«Αυτό ήταν!».Δεν μπορούσε άλλο να την παλέψει.Η πόλη ξεκίνησε να κυλάει και στο αίμα του,αφού ήδη θρονιάστηκε στα πνευμόνια αλλά και στα "μάτια" του.Την στιγμή αυτή δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο.Σαν τα λίγα δευτερόλεπτα πριν την υγρή έκρηξη πάθους, οι σκέψεις του δεν μπορούσαν να επεξεργαστούν κάτι άλλο.
Αποσβολωμένος και παράλυτος όπως ήταν, χτύπησε το χέρι στο γραφείο, το οποίο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτό περισσότερο έφταιγε κι όχι η όποια πόλη,κι αποφάσισε να το σκάσει.

Να φύγει,να πάει νότια,αυτό ήθελε περισσότερο.Να φύγει να πάει να βρει τους φίλους τα ψάρια,ακόμη και τους άλλους του τους "φίλους".Πλέον ήταν πολύ εγωιστής να σκεφτεί κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό του.Είπαμε η πόλη ήδη χρωμάτισε τα "μάτια" του και για το συγκεκριμένο δεν ένοιωθε κι ιδιαίτερα ενοχλημένος.

Έφτιαξε βαλίτσες σε λιγότερο από πέντε λεπτά,έχωσε ό,τι βρήκε μπροστά του από το ένα απ τα δύο ντουλάπια που είχε τα ρούχα του,πήρε τα λίγα λεφτά που φύλαγε για "στιγμές ανάγκης" όπως τις ονόμαζε και ξεκίνησε.Σπρώχνοντας κι ασθμαίνοντας μέσα από τα λεωφορεία και τον κόσμο,βρίζοντας ό,τι τον ενοχλούσε, ακόμη κι την γριούλα που απλά τον καθυστέρησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα στον πεζόδρομο έξω απ' το σταθμό,έφθασε στη έξοδο.
Τίποτα δεν μπορούσε να ανεχτεί,έτσι συμβαίνει συνήθως.Πριν πάρεις τις αποφάσεις σου η υπομονή σου,"απύθμενο πηγάδι".Αφού τις πάρεις όμως βιάζεσαι και πνίγεσαι,αδικαιολόγητα τις περισσότερες φορές, να τις πραγματοποιήσεις.

Το ταξίδι δεν θα διαρκέσει πολύ,μάλλον κανένα μήνα το υπολογίζει.Οι "υποχρεώσεις",μόνο στο άκουσμα της λέξης στραβώνει,τον "υποχρεώνουν" να επιστρέψει.Ελπίζει μέσα στις θάλασσες να ξεπλυθεί και να ξεπλύνει καμπόση απ' την βρωμιά που μαζεύτηκε τον τελευταίο χρόνο.
Ο βυθός ξέρει ότι έχει αυτές τις μαγικές ικανότητες,το ξέρει κι αυτό το 'χει μάθει εδώ κι λίγο καιρό,γι αυτό και ξέρει πού να αποταθεί όταν χρειάζεται βοήθεια.

Deus ex machina η θάλασσα για ακόμη ένα "τραγικό" ήρωα.Ο Ευριπίδης δεν βρίσκεται κάπου κοντά όμως κι αυτό τον φοβίζει.Ο λυρισμός κι η πλοκή της δικής του ιστορίας στην απουσία ενός "τραγικού" ενορχηστρωτή φοβάται πως αργά η γρήγορα θα σβήσει.Αυτό το φοβάται πραγματικά...Αυτό που τρέμει όμως είναι το μετά!Το μετά,το άλλο,το Εδώ και το Τώρα.