«Αυτό ήταν!».Δεν μπορούσε άλλο να την παλέψει.Η πόλη ξεκίνησε να κυλάει και στο αίμα του,αφού ήδη θρονιάστηκε στα πνευμόνια αλλά και στα "μάτια" του.Την στιγμή αυτή δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο.Σαν τα λίγα δευτερόλεπτα πριν την υγρή έκρηξη πάθους, οι σκέψεις του δεν μπορούσαν να επεξεργαστούν κάτι άλλο.
Αποσβολωμένος και παράλυτος όπως ήταν, χτύπησε το χέρι στο γραφείο, το οποίο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτό περισσότερο έφταιγε κι όχι η όποια πόλη,κι αποφάσισε να το σκάσει.

Να φύγει,να πάει νότια,αυτό ήθελε περισσότερο.Να φύγει να πάει να βρει τους φίλους τα ψάρια,ακόμη και τους άλλους του τους "φίλους".Πλέον ήταν πολύ εγωιστής να σκεφτεί κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό του.Είπαμε η πόλη ήδη χρωμάτισε τα "μάτια" του και για το συγκεκριμένο δεν ένοιωθε κι ιδιαίτερα ενοχλημένος.

Έφτιαξε βαλίτσες σε λιγότερο από πέντε λεπτά,έχωσε ό,τι βρήκε μπροστά του από το ένα απ τα δύο ντουλάπια που είχε τα ρούχα του,πήρε τα λίγα λεφτά που φύλαγε για "στιγμές ανάγκης" όπως τις ονόμαζε και ξεκίνησε.Σπρώχνοντας κι ασθμαίνοντας μέσα από τα λεωφορεία και τον κόσμο,βρίζοντας ό,τι τον ενοχλούσε, ακόμη κι την γριούλα που απλά τον καθυστέρησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα στον πεζόδρομο έξω απ' το σταθμό,έφθασε στη έξοδο.
Τίποτα δεν μπορούσε να ανεχτεί,έτσι συμβαίνει συνήθως.Πριν πάρεις τις αποφάσεις σου η υπομονή σου,"απύθμενο πηγάδι".Αφού τις πάρεις όμως βιάζεσαι και πνίγεσαι,αδικαιολόγητα τις περισσότερες φορές, να τις πραγματοποιήσεις.

Το ταξίδι δεν θα διαρκέσει πολύ,μάλλον κανένα μήνα το υπολογίζει.Οι "υποχρεώσεις",μόνο στο άκουσμα της λέξης στραβώνει,τον "υποχρεώνουν" να επιστρέψει.Ελπίζει μέσα στις θάλασσες να ξεπλυθεί και να ξεπλύνει καμπόση απ' την βρωμιά που μαζεύτηκε τον τελευταίο χρόνο.
Ο βυθός ξέρει ότι έχει αυτές τις μαγικές ικανότητες,το ξέρει κι αυτό το 'χει μάθει εδώ κι λίγο καιρό,γι αυτό και ξέρει πού να αποταθεί όταν χρειάζεται βοήθεια.

Deus ex machina η θάλασσα για ακόμη ένα "τραγικό" ήρωα.Ο Ευριπίδης δεν βρίσκεται κάπου κοντά όμως κι αυτό τον φοβίζει.Ο λυρισμός κι η πλοκή της δικής του ιστορίας στην απουσία ενός "τραγικού" ενορχηστρωτή φοβάται πως αργά η γρήγορα θα σβήσει.Αυτό το φοβάται πραγματικά...Αυτό που τρέμει όμως είναι το μετά!Το μετά,το άλλο,το Εδώ και το Τώρα.

Τα λόγια καμιά φορά δεν αρκούν.Θέλω να σας μιλήσω και να με ακούσετε,όχι γιατί με τρώει η ματαιοδοξία ,απλά θέλω την προσοχή σας.

Η μουσική με τρώει κάθε μέρα..Τίποτα δεν είναι,χωρίς την μουσική.Και τελικά τι είναι αυτή;Είναι ένα πάθος,μια τρέλα,μια γκόμενα,μια ωδή..Αυτά κι άλλα ασύλληπτα,τρομερά,σπουδαία και μηδέν.5 νότες και ακόμη 5,και πουθενά αλλού.Έχω πετάξει κι έχω ψοφήσει μ' αυτή.Σπουδαία και τρανή.Ασέλγεια μόνο και μόνο που την φέρνω στο στόμα μου..Μια παρθένα που κανένας δεν είναι άξιος για να την αντιμετωπίσει,πάντα είναι αυτή από μπροστά και πάντα από παντού.

