Σάββατο 30 Αυγούστου 2008


-Ξέρεις ρε μαλάκα τι σκεφτόμουνα;

-Για πες..

-Να,(σκύβει το κεφάλι) εεεε σκεφτόμουνα ότι θα πρέπει να τη δούμε κάπως αλλιώς τη φάση

-Τι εννοείς,πες ρε μη μου σπας τ' αρχίδια(με ένταση)!

-Εεεε να (βαθιά αναπνοή) θεωρώ ότι πλέον είναι αδήριτη η ανάγκη της επαναθεώρησης κάποιων θεμελιωδών αξιών που δυστυχώς με την σημερινή,σύγχρονή τους μορφή καθορίζουν αρνητικά τις κοινωνικές σχέσεις.Σπρώχνουν βίαια στη γιγάντωση της αλλοτρίωσης ,οδηγούν στην πνευματική επιπέδωση,τη συναισθηματική ερήμωση και τοποθετούν το ανθρώπινο κάπου μεταξύ του "υπάνθρωπου" και του "απάνθρωπου".
(ξανά βαθιά αναπνοή)Η φρόνηση,το μέτρον άριστον,ο αυτοπεριορισμός στα πλαίσια μιας πνευματικής απελευθέρωσης,το γνώθι σεαυτόν και τελικά,με άλλα λόγια, η Παιδεία με την πιο διευρυμένη έννοιά της είναι πιστεύω ένα από τα βασικότερα στοιχεία που θα πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε.

-Ωραία,σήκω να φύγουμε τώρα(σκύβει κοιτάει το ρολόι του-γυρνάει τον βλέπει).Αργήσαμε βρε μαλάκα!!Εν τω μεταξύ κάτι έλεγες δεν σ' άκουσα....






photo:Passion and indifference ("The painting of light - 2008")

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008


..ήταν γύρω στις 3 τα χαράματα.Αυτές εξάλλου οι σκέψεις και οι αποφάσεις μόνο αργά το βράδυ "συνηθίζεται" να παίρνονται.

Ανησυχία,άγχος,αγωνία,φόβος και καμιά τριανταριά άλλα παρόμοια συναισθήματα τον είχαν κατακλύσει τον τελευταίο κανένα μήνα.Ένοιωθε στ' αλήθεια άρρωστος,"μπουκωμένος",ανήμπορος να βοηθήσει τον εαυτό του.Σιγά,σιγά,με την ακρίβεια ενός αφοσιωμένου χειρουργού, έσβηνε.

Οι αιτίες που θα μπορούσε να σκεφτεί ήταν γύρω στις τριανταεπτά...η εξής Μία.Το γαμημένο το βιβλίο που ξεκίνησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν έλεγε να τελειώσει.Είχε φθάσει στο τελευταίο κεφάλαιο,στην τελευταία σελίδα η οποία όμως δεν έλεγε με τίποτα να τελειώσει.

Είχαν περάσει ήδη 6 μήνες από την τελευταία φορά που το ακουμπούσε.Χωρίς αμφιβολία,ο ίδιος σκεφτόταν,ήταν από τους πιο δύσκολους και "απαιτητικούς" μήνες της μέχρι τώρα ζωής του.Αυτό όμως,συνέχιζε(απ' ότι είχε διαβάσει δηλαδή), οι εμπειρίες,οι απειρίες,η παρακμή,το "αίμα",οι όψιμες/πρόωρες εκσπερματώσεις σε σπρώχνουν στα πιο ακριβοθώρητα μονοπάτια της έμπνευσης.
Για ένα πράγμα ήταν απολύτως σίγουρος όμως-καμία,μα καμία έμπνευση και όσο περισσότερο το πίεζε τόσο περισσότερο το έχανε!

Προχθές,με χαρακτήρα αποκαλυπτικό θα μπορούσαμε να λέγαμε,ένιωσε να κατακλύζεται από ιδέες,μουσικές,λέξεις.Κατάλαβε πως επιτέλους έφθασε η ώρα του Τέλους(ή της Αρχής ;...).Έψαξε λίγο να βρει τις σημειώσεις του,πήρε το στυλό(κλασική σχολή) και ξεκίνησε να γράφει παθιασμένα και λαίμαργα την καταραμένη την τελευταία σελίδα.Του πήρε μίση ώρα...

