«..επιστρέφοντας "σπίτι" μετά από μια μεγάλη πλάνη, μετά από ένα περίπατο πιο μεγάλο ακόμα κι απ την ίδια τη ζωή νιώθεις την ανάγκη να πάρεις μιαν ανάσα, ν' ανάψεις ένα δαίμονα κι ένα τσιγάρο ρουφώντας όλη τη πικρή του μαύρη μπόχα μέσα.μόλις το τελειώσεις ανάβεις ακόμη ένα λαίμαργα, λίγο πριν τελειώσει θα αρχίσεις να ζαλίζεσαι.αυτή την ζαλάδα, αυτή την τρικυμία του μυαλού θα την αφήσεις να καταλαγιάσει.τίποτα δεν θα σ' ακουμπάει.μουδιασμένος θα παραμιλάς "περήφανος" με αράδες που έμαθες με τόση χάρη.στο στρίψιμο του χρόνου όταν θα σαι πλέον σίγουρος θα κρυφτείς στα λόγια που δεν είπες, στα λόγια που άφησες να φύγουν μακριά.το νερό στο στόμα θα σημάνει το χορό της βροχής κι των δακρύων.θα στεγνώσεις με μια φωτιά πνιγηρή.με μια φωτιά πιο κρύα κι απ' το βλέμμα ενός νεκρού.έτσι, με μια γλυκιά γεύση στα χείλια θ απλώσεις το κορμί σου, θα χαϊδέψεις το πάτωμα και θα το προσκυνήσεις.θα φωνάξεις όπως πάντα αλλά κανείς δεν θα ναι εκεί.δεν την θες τη συντροφιά, σου χαλάει τη μοναξιά.δεν την θες ούτε την μοναξιά αφού σου χαλάει όλο το χτες.και μετά θα σβήσεις σιγά σιγά, σαν αέρας που ησυχάζει...σσσσ!!»