Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010
Τι σκατά;! Και όμως μέσα στη παραζάλη της μουσικής απέκτησα τα φτερά μου, αυτά που είχα χάσει από καιρό.
Ένιωθα Θεός κι όχι μόνο. Ένιωθα Θεός πιο δυνατός από κάθε Θεό μαζί.
Από κάτω οι γνωστοί να χειροκροτούν. Μάλλον κάτι περίμεναν. Θυμάμαι δεν τους είχα ρωτήσει αλλά ήμουνα σχεδόν σίγουρος τι ήταν αυτό που περίμεναν. Το χειροκρότημα όλο και δυνάμωνε. Διέκρινα μια αυξανόμενη ανησυχία και μια διάχυτη ανυπομονησία. Ήταν όλα πλέον ξεκάθαρα το τι ήθελαν από μένα. Κι εγώ δεν είχα καμία διάθεση να το καθυστερήσω άλλο. Εξάλλου αυτό ήταν που ήθελα κι εγώ.
Ήμουνα έτοιμος να μπω στη μάχη!
Λίγο πριν το τέλος έριξα μια ματιά προς τον κόσμο. Η εικόνα ήταν συνταρακτική, αλλά ήταν η κατάλληλη για να μας σπρώξει όλους παραπέρα.
Το σκηνικό παρέπεμπε σε μοντέρνα ρωμαϊκή αρένα με πολύχρωμα φωτορυθμικά φώτα να μας στραβώνουν με το κοινό από κάτω να ζητωκραυγάζει και να επευφημεί. Ταυτόχρονα έβλεπες παντού φλας από φωτογραφικές μηχανές και κινητά στο χέρι. Ένα ήταν σίγουρο, το οπτικοακουστικό υλικό απ' εκείνο το βράδυ θα ήταν πλούσιο!
Ξαφνικά χωρίς καμιά προειδοποίηση αυτή κομματιάζεται, διαλύεται και χάνεται κι από αρένα κάτω στη γη μετατρέπεται σε αρένα πάνω απ' τη γη, μη γνωρίζοντας κανένα χωροταξικό περιορισμό. Κάπου μεταξύ των αχνών συννέφων και του πυκνού δάσους ξετυλίγεται η τελευταία πράξη.
Η προσωπική μου μάχη με τους Θεούς, σκληρή, βίαιη, σφύζουσα και ολοκόκκινη.
Αυτή δεν θα μπορούσε να έχει παρά μόνο μία και μόνο κατάληξη.
Τον ολοκληρωτικό Θάνατό τους.
Ένας Θάνατος που σήμανε την απελευθέρωση, σαν πνεύματα, ανεπεξέργαστων κι ωμών συναισθημάτων, εικόνων και μορφών. Μια σκηνή που συνειρμικά με ταξίδεψε στο μεσαίωνα και στις περιγραφές των κληρικών καθώς έκαιγαν τις μάγισσες..
Αυτή ήταν και η τελευταία εικόνα που θυμάμαι. Εκεί ακριβώς ένιωσα το σπρώξιμο της Μαρίας.
"Σσσσ, πάλι εφιάλτες βλέπεις, έλα ησύχασε.." και με πήρε στη αγκαλιά της.
Ακριβώς όπως με πήραν στην αγκαλιά τους τα όνειρά μου!
Από 'κει και πέρα ήξερα τι έπρεπε να κάνω.
Το τζάκι είχε προλάβει ν' ανάψει, αυτά που έπρεπε να καούν μπήκαν σε σειρά. Και θα καούν!
Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010
Αναδημοσιεύω μια επιστολή που δε μάθαμε ποτέ αν είδε ή όχι το φως της δημοσιότητας, ελπίζω όχι πολύ ετεροχρονισμένα..
Με αφορμή τα γεγονότα στις Φοινικούδες κι έχοντας υπόψη τόσο το πολιτικό όσο και το κοινωνικό πλαίσιο που εκτυλίχθηκαν αυτά, οι λέξεις «αηδία» κι «απογοήτευση» νομίζω ωχριούν και υπολείπονται μπροστά στην ίδια την πραγματικότητα που αυτές αποτυπώνουν.
Το ιστορικό νομίζω γνωστό σε όλους, δε χρειάζεται να το επαναλάβουμε. Ο «εφαρμοσμένος» ρατσισμός, η μισαλλοδοξία κι η ξενοφοβία να κραδαίνει και να προπηλακίζει δήθεν υπέρ της προστασίας των Κύπριων ανέργων, των ταμείων του κράτους και της Ελληνικότητας του νησιού. Στόχος αυτή τη φορά του εν λόγω εθνικιστικού παραληρήματος το αντιρατσιστικό φεστιβάλ «Rainbow» που λάμβανε χώρα την ίδια στιγμή στο χώρο εκδηλώσεων του δήμου Λάρνακος.
Αποτέλεσμα της επίθεσης πολλοί τραυματίες από τη μεριά των αντιρατσιστών μ’ έναν εξ αυτών μαχαιρωμένο στο στήθος! Η αστυνομία σε αγαστή συνεργασία με τους «αγανακτισμένους» πολίτες κατάφερε να συλλάβει 6 άτομα όλα κατά κάποιο παράδοξο(;) τρόπο απ’ την μεριά των ανθρώπων που δέχονταν(!!) την επίθεση.
