Ήταν κάπως περίεργο,ήταν λίγο διαφορετικό απ' ότι το περίμενα.Είχα συνηθίσει στα βολικά και τ' ανάλαφρα,και ποιος μπορεί να με κατηγορήσει γι αυτό;
Όλοι εμείς οι ιμοραλιστές,όπως θα 'λεγε και ο γνωστός «αιρετικός», δεν θα ησυχάσουμε ποτέ.Υπάρχουν κάποιες στιγμές που βλέποντας τον καθρέφτη αηδιά-ζουμε.Υπάρχουν κάποιες άλλες που απλά δεν υπάρχουν οι καθρέφτες.Στις μεταξύ στιγμές κρατούμε πέτρες και τις εκσφενδονίζουμε,ασθμαίνοντας, δεξιά-αριστερά σε οτιδήποτε κινείται-μιλάει κάνοντας και την προσευχή μας πάντοτε για αποφυγή τυχόν αυτοτραυματισμών.


Θυμάμαι είχα ένα όνειρο-ίσως όχι ακριβώς όνειρο αλλά κάτι σαν μια παιδική διαστροφή-τουλάχιστον έτσι το φανταζόμουν τότε.Ήθελα να γνωρίσω τον Διάβολο προσωπικά,ήθελα να του μιλήσω και ήμουνα σίγουρος ότι θα είχαμε πολλά να πούμε.Κάθε μέρα που περνούσε προσπαθούσα να βρω ό,τι θα μπορούσε να με φέρει πιό κοντά του.Οι προσπάθειές μου πραγματικά ήταν αγωνιώδεις.Ασφυκτιούσα στην ιδέα ότι υπήρχε περίπτωση να μην τα καταφέρω.
Όπως μπορείτε να δείτε καμία αναφορά σε Θεό.Το θέμα το είχα λύσει προ πολλού.Απλά αποφάσισα ότι δεν υπήρχε.Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον η μορφή του,άρα δεν υπήρχε-αξίωμα παιδικό που ανακαλείται επιλεκτικά μέχρι και σήμερα....αγαπημένα μου βυζιά.
Οι μέρες περνούσαν,άφαντος ο κύριος.Έκανα ό,τι περνούσε απ'το μυαλό μου,αντέγραφα ανόητες τελετουργίες,ξυπνούσα η ώρα 3 το βράδυ διότι είχα μάθει ότι αυτή είναι η ώρα του και τέλοσπαντων ματαιοπονούσα "αφειδώς".Μια μέρα είχα ακούσει για το κερί και τον καθρέφτη.Η σίγουρη συνταγή,η ανέλπιστη λύση στο τεράστιο ζήτημα που με ταλαιπωρούσε.
«Αυτό ήταν!Επιτέλους έφτασα κοντά στο να σε γνωρίσω και από κοντά»-τότε δεν είχα μάθει ακόμη το «savoir vivre» για ραντεβού,για «σεβασμό» σε άλλους που περίμεναν πριν από σένα,τον ήθελα και τον ήθελα τώρα!
Μ' αυτά και μ' αυτά έφτασε η Άγια εκείνη ώρα.Η αποκάλυψη, και το καφεδάκι που πάει πάντα μαζί σε τέτοιες στιγμές, κοντεύει.
Στήθηκα στο δωμάτιο της μάνας εκεί που υπήρχε ο μεγάλος καθρέφτης έκλεισα τα φώτα άναψα το κερί-θυμάμαι ήταν το κερί του Πάσχα,τί άλλο κερί να βρεις το καλοκαίρι στο σπίτι-και περίμενα.Έβλεπα με περίσσεια σιγουριά,σεβασμό και φόβο φυσικά-και περίμενα.Έκανα διάφορες σκέψεις προετοιμαζόμουν-και περίμενα.Όσο περνούσαν τα λεπτά η αγωνία μεγάλωνε.Δυστυχώς μόνο αυτή μεγάλωνε όμως,το άλλο που περίμενα να «μεγαλώσει» απ'τον καθρέφτη, τίποτα.
Οι κόποι μου μάταιοι,οι ελπίδες μου λίγο μικρότερες απ'αυτό που είχα μεταξύ των ποδιών μου και απογοητευμένος χτυπημένος από την μοίρα γι ακόμη μια φορά παραιτήθηκα.Ήμουνα απίστευτα εκνευρισμένος,έβριζα και τους θεούς έβριζα και τους δαίμονες.
Το επόμενο πρωί με το πρώτο φως, χάραμα του φου, ξύπνησα μ' ένα τρομερό πονοκέφαλο,πρωτοφανές φαινόμενο για ένα ακμαίο 11 χρόνο!Έπρεπε να σκεφτώ τί πήγε στραβά,τί ανάποδα και τέλοσπαντων να πάρω τις αποφάσεις μου.
Ο πονοκέφαλος δυσκόλευε και εμπόδιζε την πνευματική μετουσίωση αλλά το αναπόφευκτο «άλμα» της πίστης δεν άργησε.
«Μα φυσικά!Μια ήταν η προφανής απάντηση.Κι εσύ άσπονδε φίλε Διάβολε είσαι ακόμη ένας απ'αυτούς που απλά δεν υπάρχουν.Κρίμα κι είχα την σιγουριά ότι θα κάναμε καλή παρέα..».

