Μαύρο φαλιμέντο που στάζει σαν αίμα που πήζει

"Ανασαίνεις κάθε πρωί μεσημέρι και μπορεί και λίγο το βράδυ

Γυρεύεις τα ταξίδια για αρχή. Μετά ψάχνεις τα ταξίδια του μυαλού

Μετά απλά σταματάς ξεθεωμένος 

Μυρίζεις χασίσι ξανά παρέα με τα ξερατά του προηγούμενου βραδιού" 

Μια στιγμή με φωνές και τσιρίδες αρκεί για να σταματήσει η μουσική

"Ποια μουσική;" θα σου πει ο άλλος. Εδώ το μόνο που έχουμε είναι κλαγγές πολέμου

σε φθινοπωρινά σκηνικά με κίτρινες σκισμένες σάρκες

Και τα όρνεα;;

Χμμμ.. κοίτα πάνω και προσευχήσου. Μπορεί κάτι να πετάει και για μας!