχή της είχε παραλύσει,οι σκέψεις της ήταν πιο μαύρες απ το μαύρο του βυθού,το αίμα της σταμάτησε να περπατάει.
Στο τέλος ήταν σίγουρη ότι μέσα της όλα είχαν σαπίσει,είχαν γίνει ένα με την βρωμιά όλου του κόσμου συμπυκνωμένη.

Ααααααα!!!!!
Μόλις άνοιξε τρομαγμένος και καταϊδρωμένος τα μάτια ένιωσε ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω του.Δεν ήταν παρά ένας ακόμη απ' αυτούς τους άθλιους τους εφιάλτες ο οποίος μόλις είχε τελειώσει.Τίποτα από τα προηγούμενα δεν ήταν αλήθεια.Ευτυχώς πρόλαβε να τον ξυπνήσει αυτήν, αυτήν πώς την λένε....'Α,ναι! Η Λητώ!
Η Λητώ λοιπόν πρόλαβε να τον ξυπνήσει αφού πλέον ήξερε και κάθε βράδυ περίμενε...

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009


Οι στιγμές οι οποίες αναγνωρίζονται ως οι σπουδαιότερες κι ως οι πλέον αξιομνημόνευτες έχουν μιαν τρομακτική ικανότητα να αποτυπώνονται με πύρινες λέξεις κι εικόνες στο μυαλό.Ακόμα και να θεωρηθεί πως αφότου πέρασαν χρόνια από την εν λόγω στιγμή φυσιολογικό θα ήταν η ανάμνηση να έχει ξεθωριάσει αυτό σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει.

Αντίθετα το φυσιολογικό(αν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο) βρίσκεται στην διαιώνιση και στο ανακάτεμα τόσο των εικόνων όσο και των "χρωματισμών" πίσω και μέσα σ' αυτές.

Παράλληλα συμβαίνει και μια διαδικασία,ασυνείδητη-συνειδητή δεν έχει και πολύ σημασία,η οποία με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο καταφέρνει και "σμιλεύει" όσες αιχμηρές "γωνίες" τυχόν τις συνόδευαν ξαναπλάθοντας τες με προκρούστεια λογική αφήνοντάς τες να αναπαυθούν ακίνδυνες κι εξιδανικευμένες(κάτι σαν τις πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις ιστορικών γεγονότων από κόμματα και δημοσιογράφους...).

Όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την φύση την ίδια.Οι μηχανισμοί της αποτύπωσης κι εξέλιξης των αναμνήσεων είναι αναμφίβολα γεμάτοι μυστήρια που ξεκάθαρα διέπονται από ντετερμινιστικούς όρους.Ίσως να υπάρχουν κι αίτια πέρα από τα προφανή.Το σημαντικό, θεωρώ, είναι τουλάχιστον η απλή αναγνώριση αυτών(των μηχανισμών).Με αυτό τον τρόπο,θέτοντας ακόμη και τις ίδιες μας τις προσωπικές αναμνήσεις σε μια υγιή και καλοπροαίρετη αμφισβήτηση θα μπορέσουμε να είμαστε ειλικρινείς και σώφρονες κι άρα σοβαροί και αξιόπιστοι συνομιλητές* με όλους τους άλλους και την φύση.

Υπό αυτή την ματιά πιστεύω θα ήταν πολύ χρήσιμο να μελετηθούν και να συζητηθούν περισσότερο έργα τόσο κοινωνιολογικά όσο κι ιστορικά.

Στο κάτω κάτω οι συγγραφείς αυτών ήταν συγγραφείς με εμπειρίες,ιστορίες,αναμνήσεις..


*συνομιλητής είναι αυτός που μπορεί όχι μόνο να μιλάει αλλά και ν' ακούει.Είναι επίσης αυτός που 'χει το θάρρος να συμφωνήσει εκεί που κάποτε διαφωνούσε και το αντίθετο-πάντοτε με διαλεκτικούς όρους.


photo: by MrKite

GreekBloggers.com ��������� ��� �������� blogs.
 

blogger templates | Make Money Online