Ήταν κάπως περίεργο,ήταν λίγο διαφορετικό απ' ότι το περίμενα.Είχα συνηθίσει στα βολικά και τ' ανάλαφρα,και ποιος μπορεί να με κατηγορήσει και γι αυτό;

Fuck!!!!

R.I.P.

George Carlin (May 12, 1937 – June 22, 2008)

Η ερώτηση ήταν ξεκάθαρη.Και όπως όλες οι ξεκάθαρες ερωτήσεις,περιμένουν ξεκάθαρες απαντήσεις.

Παίρνω το στυλό,ξύνω λίγο το κεφάλι,σκύβω και αρχίζω να γράφω.Οι πρώτες εισαγωγικές λέξεις,όπως πάντα,βγαίνουν εύκολα.Καθώς μπαίνω στο κυρίως μέρος συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει πολύ καλά.Αρχίζω να μπερδεύομαι,να σβήνω να ξαναγράφω την ίδια πρόταση δυο-τρεις φορές,να σταματώ να ξαναξεκινώ.

Δύσκολα!Απ' τα δικά μου μάτια μόνο, έχουν περάσει αναρίθμητες στιγμές "νέκρωσης","θανάτου"-και ιδίου και ξένου.

Κάτι πρέπει να γράψω όμως,ο χρόνος πιέζει.«Γαμώτο κάθε φορά!Συγκεντρώσου, γράψε αυτό που θέλει και σκάσε!».
Ο Νίτσε κάτι μου ψιθυρίζει,ο Ντοστογιέφσκι γελάει και ο Μίλερ από δίπλα,αυτός δεν πολυκατάλαβα που κολλάει,ανάβει το τσιγάρο του.
«Γαμώτο κάθε φορά.Συγκεντρώσου....!»

Τρία λεπτά πριν το τέλος συμμαζεύτηκα ευτυχώς:
«Υπάρχουν κατά την Ιατρική θεώρηση δύο διαφορετικά μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.Το μονοπάτι του σωματικού θανάτου και αυτό του εγκεφαλικού.Φυσικά με λίγη προσεκτική παρατήρηση μπορούμε να απαριθμήσουμε κι άλλα "είδη"...».

Δεν κρατήθηκα.Είπα την μαλακία μου πάλι!



Εικόνα:"Θάνατος στο δωμάτιο του αρρώστου" από Edvard Munch

Δηλαδή είναι για να τραβάς τα "μυαλά" σου!

Με τυμπανοκρουσίες και πρωτοσέλιδες παρουσιάσεις στα Μ.Μ.Ε. μάθαμε ότι έκανε δωρεά στους πυρόπληκτους 60εκ. ευρώ το ίδρυμα Λάτση σε συνεργασία με μια τράπεζα...Και ρωτώ εγώ ο αδαής:Η τράπεζα και το ίδρυμα από που τα βρήκε;Μήπως είναι προϊόν κλοπής(χωρίς εισαγωγικά η κλοπή);Μήπως;;Ειδικά για τις τράπεζες,ακόμη λίγο θα ξεκινήσουν να μαζεύουν(κατάσχουν) και τα σώβρακά μας.

Τα κλέβουν,τα οικονομάνε τα τελευταία καμπόσα χρόνια,δίνουν το απειροελάχιστο που μπορούν να δώσουν πίσω και περιμένουν να κερδίσουν-όπως πάντα-την συμπάθεια μας(καινούργιους πελάτες,καινούργιους επενδυτές κτλ κτλ)-τα «πρότυπα» και οι «Ρομπέν των δασών» αμοληθήκαν,φυλαχτείτε!

«Πω πω μπράβο.Προσφέρουν σ΄αυτούς που τα'χουν ανάγκη»,«Ένα μεγάλο μπράβο στον όμιλο Λάτση για αυτή την κίνηση, αποδεικνύει έμπρακτα ότι ακόμα και οι μεγαλύτερες εταιρίες έχουν ανθρώπινο πρόσωπο»,«Ένα μεγάλο μπράβο στον κ. Λάτση. Μιλάμε για μια τεράστια προσφορά.»...μερικά από τα σχόλια.Όπως φαίνεται κάτι έγινε!

Κρατήστε τα λεφτά για τον εαυτό και τις επιχειρήσεις σας!(ή αν είναι να δώσετε τα λεφτά δεν χρειάζονται 47 κάμερες και 35 κανάλια να αναμεταδίδουν). Α μα πια...Εκνευρίστηκα τώρα!!

