Θάνατος από ψηλά* μύρισε και πάλι!

Η "διεθνής κοινότητα", ή όπως θα μπορούσε εύκολα κάποιος να την ονομάσει, η διεθνής συμμορία των διαχειριστών του κεφαλαίου, δημιούργησε όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να βρει πάλι το πάτημα που χρειάζεται για να αμολήσει τα αφηνιασμένα της σκυλιά. Κι όλ' αυτά στο όνομα της (αστικής) δημοκρατίας, της πολυφωνίας και της διαφύλαξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Από πού να ξεκινήσει κανείς για να αποδομήσει τις σαθρές προφάσεις και τα ανύπαρκτα τους επιχειρήματα; Από τον "πορτοκαλί παράγοντα" κατά τη διάρκεια της εισβολής στο βιετνάμ και τα ολέθρια αποτελέσματα της εκτεταμένης χρήση του (υπολογίζεται ότι οι Αμερικανοί ψέκασαν 80 εκ. λίτρα (!!) από τη συγκεκριμένη ουσία σε 3170 χωριά); Από τα χημικά κατά του Ιράν τη δεκαετία του 80; Από τα αμερικανικά στρατόπεδα εκπαίδευσης των επίδοξων "αγωνιστών της ελευθερίας και της Συριακής επανάστασης"; Tα παραδείγματα είναι δυστυχώς πολλά και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να συνεχίσω να τα απαριθμώ. Αυτό που εύγλωττα φαίνεται όμως από τα πιο πάνω είναι πως αυτοί που ήταν -και συνεχίζουν να είναι- υπεύθυνοι για την πλήρη αποσταθεροποίηση στην περιοχή αλλά και για την ύπαρξη και την χρήση των συγκεκριμένων χημικών ουσιών έρχονται  να δακτυλοδείξουν και να μιλήσουν από μια θέση δήθεν ιδεολογικής και ηθικής ανωτερότητας για: "κατάφωρη παραβίαση των διεθνών συμβάσεων", "για απαράδεκτη και καταδικαστέα χρήση όπλων μαζικής καταστροφής". Κάτι που πριν καλά καλά αποδειχτεί ως τέτοιο, αλαλάζοντας έχουν ήδη προσυπογράψει τα δημόσια κατηγορητήρια, έβγαλαν ήδη τα πορίσματα τους και τα επιχειρησιακά τους σχέδια για βομβαρδισμούς έχουν ήδη προχωρήσει.

Το προκλητικό αλλά και συνταρακτικό επίσης είναι πως η μόνη ένδειξη και η μόνη φωνή από τα Ηνωμένα 'Έθνη σε σχέση με τη χρήση σαρίν ήρθε από το στόμα της Κάρλα Ντελ Πόντε (μέλος της ανεξάρτητης αρχής των Ηνωμένων Εθνών για τον εμφύλιο στη Συρία) και η αλήθεια δεν είδα εκεί πέρα κανενός το αυτί να ιδρώνει. Ούτε φυσικά των ίδιων των ΗΕ (σαν βασικό όργανο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ βεβαίως), ούτε του κ. Yes we Scan (φαντάζομαι οι κόκκινες γραμμές τον Μάη δεν υφίσταντο όπως φυσικά και οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου) ούτε του "αριστερού" προέδρου Ολάντ (ο "άνεμος αλλαγής"..όπως θα έλεγαν οι του συ.ριζ.α) και πάει λέγοντας.

Το ζήτημα που εγείρεται είναι άλλο. Ποια επεκτατική ανάγκη εξυπηρετεί ο βομβαρδισμός της Συρίας; Ποια γεωπολιτικά παιχνίδια παίζονται από τα δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα (ΗΠΑ-Ρωσία/Κίνα) μαζί με τους συμμάχους τους και τι προσπαθεί ο καθένας απ' αυτούς να κερδίσει; Αυτές οι ερωτήσεις πρέπει να απαντηθούν γι' αρχή. Όλα τ' άλλα είναι απλά απεγνωσμένες προσπάθειες αποπροσανατολισμού, κοροϊδίας και εμπαιγμού με εκατόμβες θυμάτων και καταρράκτες αίματος στο φόντο!

