Σάββατο 3 Απριλίου 2010
Είχα πάντα την απορία με την πάρτη μου..
Πώς μπορώ να είμαι τόσο συνεπής με την ασυνέπειά μου;
Πώς μπορώ να ακυρώνω την λογική (ωωω γλυκές σκέψεις!!..) σε βάρος ενός οποιουδήποτε παραλογισμού;;
Απάντηση καμία!
Γιατί;;
Μάλλον επειδή τολμούσα να ζητήσω απάντηση μ' αυτό το πρόστυχο ύφος ενός "δασκάλου"
Μάλλον επειδή ήμουνα πολύ σίγουρος πως υπήρχε κάποια γαμημένη απάντηση εξ αρχής
Μάλλον επειδή έμαθα να ρωτάω για τα πάντα και το χειρότερο συνέδεσα την έννοια της ερώτησης με αυτή της απάντησης..αφού δηλαδή υπάρχει η ερώτηση θα υπάρχει και η απάντηση!
Τι ωραία να παραμυθιαζόμαστε σ' ένα παραμύθι, σαν αυτά του L.Carroll, λογοτεχνικής κι όχι μόνο ασυναρτησίας!
Και τι ωραία που δεν θα χρειαστεί να ξυπνήσουμε ποτέ αν κοιτάμε αυστηρά "μέσα από τους καθρέφτες"
Η ιστορία όμως δεν σταματά ως εκεί και μια μέρα «προσκαλείς» αυτόν τον τυπά που του 'χες παραγγείλει αυτούς τους καθρέφτες για μερικές «τροποποιήσεις» απλά και μόνο για ν΄ακούσεις απ' τα χείλη του, τα πιο παγωμένα μπλαβιά χείλη που έχεις συναντήσει ποτέ, πως πλέον το μαγαζί έκλεισε..
και πως μάλλον θα πρέπει είτε να μείνεις με τους θεόστραβους καθρέφτες είτε να τους κάνεις χίλια κομμάτια και να τους πάρει ο διάολος..
Και αποφασίζεις, βίαια μεν αλλά όπως και να 'χει απόφαση είναι κι αυτή, να τα πάρει και να τα σηκώσει όλα!
Και μια απίστευτη μεταμόρφωση συμβαίνει ακριβώς εκείνο το χιλιοστό του χιλιοστού.
Αυτό το αυτιστικό μεταφυσικό οικοδόμημα καταρρέει και βλέπεις κάτι που δεν είχες ξαναδεί μέχρι τότε ποτέ μπροστά σου.
Βλέπεις ξανά τον εαυτό σου αλλά τον βλέπεις παρέα αυτή τη φορά με ανήκουστα, πρωτοφανή και αιρετικά όμορφα στοιχειά που τον χαϊδεύουν..
Μια κραυγή ίσως θα βοηθούσε αλλά προτιμάς να την κρατήσεις για μετά αφού τώρα απολαμβάνεις αυτό που είχες χάσει εδώ και καιρό παρακαλώντας να μην τελειώσει ποτέ!
Το μνημόσυνο αυτής της λογικής θα το κάνεις κάθε χρόνο πάνω κάτω την ίδια μέρα, δεν έχει μάλλον και πάρα πολύ σημασία.
Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε, αγάπησες αυτό που κάποτε μισούσες.
Έντυσες κι επίσημα πλέον τη λογική με το αυθόρμητο, το μη-απαντήσιμο!
Και τι ωραία που της πάει το καινούργιο της κοστούμι!!
Μπορώ πραγματικά να σε ερωτευτώ αυτή τη φορά..Πραγματικά να σε ερωτευτώ άρα να σ' ερωτευτώ αληθινά!
Πώς μπορώ να είμαι τόσο συνεπής με την ασυνέπειά μου;
Πώς μπορώ να ακυρώνω την λογική (ωωω γλυκές σκέψεις!!..) σε βάρος ενός οποιουδήποτε παραλογισμού;;
Απάντηση καμία!
Γιατί;;
Μάλλον επειδή τολμούσα να ζητήσω απάντηση μ' αυτό το πρόστυχο ύφος ενός "δασκάλου"
Μάλλον επειδή ήμουνα πολύ σίγουρος πως υπήρχε κάποια γαμημένη απάντηση εξ αρχής
Μάλλον επειδή έμαθα να ρωτάω για τα πάντα και το χειρότερο συνέδεσα την έννοια της ερώτησης με αυτή της απάντησης..αφού δηλαδή υπάρχει η ερώτηση θα υπάρχει και η απάντηση!
Τι ωραία να παραμυθιαζόμαστε σ' ένα παραμύθι, σαν αυτά του L.Carroll, λογοτεχνικής κι όχι μόνο ασυναρτησίας!
Και τι ωραία που δεν θα χρειαστεί να ξυπνήσουμε ποτέ αν κοιτάμε αυστηρά "μέσα από τους καθρέφτες"
Η ιστορία όμως δεν σταματά ως εκεί και μια μέρα «προσκαλείς» αυτόν τον τυπά που του 'χες παραγγείλει αυτούς τους καθρέφτες για μερικές «τροποποιήσεις» απλά και μόνο για ν΄ακούσεις απ' τα χείλη του, τα πιο παγωμένα μπλαβιά χείλη που έχεις συναντήσει ποτέ, πως πλέον το μαγαζί έκλεισε..
και πως μάλλον θα πρέπει είτε να μείνεις με τους θεόστραβους καθρέφτες είτε να τους κάνεις χίλια κομμάτια και να τους πάρει ο διάολος..
Και αποφασίζεις, βίαια μεν αλλά όπως και να 'χει απόφαση είναι κι αυτή, να τα πάρει και να τα σηκώσει όλα!
Και μια απίστευτη μεταμόρφωση συμβαίνει ακριβώς εκείνο το χιλιοστό του χιλιοστού.
Αυτό το αυτιστικό μεταφυσικό οικοδόμημα καταρρέει και βλέπεις κάτι που δεν είχες ξαναδεί μέχρι τότε ποτέ μπροστά σου.
Βλέπεις ξανά τον εαυτό σου αλλά τον βλέπεις παρέα αυτή τη φορά με ανήκουστα, πρωτοφανή και αιρετικά όμορφα στοιχειά που τον χαϊδεύουν..
Μια κραυγή ίσως θα βοηθούσε αλλά προτιμάς να την κρατήσεις για μετά αφού τώρα απολαμβάνεις αυτό που είχες χάσει εδώ και καιρό παρακαλώντας να μην τελειώσει ποτέ!
Το μνημόσυνο αυτής της λογικής θα το κάνεις κάθε χρόνο πάνω κάτω την ίδια μέρα, δεν έχει μάλλον και πάρα πολύ σημασία.
Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε, αγάπησες αυτό που κάποτε μισούσες.
Έντυσες κι επίσημα πλέον τη λογική με το αυθόρμητο, το μη-απαντήσιμο!
Και τι ωραία που της πάει το καινούργιο της κοστούμι!!
Μπορώ πραγματικά να σε ερωτευτώ αυτή τη φορά..Πραγματικά να σε ερωτευτώ άρα να σ' ερωτευτώ αληθινά!
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου