Αυτό είναι το τραγούδι της ελπίδας
Ένα τραγούδι αφιερωμένο
Πρωινό ξύπνημα καλοκαιριού,
βελούδινο σαν τα φτερά μιας πεταλούδας

Έτσι λοιπόν αδιάφορα, μακριά-κοντά σε ξένους ήλιους
μαζεύω ράθυμα μια μια τις μέρες και τις νότες
Και καθώς ο Αντάρης σιγοκαίει εγώ σιγοτραγουδώ στο ρυθμό
μιας λιτανείας που ποτέ δεν ήταν

(Κι αναρωτιέμαι..)

Ποιανού μύθου στο ζουμί έχω μεθύσει;
Ποιες απόκοσμες κραυγές (κραυγές ανθρώπινες) αντηχούν από μέσα;

Αυτό θα έπρεπε να είναι ένα τραγούδι φωτεινό ένα τραγούδι της ελπίδας
Μια ζεστή αρμονία στην κατα τ' άλλα παγωμένη κακοφωνία
των καταιγίδων του μυαλού

Λαμαρίνες χτυπημένες, φωνή πνιγμένη στο αίμα...

Και το τραγούδι συνεχίζει το σκοπό του
Αυτό σίγουρα είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο
(Μια μελωδία ελπίδας όμως;
Ακόμα δεν αποφάσισα,
ακόμα δε ξέρω)