Πάμε..

"Ζωντανόν με δύο θανάτους" από ανώνυμο Κύπριο ποιητή του 16ου αιώνα.

"Ζωντανόν με δύο θανάτους"-κι όχι μόνο θα 'λεγα εγώ. "Ζωντανόν" με χίλιους θανάτους με τόσους θανάτους όσες οι μέρες που έχεις ζήσει, γιατί τι μπορεί να είναι άλλο παρά θάνατος, τα «αδιέξοδα», το τέρμα ενός δρόμου, η αλλαγή στο καθρέφτη, το πέρασμα από τη αμάθεια στο ψάξιμο και στη γνώση....; Χίλιοι θάνατοι και ταυτόχρονα χίλιες και τρεις γέννες.

"Το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος.."* κι αυτό τα λέει όλα. Όσες μελωδίες μπορείς να γράψεις πάνω στο βιολί τόσα χρώματα και τόσα πρόσωπα αλλάζει αυτός.
Άπειρες δηλαδή, μη πεπερασμένες, ατελείωτες, μοναδικές κάθε φορά!
Η ζωή είναι θάνατοι.Η ζωή είναι ένα τεράστιο ολοκαύτωμα πρώτα και μετά ό,τι άλλο!
Κι επειδή τ' αστεία δεν τελειώνουν ποτέ, ας γελάσουμε με τα μούτρα μας.
Ας γελάσουμε πρώτα με μας τους "πανέμορφα μοναδικούς" και μετά με όλους τους άλλους.
Με άντρες, με φίλους, με γυναίκες, με γκόμενες...
Γελάτε γιατί χανόμαστε**, ψοφάτε συνειδητά με ένα χαμόγελο στο στόμα γιατί αλλιώς δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα.

Οι στρουθοκάμηλοι απ' όσα έχω ακούσει έχουν αρκετά ωραίο κρέας..δεν έχω φάει ποτέ για να πω την αλήθεια.
"Στρουθοκάμηλους" όμως από τους άλλους έχω φάει πολλούς στη μάπα!
Κάποτε τους βλέπω στον καθρέφτη, κάποτε δίπλα μου, κάποτε από "πάνω", κάποτε από "κάτω"..

"Ψοφάτε γιατί χανόμαστε"!!!!





* στίχος από Ήμερος ύπνος-Θ.Παπακωνσταντίνου
** κατά το "Γαμάτε γιατί χανόμαστε" από Τζίμη Πανούση