Το προηγούμενο βράδυ έγινε μια ενδιαφέρουσα "συζήτηση".Απ' αυτές που έχω σιχαθεί να λαμβάνω μέρος (αλλά συνεχίζω να το κάνω με μια δόση μαζοχισμού) αφού η συζήτηση με όρους "διαλογικού" μονολόγου δεν υφίσταται είναι σχήμα οξύμωρο με εσωτερικές αντιφάσεις κι αυτοαναιρείται εξ ορισμού.
Το να μιλά ο καθένας για τον εαυτό του χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια για ν' ακούσει είναι τουλάχιστον, για μένα πάντοτε, αρρωστημένα εγωπαθές! Τι σκατά δηλαδή μπαίνεις σε μια συζήτηση αφού δεν έχεις καμία διάθεση ν' ακούσεις;;;
Είμαστε τις περισσότερες φορές τρομερά σίγουροι για την πάρτη μας, τόσο σίγουροι όσο ένας παπάς για τον θεό του κι ό,τι έρχεται να μας αμφισβητήσει είναι κολάσιμο, αφελές, ανόητο κτλ κτλ..
«Έλα να σε μεταπείσω» κάποιος ξέρασε σε μια φάση, «μήπως είσαι πολύ ευαίσθητος, χεχεχε» μια άλλη υποκριτικά άθλια απορία-μήπως είσαι πολύ ζώο λέω 'γω, μήπως είσαι η νέα βελτιωμένη έκδοση 6.1 της γενιάς που αντί για μάτια έχει τάλιρα..λέω 'γω τώρα!

Να σχολιάσω να πω τι; Ο χ, ψ κι ο ω συμφωνούσαν με τον α και τον β να διαφωνούν.
Και ναι! Προβληματικό δεν είναι ούτε η άρνηση ούτε η κατάφαση προφανώς.
Ο προβληματισμός μου εντοπίζεται στην έλλειψη ειλικρινούς προσπάθειας κριτικής επανατοποθέτησης στα πλαίσια των θέσεων, αντι-θέσεων που ακούγονταν στη "συζήτηση".
Να δικαιολογήσω ποιόν και τι; Να αγωνιώ να δικαιολογήσω την χυδαιότητα του υπερκέρδους άρα και της εκμετάλλευσης που προϋποθέτει επειδή δεν το έχω σκεφτεί ποτέ πριν, επειδή οι νόρμες είναι άλλες;; (All I know is what I have words for..)

Παίρνεις τα όμορφα πουδραρισμένα σου δάκτυλα, τους πανέμορφούς σου αντίχειρες και βγάζεις τα πολύτιμα σου μάτια. Τα ξεριζώνεις και τα πετάς στα σκυλιά και αφού τελειώσουν τα παίρνεις πίσω! Ιδού τα καινούργια σου μάτια. Ecce Homo!!

Είμαστε καταραμένοι. Μάθαμε να εκμεταλλευόμαστε το κάθε τι, είτε αυτό είναι το παιδί, είτε αυτό είναι οι πρόγονοι, είτε αυτό είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Τα πάντα για μας είναι εν δυνάμει εκμεταλλεύσιμα, τα πάντα δυνητικά ξεφτιλίσιμα δηλαδή, αλλά επειδή είμαστε τρομερά πανούργοι και πονηροί μάθαμε ταυτόχρονα να ξεθάβουμε τα πιο ευφάνταστα και πιο "λογικά" επιχειρήματα για να εξωραΐζουμε και να δικαιολογούμε.Να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΜΕ τα ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ για (τουλάχιστον) δυο λόγους α) να παραμυθιαστούμε και β) να παραμυθιάσουμε.

Και ρωτώ εγώ ΓΙΑΤΙ;;;

Ποιος κόσμος θα σπαραχτεί και ποιος κόσμος θα σταματήσει να παρασιτοζωεί αν παραδεχτούμε το προφανές;
Για μένα, ένας κόσμος που δεν θα χύσω ούτε ένα δάκρυ όταν θα τον δω να πνίγεται στα δικά του σκατά.
Και για να το τελειώσω θα αναφερθώ στα λόγια ενός φίλου όταν του είπε ένας ότι νιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του:
«Να χαθεί η γη; Στα τσακίδια!»