Την επομένη,ξεκούραστος και ανάλαφρος όπως ήταν, ξεκίνησε να ξαναδιαβάζει με ένα αίσθημα δικαιολογημένης ικανοποίησης και περηφάνιας το δημιούργημά του.Μέχρι να το τελειώσει τον πρόλαβε η νύχτα.Πολλά σημεία τα είχε ξεχάσει(4 χρόνια είν' αυτά), άλλα τα θυμόταν,άλλα τ' άλλαξε κι άλλα τα έσβησε.Με το που έφθασε στην τελευταία λέξη,γι ένα περίεργα τρομακτικό λόγο, ένιωσε ένα δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπό του.

Κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε ποτέ και κανένας να διαβάσει το βιβλίο του.Ποτέ και κανένας!! Ίσως ήταν τα ψέματα,ίσως ήταν οι αλήθειες που είχε γράψει,ίσως απλά φοβόταν τον ίδιο του τον εαυτό.Ό,τι και να ήταν έπεισε τον εαυτό του πως αυτό που είχε μπροστά του έπρεπε να καταστραφεί,να καεί,να μην διαβαστεί ξανά, ούτε κι από τον ίδιο!

Αυτό θα το έκανε με το πρώτο ξύπνημα,ήταν ήδη πολύ αργά.Όταν κοίταξε το ρολόι,λίγο πριν κλείσει τα μάτια του,ήταν γύρω στις 3 τα χαράματα.Αυτές εξάλλου οι σκέψεις και οι αποφάσεις μόνο αργά το βράδυ "συνηθίζεται" να παίρνονται!

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008
























και τελευταία και καλύτερη...






(..ευτυχώς ο τύπος στα δεξιά δεν γύρισε πίσω να δει τον "φωτογράφο" εν ώρα δράσης)

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008


Είναι μερικά «ξυπνήματα» που διαφέρουν:

"Μετά από μία ακόμη κουραστική και βαρετή μέρα επιστρέφεις σπίτι,τρως κάτι πρόχειρο που πήρες απ' τον δρόμο και χωρίς να χάνεις πολύ χρόνο ξαπλώνεις για τον καθιερωμένο "μεσημβρινό" ύπνο.Μια διαδικασία και μια ιεροτελεστία που επαναλαμβάνεται μηχανικά τα τελευταία λίγα χρόνια.

Τις περισσότερες φορές τίποτα δεν φαίνεται ικανό να διαταράξει αυτή την άχρωμη-«αναγκαία» κανονικότητα. Τις περισσότερες φορές,γιατί είναι και κάποιες άλλες τρομακτικές καμπυλώσεις στην προηγούμενη "ευθεία" που σε κάνουν να σαστίσεις και να φοβηθείς!
Μια απ' αυτές συμβαίνει κάποτε με το που ξυπνάς.Ένα απίστευτο συναίσθημα έντασης,αγωνίας-σύγχυσης και απορίας.

«Πού βρίσκομαι,τι ώρα είναι,τι μέρα είναι;»Ιδρώτας, ταχυπαλμία, ένας κόμπος να κατεβαίνει από το λαιμό στο στομάχι, πετάγεσαι από το κρεβάτι.Για μια στιγμή όλα φαίνονται ξένα,απόμακρα.Το ρολόι όχι μόνο δε βοηθάει, προκαλεί κι άλλα κύματα αναστάτωσης.«Τέσσερις η ώρα;;Πού είμαι,τι σκατά συμβαίνει!...»

Ευτυχώς,σε μια στιγμή-σαν αληθινή αποκάλυψη-βάζεις το λίγο μυαλό που σου έχει μείνει σε λειτουργία και εκλογικεύεις τα πάντα,επαναπροσδιορίζοντας σε χωροχρονικά.Λίγα δευτερόλεπτα μετά επανέρχεται η ηρεμία,οι παλμοί κανονικοί,οι αναπνοές ησυχάζουν, ο κρύος ιδρώτας "ζεσταίνεται".

