Για όλους εμάς τους περιπατητές δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές.
Είτε θα συνεχίσουμε είτε θα πνιγούμε στο όνειρο της κίνησης που δεν έγινε ποτέ.
Ένα "μυθιστόρημα" για μαζικούς βιασμούς με πρωταγωνιστές πότες, πουτάνες, δασκάλους και γιατρούς. Πληθώρα αποχρώσεων του γκρίζου σε ταπετσαρίες φθινοπωρινές που εκλιπαρούν για λίγο χρώμα.
Μια πορεία συνότζιαιρη του Βέγα, ένας θίασος που "ανεβαίνει" τις σπείρες της Ανδρομέδας στα όρια της φαντασίας.
 Με κίνηση δηλαδή που 'χει μέσα της τα πάντα, πληγές, χρώματα, αισθήματα, συναισθήματα..Μια αέρινη μαγική ιστορία, απ' αυτές που μπορεί και να παίζονταν στο σινεμά, αλλά που κανείς-μάλλον γι άλλους λόγους- δεν θα γυρίσει να ενδιαφερθεί.

"-Ασθενής μη περιπατητικός διεκομίσθει στο κέντρο υγείας μετά από σοβαρό ατύχημα μεταξύ των πόλεων της Πραγματούπολης και της Φαντασιούπολης. Ήταν ένα ακόμη θύμα-σπονδή στο Μολώχ*  λόγω «υπερβολικού εφησυχασμού». Τα τελευταία χρόνια τα θύματα του «εφησυχασμού» έχουν αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο. Η κυβέρνηση κάνει το παν για να αυξήσει τα θύματα μέσω ενημέρωσης αλλά και επιμόρφωσης στα πλαίσια μια κεντρικής προσπάθειας πρόληψης της μείωσης του φαινομένου. Απ ότι καταλαβαίνουμε οι προσπάθειες έχουν καρποφορήσει και οι ενδείξεις μιλάνε για αύξηση του αριθμού των θυμάτων."

   [*: "..Moloch whose mind is pure machinery! Moloch whose

             blood is running money! Moloch whose fingers

             are ten armies! Moloch whose breast is a cannibal dynamo!

             Moloch whose ear is a smoking tomb!.."

                                  Howl by Allen Ginsberg 

                                                                                     part 2, verse 5 ]

                                                                                                                                         

Εκτός εάν..