Δεν σε φοβάται,αλλά δεν σε τρομάζει κιόλας.Καλοπροαίρετη κι αυθεντική,ασυμβίβαστη και πολύχρωμη,ποτέ δεν σε αρνήθηκε και ποτέ δεν σε ξέχασε..άνθρωπε εγωιστή και τραγικέ ορίστε η λύση.Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.Είμαστε έτοιμοι να μας ορίσει,είμαστε ζωντανοί αρκετά για να μας μιλήσει;

Πάρτε ένα σφυρί κι ελάτε να με βρείτε.Σας περιμένω,σε περιμένω...Με περιμένουν!

Beams of fire sweep through my head
Thrusts of pain increasingly engaged
Sensory receptors succumb
I am no one now only agony

My crimson liquid so frantically spilled
- the ruby fluid of life unleashed

Ripples ascend to the surface of my eyes
Their red pens drawing at random, at will
A myriad pains begotten in their wake
- the bastard spawn of a mutinous self

The regurgitation of my micro nemesis
- salivating red at the prospect of my ruin, my doom

Malfunction the means for its ascent
Bloodletting the stringent voice to beckon my soul
So futile any resisting tension
As death-induced mechanics propel its growth

The implement, the device of my extinction
- the terminating clockwork of my gleeful bane
The definitive scourge of its mockery
- the end-art instruments lethality attained

Heed - it commands, heed my will
Bleed - it says, bleed you will

Falling into the clarity of undoing
Scornful gods haggle for my soul
Minds eye flickers and vellicates as I let go
Taunting whispers accompany my deletion

A sneering grin, the voice of my reaper
- chanting softly the song of depletion


Μετά απ αυτό το winamp έπαιξε "Mellow mood"..άμεσα τεχνητή νοημοσύνη σε όλα τα players!

«...διαλεκτική με τους "δρόμους"!»Καλό του ακούστηκε σαν τίτλος,σαν ιδέα-μια συζήτηση,μια επικοινωνία,μια διαφωνία,μια απόφαση.
Πάντα ξέρει όμως ότι κάτι τέτοιου είδους ιδέες χάνονται απ' το μυαλό του.Κάπου κολλάνε και χάνουν τον δρόμο!Αστείο του φαινόταν.
Τραγικό και αστείο, όπως κάθε στιγμή της ζωής του.Τουλάχιστον έτσι την αντιλαμβανόταν αυτός, και σ' αυτό δεν έπαιρνε από λόγια.Βολευόταν με κάτι τέτοια "μαξιλάρια" αν και γνώριζε πολύ περισσότερα.

Αυτός -ή μπορεί να ήταν κι αυτή δεν θυμάμαι-γοητευόταν,φούντωνε,παθιαζόταν και... έσβηνε την αμέσως επόμενη στιγμή.Πλέον το είχε συνηθίσει, σαν το τσιγάρο, και οι πουτάνες οι συνήθειες δεν ψοφάνε εύκολα.
Σκοπός πλέον να βρει την "πέμπτη ουσία".Είχε κάπου ακούσει γι αυτήν κι αποφάσισε να τη ψάξει.Καλά καλά δεν ήξερε τι ήταν, αλλά την ήθελε.Ψάχνοντας κάποτε στα βιβλία του-απ' αυτά είχε πολλά-σημείωσε: «να ψάξω για πέμπτη ουσία,θεραπεία απ' τη ζωή».Η πλέον κατάλληλη ώρα είναι τώρα,συλλογίστηκε και ξεκίνησε να το αναλύει στο μυαλό του...Τι το ήθελε;

Μοιραία το επόμενο πράγμα που τον απασχολούσε,το φαγητό και το ότι είχαν περάσει μήνες απ' την τελευταία φορά που απόλαυσε ένα Pepper Steak-rare με φρέσκα λαχανικά και κόκκινο κρασί...

Και μια αθλητική παρέμβαση:

Μετά από ένα απίστευτο παιχνίδι τένις που διήρκεσε 288 λεπτά(!!) ο Φέντερερ αποχαιρέτησε το βασίλειο του,τουλάχιστον για φέτος.Προσωπικά δεν πάω καθόλου τον Ναδάλ αλλά τι να κάνουμε;Φυσικά για τον Ρότζερ πόνεσε όσο τίποτα άλλο(όσο πιο ψηλά είσαι...) γι αυτό του εκφράζω την αμέριστη μου συμπάθεια και συμπαράσταση! :p

Με τα λόγια του Φέντερερ:«Θα επιστρέψω»

χεχεχε!

O Scott Henderson με τη μπάντα του..

Απορία: Γιατί δεν χάνουν ούτε μια νότα;Ε;;!!!(ρητορικό)