Την επόμενη μέρα μοιραία γίνεσαι επιφυλακτικός.Το σκέφτεσαι διπλά πριν καταλήξεις και πάλι στο "μεσημβρινό" κρεβάτι...και καταλήγεις.Όσο και να ΄χεις τρομάξει, όσο "κακό" και να σου 'χει κάνει το χτεσινό, επιστρέφεις.Σκέφτεσαι ότι θα είναι πιο τρομακτικό από ένα-κακά τα ψέματα-δυσάρεστο γεγονός, ν' αφήσεις τον ύπνο σου(τον τόσο πολύτιμο) έτσι απλά...και δεν τον αφήνεις."




Την προηγούμενη φορά που το είχα ζήσει αυτό(μέσα του περασμένου χειμώνα), αποτόλμησα κάτι μοναδικό κι ιδιαίτερα δύσκολο.Απαρνήθηκα το πανέμορφό μου "κρεβατάκι" κι έμεινα ξύπνιος!
Όταν σε μια ανύποπτη στιγμή του ίδιου απογεύματος κοίταξα έξω,σχεδόν κατά λάθος,είδα κάτι απίθανο.Κάπου προς την θάλασσα,λίγο μετά τον ορίζοντα(τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε) εκεί που προσπαθούσε ο ήλιος να πνίξει το φως του,αναπήδησαν χρώματα και σχήματα που δεν είχαν ξαναδεί τα μάτια μου.Προσπάθησα για μια στιγμή να ψάξω για την μηχανή μου αλλά στην αμέσως επόμενη το μετάνιωσα.Προτίμησα να το απολαύσω ανενόχλητα,σιωπηρά και λαίμαργα.


Μόλις ξεθώριασε και το τελευταίο χρώμα από τον ουρανό μια σκέψη "προσγειώθηκε" απότομα στην πίσω άκρη του μυαλού μου.

Από τότε προσπαθώ να μην κλείνω τα μάτια τόσο συχνά.Έτσι ίσως να χάσω τα λιγότερα απ' αυτά τα μοναδικά «ηλιοβασιλέματα».

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2008


Ένα κουβάρι οι σκέψεις του,κι όλο αιμορραγούσαν.Οι λέξεις στεγνές,οι φωνές έχασαν την μουσική τους,στα μάτια του στράγγισε το χρώμα.

Το βράδυ ξύπνησε από ένα όνειρο γαλάζιο.Στο μυαλό του το είχε δει ξεκάθαρα.Το πρωί λίγο μετά το χάραμα-με τον ήλιο που τόσο αγάπησε παρέα-ντύθηκε τη θάλασσα.

Δεκαέξι στιγμές μετά έγινε η Θάλασσα....

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008


Όσες στιγμές και να το 'χω ζήσει και όσες φορές να το 'χω διαισθανθεί,κάθε μια από αυτές τις φορές ήταν το ίδιο χυδαία και το ίδιο ενοχλητική.


Μιλούν χωρίς να βάζουν σάλιο στα λόγια τους και περιμένουν(το πετυχαίνουν με φοβερή ευστοχία) κύρος και σεβασμό.Όλες αυτές τις φορές πάντως καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: Χωρίς καμία αμφιβολία η ενέργεια κι ο κόπος που καταναλώνεται για να "μην-μιλήσεις" είναι εκθετικά μεγαλύτερη από το απλά να "μιλήσεις".


Ο φόβος του να είσαι ο εαυτός σου είναι ένας από τους πιο καταραμένους φόβους.Μπαίνει με ευκολία στο "πάνθεον" των μεγαλύτερων και πιο σκοτεινών στιγμών που όλοι θα βιώσουμε παραπάνω από μια φορά.Άλλοι δυστυχώς βολεύονται κι άλλοι ευτυχώς χαμογελούν με συμπάθεια και κατανόηση.


Ο προβληματισμός κι η απορία μου η ίδια:Τελικά πιό είναι το πιό τρομακτικό και τι πρέπει να φοβάσαι περισσότερο; Να μιλάς ή να φωνάζεις-"σιωπώντας";

GreekBloggers.com ��������� ��� �������� blogs.
 

blogger templates | Make Money Online