Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι ο κ.Άρις είχε κυριαρχήσει στις σκέψεις και στις ψυχές όλων σχεδόν των συναδέλφων του.Ο ίδιος δεν το επεδίωκε αλλά εκ των υστέρων δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν τον άφηνε ικανοποιημένο αυτή η "επικυριαρχία".Δεν θα μπορούσε να το φανταστεί κανείς,πόσο μάλλον ο Αριστόδημος που πάλευε μια ζωή μεταξύ του "κανενός" και του "ενός",πως οι ιστορίες του,η εξιδανίκευση δηλαδή και η ωραιοποίηση μιας μέτριας "σονάτας" θα γινόταν το τραγούδι των Σειρήνων και το οξυγόνο στον αέρα πολλών.

Αρχές Ιουλίου,όπως προστάζει και η εποχή εξάλλου,ο κ.Άρις ξεκίνησε να εξιστορεί την γνωστή πλέον ιστορία για πολλούς με τη θάλασσα,τον απόμερο κόλπο με τις χελώνες και την διάσωση της κοπελιάς με την ωραία μυρωδιά.Η μεγάλη μαγεία ήταν πως κάθε χρόνο αυτή η ιστορία γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα γι αυτό και φυσιολογικά κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι την επέλεγαν ως την αγαπημένη τους.

Φέτος τον Ιούλιο αποφάσισε να την περιγράψει όπως ακριβώς την είχε ζήσει.Κανείς εξάλλου δεν ήξερε την αλήθεια γι αυτό την άλλαζε όπως τον βόλευε χωρίς κανένας να καταλάβει το παραμικρό.

"...Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο τρομαγμένος όπως ήμουν ξεκίνησα να τρέχω χωρίς να βλέπω πίσω.Ήξερα πως θα μπορούσα να έκανα κάτι,η δειλία όμως δεν μ' άφησε να σκεφτώ λογικά.Από τότε έμεινε καρφωμένη η εικόνα της στο μυαλό μου.Να φωνάζει,να κλαίει, να παρακαλάει κι εγώ «ανήμπορος» να τρέχω.Δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε,ελπίζω να τα κατάφερε".

Ο Μιχαλάκης όσο άκουγε την ιστορία, ξεκινούσαν στο μυαλό του να γυροφέρνουν κάτι εικόνες απ' τα παλιά.Ξανάκουγε τον μπάρμπα-Θωμά να του μιλάει για την μάνα του.Για τον κόλπο με τις χελώνες,για το άψυχο κορμί της που το είχε ξεβράσει το κύμα,για τα μάτια της που έμειναν ανοικτά, παγωμένα-να κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν.

Στην αρχή δεν έδωσε σημασία."Σύμπτωση θα είναι" σκεφτόταν.Μέχρι λίγο πριν να τελειώσει ο κ.Άρις ήταν σίγουρος ότι ήταν τυχαία η ομοιότητα.Το τέλος της ιστορίας όμως τον βρήκε σχεδόν απροετοίμαστο.Ένας κεραυνός,μια αστραπή τον είχε διαπεράσει μουδιάζοντας όλο του το κορμί.Μια λέξη τον χτύπησε,όπως χτυπάει η μπουλντόζα το χαμόσπιτο,και τον έκανε κομμάτια.Το σημάδι στο πρόσωπο,η χαρακιά από μαχαίρι,κάτω από το δεξί μάτι ήταν κάτι που είχε ξεχάσει.Δεν μπορούσε να σκεφτεί κανένα μαθηματικό συλλογισμό που να δικαιολογεί τις τόσες συμπτώσεις.Το συμπέρασμα τρομακτικό.Πιο τρομακτικές οι σκέψεις όμως που το ακολούθησαν...

Το βράδυ λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος,εκεί που όλοι σκεφτόμαστε την μέρα που μόλις μας άφησε-εκεί που βρίζουμε γι αυτά που δεν κάναμε και γι αυτά που δεν είπαμε συνήθως-,μια μια οι εικόνες Της τον κατέκλυσαν.Η ψυχή του όσο φωτεινή κι όσο ξέγνοιαστη ήταν,σε άλλο τόσο σκοτεινή και κηλιδωμένη μεταλλασσόταν.Ένα τεράστιο βάρος τον είχε γονατίσει,τον έκανε να νιώθει,ξαπλωμένος όπως ήταν,πως βρισκόταν αρκετούς πόντους μέσα στο κρεβάτι.Η απόφαση που έπρεπε να πάρει την ήξερε.Μια στιγμή χρειάστηκε μόνο για να την "επικυρώσει".Η επόμενη μέρα ήταν λίγες ώρες μακριά..και κοιμήθηκε ήσυχος,έτσι όπως έπρεπε να κοιμηθεί.

Το μόνο που έμεινε να περιγράφεται από την επόμενη μέρα είναι η αποφασιστικότητα του Μιχαλάκη και η ηρεμία στο βλέμμα του καθώς βύθιζε σιγά σιγά το μαχαίρι στην καρδιά του κ.Άρι.Αυτό που έκανε τρομακτική εντύπωση όμως είναι ότι το ίδιο βλέμμα το είχε ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του κι ο κ.Άρις.Σαν να το περίμενε θα έλεγε κανείς...

Την στιγμή πριν ξεψυχήσει,ψέλλισε τα τελευταία του λόγια μ' ένα περίεργο τόνο αδικαιολόγητης(;) ικανοποίησης "Au-rora Bor-eali-s κα-ι το τ-έλος το-υ γλυ-κού σκοτ-αδι-ού".Κανείς δεν κατάλαβε τι εννοούσε.Ο μόνος που θα μπορούσε ίσως να τους βοηθήσει κειτόταν δίπλα του νεκρός.Κάποιος τον είχε πετύχει στο κεφάλι με μια τεράστια πέτρα.Έσβησε ακαριαία.

Φεύγοντας από το εργοστάσιο εκείνη την μέρα οι εργάτες ένιωθαν σαν να άφηναν πίσω τους μια πατρίδα που δεν θα έβλεπαν ποτέ ξανά.Σκυφτοί,προβληματισμένοι μ' ένα τσιγάρο στο στόμα και με αργό βηματισμό επέστρεφαν στα σπίτια τους.Σε πολλούς μπήκε η ιδέα να φύγουν,άλλοι το ξέχασαν μόλις πέρασαν το κατώφλι του σπιτιού τους.

Το επόμενο πρωί όλοι ήτανε στα πόστα τους.Όλοι εκτός από δύο.

Ο κ.Άρις και ο Μιχαλάκης ο "παστός".