Έχω μια φλογέρα που μόνο με φλόγα ικανοποιείται
Έχω μιαν ημέρα που μόνο με φως ανασαίνει
Έχω μιαν ιστορία που μόνο με ψέματα τραγουδιέται
Έχω ένα ρεβόλβερ που μόνο με τη σιωπή μιλάει

Το φως από τις φλόγες κάνει τα ψέματα να σιωπούν ή αν προτιμάς
η σιωπή μετά τα ψέματα κάνει τις φλόγες πιο φωτεινές!

Στη θέα μιας παρουσίας, μιας μορφής η οποία κατοικούσε για πολύ καιρό στο μυαλό σου μόνο δυο αντιδράσεις μπορεί να σημάνει.
Την πλήρη και καθολική αποκαθήλωση της και απογοήτευση για το πόσο μακριά βρίσκονταν τα δυο μεταξύ τους ( αφού τέτοιου είδους φιγούρες έχουν την τάση από μόνες τους-και με λίγη έσωθεν βοήθεια- να παραφουσκώνονται με ανύπαρκτες πολλές φορές ιδιότητες..)
ή
την επιβεβαίωση για το πόσο σωστός και δίκαιος ήσουν στην κατασκευή της εν λόγω φανταστικής φιγούρας.

Μπροστά στο πρώτο βιώνεις τη ματαίωση και το ξενέρωμα, μπροστά στο δεύτερο χάνεις τα λόγια σου και παλαβώνεις..
Τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Κανένα, αν δεν τα ζήσεις.. επειδή όμως έχω μια μικρή υποψία ότι ο καθένας το 'χει ζήσει πιστεύω ότι υπάρχει και κατανόηση και προσωπική αντιστοιχία.

«Έχω μέσα μου ήρωες έχω κι οχτρούς
Κι οι οχτροί γίνονται ήρωες κι
οι ήρωες οχτροί.
Και κάθε μαύρη φορά ψάχνω να με βρω
"Δε με παίρνει άλλο!"

Παίρνω αυτή τη φωτιά παίρνω και το σιδερένιο κάδρο
και φτιάχνω μια λεπίδα.
Σφαδάζω κάθε φορά αλλά τουλάχιστον αλλάζω την εικόνα
και αφού ακόμα νιώθω
ακόμα είμαι..»