Από τις πρώτες μέρες ο Μιχαλάκης πριν καλά καλά συνηθίσει την δουλειά,εδώ ούτε το πρωινό ξύπνημα δεν είχε συνηθίσει,κατάλαβε ότι κατά τις 10 με 10 και κάτι,κάτι περίεργο συνέβαινε στο εργοστάσιο.

Φυσικά ο "παστός"-ήταν τόσο ντελικάτος που δεν χρειάστηκαν περισσότερες από 2 μέρες να του το "κολλήσουν"-μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε συναντήσει τον κ.'Αρι.Αυτός δούλευε στους φούρνους, ο κ.Άρις δούλευε στους πάνω ορόφους(26 χρόνια ειν' αυτά,τους πάνω ορόφους τους κατέκτησε δικαιωματικά).

Οι φούρνοι,όπως το φωνάζει και η λέξη εξάλλου,δεν είναι κι από τα πιο εύκολα πόστα.Να δηλαδή ένας σπουδαίος λόγος που εκεί γύρω στο διάλειμμα ο "παστός" λιποψυχούσε κι εναγωνίως μετρούσε τα δευτερόλεπτα για να φθάσει η άγια εκείνη ώρα(και δεν αναφερόταν στα γεννητούρια του Χριστού προφανώς).Εκεί ήταν που έγινε και η πρώτη τους συνάντηση.Μια συνάντηση που στις ιστορίες και τους μύθους που ακολούθησαν τα τρομερά εκείνα γεγονότα του Ιούλη αναφέρεται σαν η «αρχή».

Μια «αρχή» που δεν είχε τίποτα περισσότερο από μια σχεδόν αδιάφορη ανταλλαγή βλέμματος από τον κ.Άρι κι ένα μικρό Μιχαλάκη εντυπωσιασμένο να παρακολουθεί τις ιστορίες του θεωρώντας τον εαυτό του,χωρίς καλά καλά να το έχει διαπραγματευτεί μέσα του, ακόμη ένα από τους μαγεμένα εξαρτημένους ακροατές της εργατικής κουστωδίας που παρακολουθούσε ανελλιπώς με αγωνία και προσμονή την καθημερινή αυτή "παράσταση"

Από τα πολλά που κυκλοφορούσαν εκείνο τον καιρό ένα απ' αυτά έλεγε ότι πολλοί από τους αφοσιωμένους εργάτες έπαιρναν στοιχεία από όσα άκουγαν κάθε μέρα και "χρωμάτιζαν" τις μέχρι τότε άνοστες,άγευστες κι άχρωμες ζωές τους .Πάντα ο κ.Άρις τους τόνιζε όμως πως αυτά που εξιστορούσε ήταν μύθοι και παλιές ιστορίες που είχε μάθει από όταν ήταν μικρός-δεν ήθελε να φανταστεί κανένα να παίρνει την μπαλωμένη του ζώη σαν παράδειγμα-αρνούμενος φυσικά κάθε ερώτηση που υπονοούσε ό,τι άλλο.

Μια σχέση εξάρτησης ξεκινούσε η οποία όσο περνούσαν οι μέρες τόσο μεγαλύτερη κι άρα τόσο πιό επικίνδυνη γινόταν.. το μπι κοντίουτ