Στρίβοντας το βλέμμα προς τα πίσω για να δεις τι απέμεινε από όλα τα προηγούμενα, ευτυχώς συνειδητοποιείς πως δεν έμεινε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ' αυτά που έπρεπε να απομείνουν.
Λίγα, συμπαθητικά-όχι πάρα πολύ όμορφα όμως-αφού σίγουρα κάτι παρόμοιο δεν θα 'ταν αληθινό. Λίγα όσο λίγα τα μαγευτικά δευτερόλεπτα που αντέχει κάποιος κάτω απ' την θάλασσα και τόσο συμπαθητικά όσο μια καλή ταινία.
Καμιά υπερβολή-παλεύεις γι' αυτό-και καμιά ακτινοβολούσα "πολυχρωμία"!
Ένας πίνακας που όμοιό του δε ξανάδες με αποχρώσεις του μαύρου,της ησυχίας, του άδειου σπιτιού,του πρωινού πονοκεφάλου και τόσων άλλων που με μια μαγική πινελιά του χρόνου απεικονίζονται ζωντανά και παλλόμενα.
Ζωγραφισμένα με το δικό σου τρόπο, όπως εσύ τα είχες φανταστεί, αφήνοντας πίσω το φως απ' τις λάμπες και τα κεφάλια των αλόγων.
Ένα δώρο που το μαζεύεις το τυλίγεις με συμπάθεια και πίστη, το βάζεις κάτω απ' την μασχάλη και ξεκινάς την καινούργια αναζήτηση για να βρεις τον καινούργιο τοίχο που θα το στερεώσεις.

Γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά προχωράς!

Τόση αυτοπεποίθηση όση χρειάζεται για να τον ξεχάσεις..