Ένας μαλακισμένος στίχος που με ταλαιπωρεί δε ξέρω και 'γω πόσο!
Το βλέπεις στα μάτια μας, εγώ πάντως το 'χω δει στα δικά μου.Είναι αυτή η αποκρουστική όψη του ανθρώπου που αναδιπλώνεται, που μαζεύει τις σάρκες του μπροστά σε κάθε καινούργιο.
Αυτή η σαπίλα του μυαλού, η αναπαραγόμενη μη-αμφισβήτηση στο όνομα της παράδοσης, της κληρονομιάς. Σ' αυτό που έμαθες, που σε 'χουν μάθει δεν έχει σημασία, το οποίο είναι τόσο δυνατό και τόσο έντονα αυτοανατροφοδοτούμενο που πολλές φορές δε σ' αφήνει ούτε καν να το αναγνωρίσεις
Πράττεις, περιοριζόμενος στη μη-πράξη, πιστεύοντας όμως το ακριβώς αντίθετο.
ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ-το πιστεύεις δηλαδή, είναι δικό σου, είναι ιδιότυπο!

Τι ειρωνεία όμως! Στριφογυρίζεις σαν σβούρα γύρω από το κενό, προδίδοντας το καινοτόμο("betray innovation..") και ταυτόχρονα «πανηγυρίζεις»!

Στριφογυρίζοντας μια σβούρα τόσα χρόνια στο ίδιο σημείο είτε η ίδια θα φαγωθεί είτε το έδαφος από κάτω είτε και τα δύο μαζί.
Σπουδαίος λόγος για πανηγύρια, ε τι λέτε;;