Υπάρχουν μερικές στιγμές που ο χρόνος,σαν λαχανιασμένος ποδηλάτης σ' ανήφορο,κυλάει αργά λυγίζει,γίνεται χρόνος-άχρονος και νιώθεις μια μυστηριακή και μια απόκοσμη δύναμη να σε φωνάζει.Ένας αισθησιακός αλαλαγμός που σε καλεί να τον συνοδέψεις.Να «χορέψεις» ένα πρωτόγονο-λάγνο χορό,μια σεξουαλική συνεύρεση που τίποτα άλλο δεν έχει σκοπό παρά να σε αποπλανήσει.Παρακαλεί,σαν μια πεινασμένη πουτάνα, να παίξει με το μυαλό σου,με τα όχι και τα πάθη σου.
Και φυσικά δεν ενδίδεις από την πρώτη στιγμή αλλά, τελικά, κάτι θα σε σπρώξει προς τα 'κει.Ίσως κάτι που εύκολα θα το ονόμαζες "ξένο"αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο σου τον εαυτό.Μια σπονδή σ' ένα κοινό θεό ελευθέρων ηθών που μοιράζεστε το ίδιο κορμί και που έμαθε μόνο να ενδίδει...Και τί κάνεις γι' αυτό;Τίποτα.
Ασφυκτιάς,πνίγεσαι και ήσυχα(!) με λίγο ιδρώτα στο μέτωπο, απ' αυτόν που δεν ενοχλεί αλλά πάντα αμήχανα-μηχανικά θα τον καθαρίσεις, περιμένεις αυτό το "ξένο" να σιγήσει για να ομορφύνουν και πάλι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα.Μέχρι την επόμενη φορά που θα σε καλέσει,ίσως τα καταφέρεις να γυρίσεις απ' την άλλη.Ίσως και όχι όμως.

Κανένα νόημα δεν θα 'χει.Θα σε γυροφέρνουν για πάντα οι «Σειρήνες».Το σημαντικό είναι ότι πλέον έμαθες να τις αναγνωρίζεις.Και αυτές και τα τραγούδια τους!



Πίνακας:Temptation από April Mansilla

Κάποιες ανεπίσημες πληροφορίες που περιήλθαν στις εγκεφαλικές εισόδους που βρίσκονται εκατέρωθεν του κρανίου μου(αυτιά),η «πολιτεία»προβληματίστηκε για το κακό ξεκίνημα της Εθνικής μας αγαπημένης.

Ο κυρίως προβληματισμός βασίζεται στο γενικότερο πλάνο αποπροσανατολισμού και εγκαθίδρυσης της ασημαντότητας και της αβελτηρίας ως των κυρίων πυλώνων της εξουσίας της. Βλέποντας δηλαδή ότι το ποδοσφαιρικό καλοκαίρι θα είναι σύντομο,αφού δύσκολα ο «απεσταλμένος» θα αντέξει πάνω από βδομάδα,προσπαθεί με νέες υποσχέσεις και περισσότερα ευρουλάκια στους παίχτες να σώσει ό,τι σώζεται.

Ξέρει πολύ καλά ότι η καθημερινότητα,τα κοινωνικο-οικονομικά αδιέξοδα,η δημιουργία ΑΛΛΩΝ παιδευτικών παραδειγμάτων για τους πολίτες της είναι σκόπελοι που η ίδια αδυνατεί να διαχειριστεί και ευχόταν τουλάχιστον για κανένα μήνα και πάλι ο κόσμος να είναι παρών-απών από τα προβλήματά του.

Τώρα,μια πολιτεία που προγραμματίζει, περιμένει και «εκλιπαρεί» για μια γενικευμένη νωθρότητα και αδιαφορία είναι τουλάχιστον επικίνδυνη και ανεπαρκής.

(το επόμενο δίστιχο αφιερωμένο)

"Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
Κ. Καβάφης

Γι' ακόμη μια φορά οι Nick Cave and the Bad Seeds(η προηγούμενη το 2004) απέδειξαν τα μουσικά τους αρχίδια..Και πολύ χάρηκα που ήμουν εκεί!Απίστευτη συναυλία,ωραίος κόσμος,καλός ήχος σπουδαίο setlist!

Τί άλλο να ζητήσεις από μια συναυλία;(....τα 45 ευρώ ήταν η μοναδική παραφωνία της βραδιάς)


"This is a weeping song
A song in which to weep
While all the men and women sleep
This is a weeping song
But I won't be weeping long..."

Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους.
Ακραία παραδείγματα προπαγάνδας τα οποία όμως πρέπει να μην λησμονούνται διατηρώντας μας σε πνευματική εγρήγορση για τις νέες και πιο σύγχρονες μεθόδους αυτής της μορφής «τέχνης».

	"Hail to the powerful air force of the country of socialism"
	"We'll defend Moscow!" (from WWII)
	"Don't talk too much!"
	"Glory to the winners of the war!"
	Anti alcohol poster
	"Love your motherland!"
	"Learn the great path of Lenin's and Stalin's Party!"
	1917... 1955
	"The European Community"
	"We" "They"
	"The dreams of the people, came true"