Και επιμένω στο πιο πάνω αφού στα πλαίσια της γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης που βιώνουμε τα 5 τελευταία χρόνια, δεν μπορεί παρά το συγκεκριμένο επεισόδιο των ενδοιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, εκτός άλλων, να σηματοδοτεί και επίσημα πλέον το τέλος της μεταψυχροπολεμικής πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ σαν η παγκόσμια ισχυρή ηγεμονική "σταθερά". Δεν μπορεί πλέον μόνη να σηκώσει την παντιέρα του "εκδημοκρατιστή", του "απελευθερωτή"  όπως πχ. είχε κάνει στο Ιράκ, όπου ρητά είχε αποφασίσει πως με ή χωρίς την σύμφωνη γνώμη των ΗΕ και με ή χωρίς συμμαχίες η εισβολή θα γινόταν (Οκτώβρης 2002).
Και ακόμη και αν συνεχίσει τελικά στο μοναχικό δρόμο των βομβαρδισμών η θέση της αδιαμφισβήτητα πλέον έχει αποδυναμωθεί.

Όλα τα προηγούμενα φυσικά συμβαίνουν στο επίπεδο της βιτρίνας. Από πίσω με ταξική συνέπεια σιγοβράζει το κεφάλαιο (και οι προπαγανδιστικοί του μηχανισμοί) συνεχίζοντας το ολομέτωπο τσάκισμα κάθε μορφής αγώνα και αντίστασης και τον ανηλεή πόλεμο στην εργατική τάξη σε μια προσπάθεια του να αναδιαμορφωθεί και να ανασυγκροτηθεί επιστρέφοντας πίσω στα παραμύθια προ 2008 για "αέναους ρυθμούς ανάπτυξης" κτλ. Πιο συγκεκριμένα αυτό που βιώνει το προλεταριάτο είναι η συνεχής υποτίμηση της αξίας της εργατικής του δύναμης, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, επαναλαμβανόμενες ενέσεις ρευστότητας τρισεκατομμυρίων στον χρηματοπιστωτικό τομέα εις βάρος των δημοσίων ταμείων, εκφασισμός, θεωρίες των δύο άκρων, δαιμονοποίηση, στοχοποίηση και βίαιη καταστολή (με βάση το δόγμα της "μηδενικής ανοχής") σε οτιδήποτε έρχεται να διαταράξει την κανονική/κανονιστική αφήγηση και πάει λέγοντας.

Για μια μερίδα της εργατικής τάξης αυτό που ξετυλίγεται μπροστά της είναι ξεκάθαρο. Άλλα κομμάτια της παλεύουν να αλλάξουν δέρμα, άλλα σιωπούν, άλλα βλέπουν τον ουρανό και άλλα στέκονται με μίσος στην απέναντι όχθη.

Οι πόλεμοι, αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, στις ζωές μας και αυτά που ενδεχομένως να συμβούν στο άμεσο μέλλον, δεν είναι τίποτα άλλο από τη "δημιουργική καταστροφή" που επιβάλλει σαν αναγκαιότητα ο καπιταλισμός στις κοινωνίες. Αυτό δηλαδή που χρειάζεται για να συνεχίσει να επιβιώνει στις δικές μας πλάτες, στο δικό μας ιδρώτα, στις δικές μας ζωές και τελικά στο δικό μας θάνατο.

Ως πότε όμως θα έχουν τα κορμιά και τις ζωές μας σαν δεδομένα; Ως πότε θα υπάρχει αυτή η "εκκωφαντικά" σιωπηρή συναίνεση;  Αυτές είναι οι σκέψεις που θα πρέπει να μας απασχολήσουν άμεσα. Ειδάλλως, οι εναλλακτικές είναι περιορισμένες στην εξής μια: Πρόσω ολοταχώς με κεκτημένη ταχύτητα για σύγκρουση με το τρέιλερ που έρχεται κατά πάνω μας!

Άρα είτε θα αλλάξουμε δρόμο και κατεύθυνση παίρνοντας το τιμόνι στα δικά μας χέρια είτε θα ψάχνουμε το "μαύρο κουτί" μέσα στα συντρίμμια. Αν φυσικά μας έχουν μείνει μάτια μετά την σύγκρουση..



*εξαιρούνται φυσικά οι συνεχιζόμενες εναέριες επιδρομές με drones που φαίνεται δεν έχουν κοπάσει λεπτό εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία..