Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010
Αναδημοσιεύω μια επιστολή που δε μάθαμε ποτέ αν είδε ή όχι το φως της δημοσιότητας, ελπίζω όχι πολύ ετεροχρονισμένα..
Με αφορμή τα γεγονότα στις Φοινικούδες κι έχοντας υπόψη τόσο το πολιτικό όσο και το κοινωνικό πλαίσιο που εκτυλίχθηκαν αυτά, οι λέξεις «αηδία» κι «απογοήτευση» νομίζω ωχριούν και υπολείπονται μπροστά στην ίδια την πραγματικότητα που αυτές αποτυπώνουν.
Το ιστορικό νομίζω γνωστό σε όλους, δε χρειάζεται να το επαναλάβουμε. Ο «εφαρμοσμένος» ρατσισμός, η μισαλλοδοξία κι η ξενοφοβία να κραδαίνει και να προπηλακίζει δήθεν υπέρ της προστασίας των Κύπριων ανέργων, των ταμείων του κράτους και της Ελληνικότητας του νησιού. Στόχος αυτή τη φορά του εν λόγω εθνικιστικού παραληρήματος το αντιρατσιστικό φεστιβάλ «Rainbow» που λάμβανε χώρα την ίδια στιγμή στο χώρο εκδηλώσεων του δήμου Λάρνακος.
Αποτέλεσμα της επίθεσης πολλοί τραυματίες από τη μεριά των αντιρατσιστών μ’ έναν εξ αυτών μαχαιρωμένο στο στήθος! Η αστυνομία σε αγαστή συνεργασία με τους «αγανακτισμένους» πολίτες κατάφερε να συλλάβει 6 άτομα όλα κατά κάποιο παράδοξο(;) τρόπο απ’ την μεριά των ανθρώπων που δέχονταν(!!) την επίθεση.
Αυτό εν τάχει είναι περίπου το ιστορικό. Για όσους ενδιαφέρονται υπάρχει επίσης βιντεάκι στο youtube* στο οποίο φαίνονται αρκετά από τα πιο πάνω στοιχεία.
Αυτό όμως που φαίνεται για ακόμη μια φορά να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι η έμπρακτη απόδειξη της ύπαρξης κομματιών της κυπριακής κοινωνίας τα οποία μέσα στα πλαίσια μιας, αν μη τι άλλο, α-πολίτικης κουλτούρας αντιδρούν σε κοινωνικά φαινόμενα (όπως αυτό λ.χ. της οικονομικής μετανάστευσης) με υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά ανασύροντας από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας συμπεριφορές και ρητορείες μίσους και ρατσισμού.
Δε γράφω τη συγκεκριμένη επιστολή για να ερμηνεύσω , και πώς θα μπορούσε εξάλλου σε μια μόνο επιστολή να γίνει αυτό, το φαινόμενο. Αυτό που έχει κυρίως σημασία να επισημανθεί στην παρούσα φάση είναι η πράξη αυτή καθ’εαυτή.
Η πράξη δηλαδή και το εννοιολογικό της φορτίο. Είναι η πράξη σαν απόδειξη μιας βαθιάς υποκριτικής κοινωνίας και μιας κοινωνίας που τρώει από τις σάρκες της λαίμαργα και βουλιμικά. Είναι η πράξη ίσως και σαν προάγγελος άλλων πιο βαθιών αλλά και πιο σκληρών συγκρούσεων.
Σε όσους αμφέβαλλαν ή χειρότερα σε όσους εθελοτυφλούσαν μέχρι χθες θεωρώ πως σήμερα αποδεικνύεται αναμφισβήτητα το τέλμα κι η φαυλότητα που έχουν κατασκηνώσει μεγαλοπρεπέστατα σε μερίδες του κυπριακού λαού. Αυτό προφανώς αντανακλάται κι εντός βουλής κι όχι μόνο αντανακλάται αλλά ενισχύεται και επιστρέφεται με τη σειρά του οπλίζοντας αυτά τα κομμάτια του κόσμου με εύηχες λέξεις, ορολογίες και τελικά de facto νομιμοποίηση.
Καμία ωραιοποίηση όμως και καμιά εύηχη λέξη δε μπορεί να κρύψει τη σαπίλα και τη μπόχα που αναδύουν οι έννοιες, και τελικά αυτό έχει σημασία, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.Κανένας προσχηματικός λόγος δε μπορεί να αντέξει το βάρος της πραγματικότητας που εκφράζεται μ’ αυτό τον αισχρό και παράλογο τρόπο.
Ο εθνικισμός κι ο ρατσισμός φαίνεται να αναζωπυρώνονται σε μια χώρα που υπέφερε και συνεχίζει να υποφέρει απ’ αυτά κι ειδικά στη σύγχρονή της ιστορία. Και αυτό γίνεται πιο ξεκάθαρο-και πιο προβληματικό-όταν παρατηρήσεις ποιοι είναι οι φορείς αυτής της επανεμφάνισης..Ψευδοαγωνιστές, αριβίστες, παραπλανημένοι νεαροί, φερέφωνα και εργαλεία των κομματικών μηχανισμών και ακροδεξιά απολιθώματα. Άτομα δηλαδή που είτε δεν έχουν ιδέα από ιστορία ή άτομα που έβαλαν την ιστορία στο κρεβάτι του Προκρούστη «κόβωντας» ή αντίθετα «ξεχειλώνοντας» κατά το δοκούν.
Το θετικό απ’ αυτό το περιστατικό είναι η ειλικρινής αντίδραση όλων αυτών οι οποίοι χωρίς δεύτερες σκέψεις καταδίκασαν και καυτηρίασαν τέτοιου είδους πράξεις κι ενέργειες (και προφανώς δίνω περισσότερο βάρος στην αντίδραση από μέρους των απλών καθημερινών ανθρώπων). Αυτό και μόνο δείχνει πως υπάρχουν ακόμη υγιή κομμάτια στην κυπριακή κοινωνία που μπορούν να αναγνωρίσουν και να διαχωρίσουν σοβαρές πολιτικές θέσεις και απόψεις από οπαδικούς χουλιγκανισμούς που επιμένουν να αυτοχαρακτηρίζονται ως πολιτικές πρωτοπορίες.
Μένω ως εδώ, πριν κλείσω την επιστολή μου όμως θα ήθελα να προσθέσω μια αναφορά σ’ ένα κείμενο του 19ου αιώνα την «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» από τον Κ. Μαρξ όπου ο συγγραφέας ξεκινάει ως εξής: «Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα.»
Την τραγωδία την έχουμε ζήσει, αν αφήσουμε τέτοιους είδους ομάδες να συνεχίσουν να αλωνίζουν ελεύθερα σίγουρα ο ιστορικός του μέλλοντος θα εντοπίσει τις ανάλογες αντιστοιχίες με την προηγούμενη ρήση..
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου