Υπάρχουν μερικές στιγμές που ο χρόνος,σαν λαχανιασμένος ποδηλάτης σ' ανήφορο,κυλάει αργά λυγίζει,γίνεται χρόνος-άχρονος και νιώθεις μια μυστηριακή και μια απόκοσμη δύναμη να σε φωνάζει.Ένας αισθησιακός αλαλαγμός που σε καλεί να τον συνοδέψεις.Να «χορέψεις» ένα πρωτόγονο-λάγνο χορό,μια σεξουαλική συνεύρεση που τίποτα άλλο δεν έχει σκοπό παρά να σε αποπλανήσει.Παρακαλεί,σαν μια πεινασμένη πουτάνα, να παίξει με το μυαλό σου,με τα όχι και τα πάθη σου.
Και φυσικά δεν ενδίδεις από την πρώτη στιγμή αλλά, τελικά, κάτι θα σε σπρώξει προς τα 'κει.Ίσως κάτι που εύκολα θα το ονόμαζες "ξένο"αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο σου τον εαυτό.Μια σπονδή σ' ένα κοινό θεό ελευθέρων ηθών που μοιράζεστε το ίδιο κορμί και που έμαθε μόνο να ενδίδει...Και τί κάνεις γι' αυτό;Τίποτα.
Ασφυκτιάς,πνίγεσαι και ήσυχα(!) με λίγο ιδρώτα στο μέτωπο, απ' αυτόν που δεν ενοχλεί αλλά πάντα αμήχανα-μηχανικά θα τον καθαρίσεις, περιμένεις αυτό το "ξένο" να σιγήσει για να ομορφύνουν και πάλι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα.Μέχρι την επόμενη φορά που θα σε καλέσει,ίσως τα καταφέρεις να γυρίσεις απ' την άλλη.Ίσως και όχι όμως.

Κανένα νόημα δεν θα 'χει.Θα σε γυροφέρνουν για πάντα οι «Σειρήνες».Το σημαντικό είναι ότι πλέον έμαθες να τις αναγνωρίζεις.Και αυτές και τα τραγούδια τους!



Πίνακας:Temptation από April Mansilla