" Έψαξε και βρήκε αυτό που θα τον βοηθούσε.Ήταν μοναδική η ευκαιρία που του δόθηκε όντας μόνος,όντας δηλαδή έτοιμος να αφεθεί κάπου.Μέχρι πρότινος θα θεωρούσε ανήκουστη και παράλογη αυτή του την σκέψη αλλά καθώς περνούσαν οι μέρες μια μια,μουχλιασμένες και βασανιστικές,η υποψία του έγινε πεποίθηση.
Ίσως να ήταν τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη, με την παιδική-αθώα νοσταλγία που τα συνοδεύουν,ίσως πάλι να έφθασε εκείνη η στιγμή όπου απλά δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τον ίδιο του τον εαυτό..."

Καθώς διηγόταν την ιστορία δεν μπορούσε να ξεκαρφώσει απ' το μυαλό του ότι,τα μισά-ίσως και λίγο περισσότερο-απ'αυτά που είχε να πει δεν ήταν παρά στιγμές απ την ίδια του την ζωή.Στιγμές απ' την καθημερινότητα,απ' την δουλειά του, απ' τους έρωτες του,απ' τα μίση και απ' τα πάθη του.Ήταν,για τον ίδιο,μια κάθαρση και μια ανάγκη.Ήταν ο καθημερινός εξαγνισμός μιας ψυχορραγούσας μορφής η οποία αναζητούσε, όπως ένας σκύλος το χωμένο κόκκαλο στο χώμα, λαίμαργα να ησυχάσει-"χορτάσει" τον πόνο και την δίψα του για ένα καλύτερο Χθες.Το Σήμερα εξάλλου,έτσι όπως το έβλεπε,δεν άλλαζε και ούτε είχε και καμία όρεξη να ασχοληθεί μαζί του,πέραν των τυπικών πάντοτε.

Στην αρχή-και ποτέ- κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα.Ο κ.Αριστόδημος-αυτό ήταν το όνομά του-είχε γίνει ξακουστός στο εργοστάσιο,κάθε μέρα στο διάλειμμα γύρω στις 10-11 μαζεύονταν όλοι για να ακούσουν μια από τις πολλές και "διάσημες" ιστορίες του.Η φήμη του διαδόθηκε τόσο που έρχονταν ακόμη και από τα γύρω εργοστάσια να τον ακούσουν.Μια ιστορία έλεγε ότι το αφεντικό,ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου, κάθε μέρα παρακολουθούσε διακριτικά την «παράσταση» διότι φοβόταν "τυχόν παρατράγουδα,ξέρετ' εσείς.."όπως συνήθιζε να λέει, σε όποιον τον ρωτούσε.

Τα χρόνια περνούσαν,εργάτες απολύονταν,εργάτες προσλαμβάνονταν ο κ.'Αρις,όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν,εκεί.Εκτός άλλων ήταν και "σκυλί" στην δουλεία,γι αυτό εξάλλου δεν θα συνέφερε,με τα μάτια του αφεντικού, να τον απολύσει από όποια σκοπιά και να το έβλεπε.

Ήταν γύρω σε 'κείνα τα χρόνια που μπήκε στη δουλειά ο Μιχαλάκης,ο γυιός του μπάρμπα-Θωμά,του γείτονα τα τελευταία 30 χρόνια του κ.Άρι.Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το τι θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες.Ούτε κι ο ίδιος ο Μιχαλάκης,για τον οποίο κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έφταιγε για τα περισσότερα που θα έπονταν.

συνεχίζεται..