Όσες στιγμές και να το 'χω ζήσει και όσες φορές να το 'χω διαισθανθεί,κάθε μια από αυτές τις φορές ήταν το ίδιο χυδαία και το ίδιο ενοχλητική.

Μιλούν χωρίς να βάζουν σάλιο στα λόγια τους και περιμένουν(το πετυχαίνουν με φοβερή ευστοχία) κύρος και σεβασμό.Όλες αυτές τις φορές πάντως καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: Χωρίς καμία αμφιβολία η ενέργεια κι ο κόπος που καταναλώνεται για να "μην-μιλήσεις" είναι εκθετικά μεγαλύτερη από το απλά να "μιλήσεις".

Ο φόβος του να είσαι ο εαυτός σου είναι ένας από τους πιο καταραμένους φόβους.Μπαίνει με ευκολία στο "πάνθεον" των μεγαλύτερων και πιο σκοτεινών στιγμών που όλοι θα βιώσουμε παραπάνω από μια φορά.Άλλοι δυστυχώς βολεύονται κι άλλοι ευτυχώς χαμογελούν με συμπάθεια και κατανόηση.

Ο προβληματισμός κι η απορία μου η ίδια:Τελικά πιό είναι το πιό τρομακτικό και τι πρέπει να φοβάσαι περισσότερο; Να μιλάς ή να φωνάζεις-"σιωπώντας";