Μετά από 123 προσπάθειες και διπλάσιες φορές που είπα στον εαυτό μου να καταφέρω να επισκεφθώ την έκθεση του Πικάσο χθες ήταν η μέρα!!..

Αν εξαιρεθούν τα πιτσιρίκια και οι emo μαθητές με τα κινητά και την γενικότερη ανησυχία που προκαλούσαν η έκθεση πραγματικά αξίζει(που αυτό μπορείς να το αποφύγεις αν πας απόγευμα).

Κατ' αρχάς για τα φτωχά δεδομένα της «πρωτεύουσας» του ελληνικού Βορρά είναι κάτι το πρωτόγνωρο (και για την σπουδαιότητα της αλλά και για το μέγεθος της).Είναι πολύ ωραίο να τελειώνεις το μάθημα απ το πανεπιστήμιο και μετά να λες «Πάω λίγο στην έκθεση του Πικάσο,θα ρθει κανείς;». Επίσης σκεφτόμουνα ότι όταν ήμουν εγώ μαθητής στα μόνα μουσεία που μας έπαιρναν ήταν για να δούμε κάτι πέτρες και κάτι βάζα(έχουν και αυτά την σημασία τους,απλά όταν είσαι 15,17 θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να έβλεπες και κάτι διαφορετικό).Άρα τους μαθητές που είδα στο μουσείο θα τους βάφτιζα χωρίς δεύτερη σκέψη ''Τυχερούς''.
Τα εκθέματα είναι πάρα πολλά και πολύ όμορφα-προκλητικά,και για το μάτι αλλά και για την αισθητική.Είναι βασικά ένα μικρό ταξίδι σε μια παραγωγικότατη(!) περίοδο της ζωής του καλλιτέχνη στα τέλη της δεκαετίας του 60 ,λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του(1973).
Όσοι δεν έχουν πάει ακόμη θα είναι στο τελλόγλειο μέχρι τις 15 Απριλίου.

''Δεύτε λάβετε φως''