-Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω καλά!

-Δεν πας να βάλεις κανά γυαλί λέω 'γω..

------------------------------------------------------------------------------------------------------

-Ξέρω τι θα σε κάνει καλά!

-Σαν πολλά δε ξέρεις;

------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Tilling my own grave to keep me level

Jam another dragon down the hole.."
M.J.K.

Με αφορμή.... τα πάντα κάθε μέρα που περνά μας βάζει αντιμέτωπους τόσο με τα ίδια μας τα μούτρα όσο και με των άλλων. Αυτό που ομολογουμένως μου κάνει τρομερή εντύπωση είναι πώς μερικοί έχοντας μασήσει προφανώς τα φύλλα της Πυθίας "κηρυγματολογούν" και μελλοντολογούν.
Μου κάνει επίσης τρομερή εντύπωση πώς είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι οι οποίοι λένε ότι αυτό στο οποίο επιδίδονται με τόση επιμέλεια και συνέπεια είναι αυτό το οποίο καταδικάζουν περισσότερο από ό,τι άλλο.
Και πώς γίνεται κάθε φορά να είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τους λείπει το χιούμορ. Αυτοί που δεν ανέχονται ένα αστείο, αυτοί οι γνωστοί "ατσαλάκωτοι" που "αναβλύζουν" ναφθαλίνη.
Εκτός άλλων πολλών(κυρίως κοινωνιολογικών) θεωρώ ότι ένα βασικό στοιχείο που εντοπίζεται μετά από προσπάθεια/ες προσέγγισης είναι ο ξεκάθαρος, ο πασιφανής διαχωρισμός μεταξύ του «φαίνεσθαι» και του «είναι».Αυτή η αυτοαναίρεση του άλλοτε κυρίαρχου «είναι» στο βωμό της εικόνας, συμβαδίζει θα λεγε κανείς με τις προσταγές της αρρωστημένα απαστράπτουσας ελαφρότητας του δυτικού απάνθρω-πολιτισμού (..καταχωρείται ο νεολογισμός στα πρακτικά).
Φυσικά θα ήταν πολύ εύκολο πιστεύω να μέναμε μόνο στο προηγούμενο("προσταγές..") αφού οι ευθύνες θα έπαιρναν χαρακτήρα πολιτικό και τελικά κανείς δεν θα τις αναλάμβανε. Αυτό που με προβληματίζει κυρίως είναι ποίες είναι αυτές οι εγγενής ιδιότητες/μη ιδιότητες που οδηγούν τελικά σ' αυτό το χάσμα.
Σαν πρώτο και σημαντικότερο θεωρώ την έλλειψη αυτοορισμού κι αυτοπραγμάτωσης. Ο πρώτος δηλαδή πυλώνας του «είναι» δεν υπάρχει η ακόμη κι αν υπάρχει δεν μας ανήκει. Είναι ένας παραστατός ξένος και ανοίκειος. Κι ακριβώς εδώ πέρα βρίσκονται οι μεγάλες εκάστοτε προσωπικές ευθύνες. Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να νιώθει ικανοποιημένος εσωτερικά με κάτι το οποίο δεν του ανήκει, δεν τον χαρακτηρίζει αρά δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του κι όμως το κάνει; Σίγουρα η έλλειψη παιδείας ή ακόμη χειρότερα η επιλεκτική παιδεία( η εκπαίδευση μόνο π.χ. ) δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Και το απαίδευτο πνεύμα προφανώς θα άγεται και θα φέρεται σε ξένα στενά και παράδρομους
Εδώ πέρα θα πρέπει να αναγνωρίσουμε όμως πως μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται σαν κάτι που θα τελειώσει σε κάποια στιγμή. Αυτός ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι ένα βιβλίο χωρίς τελευταία σελίδα, σίγουρα όμως είναι ένας δρόμος πρώτα δικός μας για να τον ορίσουμε, για να υποψιαστούμε την ύπαρξή του και μετά των άλλων που απλά θα τον διανθίσουν.
Το δεύτερο σημείο που νομίζω αξίζει να σχολιασθεί είναι αυτό του «φαίνεσθαι». Σ' ένα άτομο στο οποίο λείπει ακόμα κι η υποψία του «είναι» η εικόνα δεν μπορεί να διηθηθεί, δεν μπορεί να φιλτραριστεί άρα γίνεται θέσφατο, θρησκεία και πεποίθηση. Η εικόνα με άλλα λόγια εσωτερικοποιείται γίνεται συνείδηση, δόγμα και από κει και πέρα απλά αναμεταδίδεται και διαιωνίζεται ίδια κι απαράλλακτη. Η θρησκεία του «φαίνεσθαι», που τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από το αρρωστημένο και σάπιο «είναι» του σύγχρονού μας απάνθρω-πολιτισμού, έρχεται και κλείνει βίαια και χυδαία τα όποια εσωτερικά και ψυχικά κενά κουβαλάμε.
Με αυτόν τον γλυκό πανέμορφο υποκριτικό τρόπο γεμίσαμε αλλοπρόσαλλους, πολύχρωμους «παπαγάλους» που επειδή η κάθε προσπάθειά τους να στρέψουν το βλέμμα προς τα μέσα, τους τρομάζει και τους αφήνει μαρμαρωμένους επενδύουν στο πιο σίγουρο άλογο, αυτό της εικόνας πατώντας με χαρακτηριστική ευκολία πάνω από τον ίδιο τους τον εαυτό(πόσο μάλλον επάνω από άλλους), αυτόν που θα μπορούσε να «ήταν» αλλά δεν κατάφερε ποτέ να «είναι».
Στο τέλος άφησα κάτι που είχα διαβάσει πρόσφατα για ένα παιδικό θεατρικό(Ο γαργαληστής του Δημήτρη Μπασλάμ) το οποίο αναφέρεται κυρίως στο χαμόγελο και το οποίο πιστεύω μπορεί να συσχετιστεί με όλα τα παραπάνω, ειδικά στο σημείο για την έλλειψη του χιούμορ:
"Μιλά για ένα Ληστή,
Που αντί πόνο να προκαλεί,
Γέλιο περίσσιο μόνο παίρνει,
Και γέλιο μ' αγάπη μόνο σπέρνει."


Αυτά τα λίγα..

«..επιστρέφοντας "σπίτι" μετά από μια μεγάλη πλάνη, μετά από ένα περίπατο πιο μεγάλο ακόμα κι απ την ίδια τη ζωή νιώθεις την ανάγκη να πάρεις μιαν ανάσα, ν' ανάψεις ένα δαίμονα κι ένα τσιγάρο ρουφώντας όλη τη πικρή του μαύρη μπόχα μέσα.μόλις το τελειώσεις ανάβεις ακόμη ένα λαίμαργα, λίγο πριν τελειώσει θα αρχίσεις να ζαλίζεσαι.αυτή την ζαλάδα, αυτή την τρικυμία του μυαλού θα την αφήσεις να καταλαγιάσει.τίποτα δεν θα σ' ακουμπάει.μουδιασμένος θα παραμιλάς "περήφανος" με αράδες που έμαθες με τόση χάρη.στο στρίψιμο του χρόνου όταν θα σαι πλέον σίγουρος θα κρυφτείς στα λόγια που δεν είπες, στα λόγια που άφησες να φύγουν μακριά.το νερό στο στόμα θα σημάνει το χορό της βροχής κι των δακρύων.θα στεγνώσεις με μια φωτιά πνιγηρή.με μια φωτιά πιο κρύα κι απ' το βλέμμα ενός νεκρού.έτσι, με μια γλυκιά γεύση στα χείλια θ απλώσεις το κορμί σου, θα χαϊδέψεις το πάτωμα και θα το προσκυνήσεις.θα φωνάξεις όπως πάντα αλλά κανείς δεν θα ναι εκεί.δεν την θες τη συντροφιά, σου χαλάει τη μοναξιά.δεν την θες ούτε την μοναξιά αφού σου χαλάει όλο το χτες.και μετά θα σβήσεις σιγά σιγά, σαν αέρας που ησυχάζει...σσσσ!!»

Στιγμιότυπα από λονδίνο...