Η ερώτηση ήταν ξεκάθαρη.Και όπως όλες οι ξεκάθαρες ερωτήσεις,περιμένουν ξεκάθαρες απαντήσεις.

Παίρνω το στυλό,ξύνω λίγο το κεφάλι,σκύβω και αρχίζω να γράφω.Οι πρώτες εισαγωγικές λέξεις,όπως πάντα,βγαίνουν εύκολα.Καθώς μπαίνω στο κυρίως μέρος συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει πολύ καλά.Αρχίζω να μπερδεύομαι,να σβήνω να ξαναγράφω την ίδια πρόταση δυο-τρεις φορές,να σταματώ να ξαναξεκινώ.

Δύσκολα!Απ' τα δικά μου μάτια μόνο, έχουν περάσει αναρίθμητες στιγμές "νέκρωσης","θανάτου"-και ιδίου και ξένου.

Κάτι πρέπει να γράψω όμως,ο χρόνος πιέζει.«Γαμώτο κάθε φορά!Συγκεντρώσου, γράψε αυτό που θέλει και σκάσε!».
Ο Νίτσε κάτι μου ψιθυρίζει,ο Ντοστογιέφσκι γελάει και ο Μίλερ από δίπλα,αυτός δεν πολυκατάλαβα που κολλάει,ανάβει το τσιγάρο του.
«Γαμώτο κάθε φορά.Συγκεντρώσου....!»

Τρία λεπτά πριν το τέλος συμμαζεύτηκα ευτυχώς:
«Υπάρχουν κατά την Ιατρική θεώρηση δύο διαφορετικά μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.Το μονοπάτι του σωματικού θανάτου και αυτό του εγκεφαλικού.Φυσικά με λίγη προσεκτική παρατήρηση μπορούμε να απαριθμήσουμε κι άλλα "είδη"...».

Δεν κρατήθηκα.Είπα την μαλακία μου πάλι!



Εικόνα:"Θάνατος στο δωμάτιο του αρρώστου" από Edvard Munch