Αυτό εν τάχει είναι περίπου το ιστορικό. Για όσους ενδιαφέρονται υπάρχει επίσης βιντεάκι στο youtube* στο οποίο φαίνονται αρκετά από τα πιο πάνω στοιχεία.
Αυτό όμως που φαίνεται για ακόμη μια φορά να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι η έμπρακτη απόδειξη της ύπαρξης κομματιών της κυπριακής κοινωνίας τα οποία μέσα στα πλαίσια μιας, αν μη τι άλλο, α-πολίτικης κουλτούρας αντιδρούν σε κοινωνικά φαινόμενα (όπως αυτό λ.χ. της οικονομικής μετανάστευσης) με υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά ανασύροντας από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας συμπεριφορές και ρητορείες μίσους και ρατσισμού.
Δε γράφω τη συγκεκριμένη επιστολή για να ερμηνεύσω , και πώς θα μπορούσε εξάλλου σε μια μόνο επιστολή να γίνει αυτό, το φαινόμενο. Αυτό που έχει κυρίως σημασία να επισημανθεί στην παρούσα φάση είναι η πράξη αυτή καθ’εαυτή.
Η πράξη δηλαδή και το εννοιολογικό της φορτίο. Είναι η πράξη σαν απόδειξη μιας βαθιάς υποκριτικής κοινωνίας και μιας κοινωνίας που τρώει από τις σάρκες της λαίμαργα και βουλιμικά. Είναι η πράξη ίσως και σαν προάγγελος άλλων πιο βαθιών αλλά και πιο σκληρών συγκρούσεων.
Σε όσους αμφέβαλλαν ή χειρότερα σε όσους εθελοτυφλούσαν μέχρι χθες θεωρώ πως σήμερα αποδεικνύεται αναμφισβήτητα το τέλμα κι η φαυλότητα που έχουν κατασκηνώσει μεγαλοπρεπέστατα σε μερίδες του κυπριακού λαού. Αυτό προφανώς αντανακλάται κι εντός βουλής κι όχι μόνο αντανακλάται αλλά ενισχύεται και επιστρέφεται με τη σειρά του οπλίζοντας αυτά τα κομμάτια του κόσμου με εύηχες λέξεις, ορολογίες και τελικά de facto νομιμοποίηση.
Καμία ωραιοποίηση όμως και καμιά εύηχη λέξη δε μπορεί να κρύψει τη σαπίλα και τη μπόχα που αναδύουν οι έννοιες, και τελικά αυτό έχει σημασία, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.Κανένας προσχηματικός λόγος δε μπορεί να αντέξει το βάρος της πραγματικότητας που εκφράζεται μ’ αυτό τον αισχρό και παράλογο τρόπο.
Ο εθνικισμός κι ο ρατσισμός φαίνεται να αναζωπυρώνονται σε μια χώρα που υπέφερε και συνεχίζει να υποφέρει απ’ αυτά κι ειδικά στη σύγχρονή της ιστορία. Και αυτό γίνεται πιο ξεκάθαρο-και πιο προβληματικό-όταν παρατηρήσεις ποιοι είναι οι φορείς αυτής της επανεμφάνισης..Ψευδοαγωνιστές, αριβίστες, παραπλανημένοι νεαροί, φερέφωνα και εργαλεία των κομματικών μηχανισμών και ακροδεξιά απολιθώματα. Άτομα δηλαδή που είτε δεν έχουν ιδέα από ιστορία ή άτομα που έβαλαν την ιστορία στο κρεβάτι του Προκρούστη «κόβωντας» ή αντίθετα «ξεχειλώνοντας» κατά το δοκούν.
Το θετικό απ’ αυτό το περιστατικό είναι η ειλικρινής αντίδραση όλων αυτών οι οποίοι χωρίς δεύτερες σκέψεις καταδίκασαν και καυτηρίασαν τέτοιου είδους πράξεις κι ενέργειες (και προφανώς δίνω περισσότερο βάρος στην αντίδραση από μέρους των απλών καθημερινών ανθρώπων). Αυτό και μόνο δείχνει πως υπάρχουν ακόμη υγιή κομμάτια στην κυπριακή κοινωνία που μπορούν να αναγνωρίσουν και να διαχωρίσουν σοβαρές πολιτικές θέσεις και απόψεις από οπαδικούς χουλιγκανισμούς που επιμένουν να αυτοχαρακτηρίζονται ως πολιτικές πρωτοπορίες.
Μένω ως εδώ, πριν κλείσω την επιστολή μου όμως θα ήθελα να προσθέσω μια αναφορά σ’ ένα κείμενο του 19ου αιώνα την «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» από τον Κ. Μαρξ όπου ο συγγραφέας ξεκινάει ως εξής: «Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα.»
Την τραγωδία την έχουμε ζήσει, αν αφήσουμε τέτοιους είδους ομάδες να συνεχίσουν να αλωνίζουν ελεύθερα σίγουρα ο ιστορικός του μέλλοντος θα εντοπίσει τις ανάλογες αντιστοιχίες με την προηγούμενη ρήση..
Subscribe to:
Αναρτήσεις (Atom)
