Να 'μαστε κι πάλι εδώ..Μια τρελή επανάληψη,μια αρρωστημένη κανονικότητα την οποία δεν έχουμε αποδεχτεί ποτέ.Δεν θέλουμε να ακούσουμε ούτε λέξη γι αυτό,ούτε λέξη,ούτε λέξη,ούτε λέξη....ακόμη κι αυτό επαναλαμβάνεται,σαν ένας δίσκος που θα κολλάει για πάντα στο ίδιο σημείο.

Το προηγούμενο δεν ανήκει πουθενά,ούτε πoτέ θα καταφέρει να μπει πουθενά.Μια αόριστη συμπερασματολογία με αόριστους αποδέκτες.Όλοι και κανείς.Εμείς κι οι άλλοι.

Το μεγάλο πρόβλημα δεν το 'χω όμως με την κανονικότητα.Το μεγάλο πρόβλημα το 'χω με τους εκφραστές της.Τους κανονικούς,τους γλυκανάλατους τους καλούς,τους σοβαρούς,τους υποκριτές,τους καθημερινούς,τους ατσαλάκωτους,τους σωστούς...μπλιαχ!!

Ναι,μπράβο μας!Είμαστε εμείς που στεκόμαστε πάνω στους ώμους των γιγάντων,είμαστε εμείς που ταξιδέψαμε στα φεγγάρια,είμαστε κι εμείς όμως που γαμήσαμε την ζωή μας όμορφα κι ωραία.Σεμνά και ταπεινά.

Θα μου πείτε όμως στην έννοια "κανονικότητα" προϋπόθεση κι αναπόσπαστο συστατικό είναι και το ανθρώπινο,πώς γίνεται να διαχωριστεί αυτό και να υπάρχουν και η "κανονικότητα" και οι "κανονικοί".

Η "κανονικότητα" γίνεται επικίνδυνη όταν γίνεται πεποίθηση.Όταν γίνεται στόχος και κίνητρο.Η "κανονικότητα" είναι επιλογή κάθε φορά.Αυτή κάποιος πρέπει να την πάρει(εγώ-εσύ-αυτός-εμείς-εσείς-αυτοί).Κάθε φορά όμως υπάρχει αυτή η επιλογή,είτε την αποδέχεσαι είτε την αμφισβητείς.Μεσολαβεί δηλαδή μεταξύ τον δύο("κανονικότητα"-"κανονικός") η βούληση,η κρίση.Τα δυο θα γίνουν ένα είτε επειδή συνειδητά το επιλέγεις, είτε(τις περισσότερες φορές δυστυχώς) δεν ασχολείσαι καν και...«συνειδητά» το επιλέγεις.Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Η "κανονικότητα" σημαίνει να βολεύεσαι.Κανείς δεν μπορεί να "κατηγορήσει" κανένα ότι βολεύεται και ότι προτιμά να είναι βολεμένος ,μπορεί όμως να τον "κατηγορήσει" όταν αυτό ορίζει και καθορίζει τον πνευματισμό του,την συμπεριφορά του και τέλος-δηλαδή-την προσωπικότητά του.Ότι,με άλλα λόγια, με μια απίστευτη νηφαλιότητα και με μια τρομακτική καθαρότητα σκέψης,"εγώ" που κρίνω, ό,τι δεν είναι κανονικό είναι και λάθος.ΛΑΘΟΣ(!)-τι κωλολέξη!Μια από τις πιο προκλητικές λέξεις που ακολουθείται από τα ίδια προκλητικά νοήματα.Η κανονικοφροσύνη,το λάθος,το σωστό,το "έτσι πρέπει".

Το "κανονικό" συμπεριφορικά είναι καταδίκη που δεν την εύχομαι σε κανένα.Η "κανονικότητα" μου ακούγεται σαν τις "Σειρήνες" στον Όμηρο.Πανέμορφη,θελκτική κι απαστράπτουσα.

Ο Ιάσονας είχε μαζί του τον Ορφέα και τα κατάφερε.Εμείς τι να χουμε άραγε μαζί μας;
Το "Μέγα Πάθος" λέτε να βοηθήσει;;;