-...καλά, θές το Θεο να σου "πει" για να βοηθήσεις μια γιαγιά να περάσει το δρόμο;
-Ε...μα ναι!
-Α, καλά!

Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους!

Το Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009, διοργανώνουμε φεστιβάλ διαμαρτυρίας για την επίθεση της αστυνομίας σε νεαρούς που διασκέδαζαν στην Πλατεία Φανερωμένης. Θεωρούμε ότι οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους που τους χρησιμοποιούν, πολίτες και μετανάστες, άντρες και γυναίκες, νέους και γέρους ανεξάρτητα από την εθνικότητα τους, την εμφάνιση τους ή τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Η προσπάθεια της αστυνομίας να ποινικοποιήσει την παρουσία της νεολαίας στην Πλατεία της Φανερωμένης θα συναντήσει την αντίσταση μας. Θέλουμε ζωντανές πλατείες όπου οι άνθρωποι θα κοινωνικοποιούνται ελεύθερα. Η αστυνομική τρομοκρατία στην παλιά πόλη δεν θα περάσει.

Το φεστιβάλ που θα γίνει στην Πλατεία Φανερωμένης θα περιλαμβάνει έκθεση φωτογραφίας, γκραφίτι σε καμβά, παράσταση δρόμου, προβολές και μουσική. Θα αρχίσει στις 17.00 το απόγευμα και θα συνεχιστεί μέχρι τις 12.00. Θα υπάρχουν σύντομες παρεμβάσεις από νεαρούς/ες Κύπριους και μετανάστες που έτυχαν κακομεταχείρισης από την αστυνομία και δηλώσεις στήριξης στο δικαίωμα συνάθροισης στους δημόσιους χώρους από ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων.

αναδημοσίευση από alertcy.wordpress.com

Είχε κατεβάσει, λίγο διστακτικά η αλήθεια, το τελευταίο ποτήρι τζιν.Ήξερε πως έπρεπε να 'χε σταματήσει να πίνει εδώ και αρκετή ώρα.Μάλλον αντανακλαστικά ακόμη έπινε, δεν απέμεινε τίποτα άλλο να κάνει αλλά έπρεπε με κάποιο τρόπο να μη σκέφτεται..
Ένιωθε ευτυχισμένος, ένιωθε μια βαθιά αυτάρεσκη ικανοποίηση.
Κατάφερε επιτέλους να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, μόνο το καυλί του και μόνο την κοιλιά του.Κάθε βράδυ ήτανε με άλλη γκόμενα στο κρεβάτι(στο μπαλκόνι, στο αυτοκίνητο, στην πιλοτή, στο μπουρδέλο κτλ κτλ..).

Πλέον είχαν λυθεί τα χέρια του.Φθάνει καθημερινά, με το που ξυπνούσε να είχε στο επόμενο μισάωρο κατεβάσει ήδη τα πρώτα δύο ποτηράκια:"Ξέρετε, αυτά για ν' ανοίξει το μάτι.."
Γενικά, στη ζωή του ήταν πάντοτε χαμηλών τόνων.Άνηκε σ' αυτή τη φράξια των "αρνητιστών" που δεν έβλεπαν και πολύ μέλλον στην ανθρωπότητα(του άρεσε να είναι βαρύγδουπες οι αναλύσεις του..) κι έκανε το παν να το δείχνει αυτό με κάθε πιθανό τρόπο.
Σταμάτησε να ακούει οτιδήποτε δεν μπορούσε να καταλάβει αλλά κι αυτά που καταλάβαινε τα άκουγε μόνο αν ικανοποιούσαν καμιά 100 προϋποθέσεις.
Φυσικά, δεν έκανε και πάρα πολλά γι αυτά που διαφωνούσε.Είπαμε, ήταν χαμηλών τόνων και αυτό ήταν το καύσιμό του.Έκαιγε δηλαδή απ' αυτή τη "βενζίνη" που δεν έβγαζε καθόλου καυσαέριο, κι όπως ήταν αναμενόμενο αυτού του είδους τα "διαφωνούντα υποκείμενα"(έτσι είχε βαφτίσει την αφεντιά του) καταλήγουν κάπου παρέα με καμπόσα παρόμοια «εκθέματα» στα κάτω ράφια ενός ξεχασμένου «μουσείου».
Έτσι σαν γνήσιος οπαδός της θεωρίας-και μόνο-στα 45 του περίπου ξεκίνησε να πίνει.Μέχρι τότε, για να μη ξεχαστώ, δεν είχε πολλά πάρε-δώσε με το αντίθετο φύλο.Με άλλα λόγια, το μουνί εμφανιζόταν πιο σπάνια γι αυτόν απ' ότι ένας πίνακας του πικάσο θα εμφανιζόταν στο τοίχο μιας εκκλησίας(δίπλα απ' αυτόν του χριστού βέβαια).
Μέχρι τα 48 του είχε γίνει καθαρόαιμος αλκοολικός κι από τα λεγόμενά του και πολύ χαρούμενος γι αυτό.Πλέον ο αρνητισμός του καταλάγιασε και μαζί του ησύχασαν και οι σκέψεις του.Φυσικά το συκώτι του δεν συμφωνούσε μ' αυτό αλλά δεν θυμόταν να 'χε ρωτήσει κιόλας την άποψή του...
Πλέον, γύρω στα 50 του βρισκόταν στα πολύ τελευταία του.Ήταν ξεκάθαρο και γι' αυτόν πως στο καντήλι του δεν απέμενε και πολύ λάδι(είχαν δίκαιο τελικά αυτά τα ζώα, οι μαλάκες οι γιατροί!!).
Την προηγούμενη μέρα κάνοντας ντους μετά από, ίσως 2 βδομάδες, ένιωσε ένα ζεστό υγρό να στάζει από την μύτη του.Ένιωσε πως με κάθε σταγόνα απ' αυτό το υγρό γινόταν όλο και πιο αδύναμος.Τόσο αδύναμος που πλέον δυσκολευόταν να κρατηθεί στα πόδια του.Πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, έχασε σχεδόν 1 λίτρο αίμα(απ' ότι του είπαν λίγο πιο μετά στο νοσοκομείο).
Στο νοσοκομείο του είπαν επίσης πως-δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ-δεν του απέμειναν και πολλά μερόνυχτα.
Το επόμενο πρωί ήπιε, με το που ξύπνησε, στην υγειά την δικιά του και των γιατρών.
Η νοσοκόμα που πέρασε, το μόνο που μπορούσε να βγάλει από τον παππού, που βρισκόταν ξαπλωμένος στο δίπλα απ' αυτόν κρεβάτι, ήταν πως καθώς άνοιγε το παράθυρο με το μπουκάλι στο χέρι ήπιε μια μεγάλη γουλιά πριν την πετάξει έξω.
Μαζί μ' αυτήν και το κορμί του.

Ήταν σίγουρος ότι από τον 7ο όροφο δεν θα είχε καμία σωτηρία.
Έτσι κι έγινε!