Δεν μπορούσε να θυμηθεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Είχε ήδη κατασταλάξει σε μια ρουτίνα που ο χρόνος δεν την ακουμπάει ή αν το έκανε το έκανε απλά για να επιβεβαιώσει την αχρονική της διάσταση.

Ο Γιώργος, σε αντίθεση με τον στενό του φιλικό κύκλο ήταν σαν όλους τους άλλους. Μια φιγούρα κοινότοπη, ένας άνθρωπος της εκκλησίας με ζωηρό ενδιαφέρον και συμμετοχή σε φιλόπτωχες ομάδες, καλός οικογενειάρχης με δυο παιδάκια-οι λατρείες της ζωής του (μαζί φυσικά με το ψάρεμα..)!

'Όπως είπαμε και προηγουμένως τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν υπήρχαν, δηλαδή υπήρξαν απλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα το οποίο να είναι τόσο σημαντικό ώστε να διαφοροποιείται η μια χρονιά απ' την άλλη.

Αυτή ήταν μια εκτίμηση που είχε κάνει τον τελευταίο καιρό.Είχε ήδη εδώ και 2 χρόνια κλείσει τα 40 του και μάλλον ξεκίνησε να βλέπει κάποια πράγματα με άλλο μάτι.Λέμε μάλλον επειδή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν όλο αυτό τον καιρό δεν τον απασχολούσαν τέτοιου είδους σκέψεις, αφού ποτέ δεν είχαν εκφραστεί τουλάχιστον με την καθαρότητα που έγινε αυτό, τον τελευταίο μήνα.

Αφορμή δεν υπήρχε, αν ρωτούσατε τον ίδιο σίγουρα θα απαντούσε:  "Ποια αφορμή;;Εύκολο..!Όλ' αυτά!"Η τελευταία μεγάλη συγκίνηση, και η τελευταία πραγματική ανάσα που θύμιζε κάτι από ζωή ήταν τα χαράματα που η Μαρία -η γυναίκα του- έφερε στη ζωή τα δίδυμά τους. Ένα βράδυ όχι σαν όλα τ' άλλα και σίγουρα ένα βράδυ που το κυρίαρχο στοιχείο δεν ήταν το σκοτάδι αλλά το φως.

Απαιτούσε σίγουρα κι άλλα και κανείς δεν θα τολμούσε να πει πως δεν είχε παλέψει για περισσότερα. Η ιστορία σε όλες τις τες μορφές όμως γράφετε μόνο με πράξεις κι αυτός δεν έπραξε κάτι δικό του εδώ και καιρό. Φανταζόταν, ονειρευόταν, χανόταν σε παραμύθια με τον ίδιο πρωταγωνιστή αλλά πάντοτε ξυπνούσε βίαια, τρομαγμένος και σαστισμένος με μια ελπίδα και μια προσμονή για τον επόμενο ονειρικό "γύρο". Συμβιβασμένος σε μια πραγματικότητα και μια καθημερινότητα όπου η ανάγκη και η φαντασία είχαν πλέον το ίδιο χρώμα και την ίδια γεύση.

Πριν περίπου ένα μήνα-αν θυμόταν καλά πρέπει να ήταν βράδυ Κυριακής προς χαράματα Δευτέρας- ξύπνησε αλαφιασμένος και καταϊδρωμένος. Ήταν έτοιμος να πιστέψει όλα όσα είχαν παιχτεί λίγα δευτερόλεπτα πριν μέσα στο μυαλό του αν δεν τον προλάβαινε η γυναίκα του και του σιγοψιθύριζε στ' αυτί πως ότι προηγήθηκε ήταν απλά ακόμη ένας από τους εφιάλτες του-που τόσο τον ταλαιπωρούσαν τον τελευταίο καιρό.

Για τον Γιώργο όμως δεν ήταν ακόμη ένας στους πολλούς. Το ίδιο πρωί καθώς έπινε τον καφέ του-μαύρο, πικρό ολόπικρο- αποφάσισε να γράψει κάτω όλα όσα θυμόταν απ' το προηγούμενο βράδυ και αυτό θα το έκανε με την πρώτη ευκαιρία." Ίσως σήμερα στη δουλειά να καταφέρω να κλέψω λίγο χρόνο αλλά το αργότερο μέχρι απόψε θα πρέπει να το 'χω γράψει".

Όπως κι έγινε. Το συγκλονιστικότερο γι αυτόν ήταν την στιγμή που το ξαναδιάβαζε, μετά τις απαραίτητες διορθώσεις (αφού όπως όλοι γνωρίζουμε τα όνειρα παίζουν περίεργα παιχνιδάκια την στιγμή που στον ξύπνιο σου πας να τα ανακαλέσεις πόσο μάλλον αν γίνεται αυτό σχεδόν μια μέρα μετά!..) και τις τελευταίες λεπτομέρειες που επέμεναν-δεν τα κατάφεραν- να κρατήσουν το φευγαλέο τους χαρακτήρα.

συνεχίζεται..