Αμέσως με το τέλος του μαθήματος ζήτησε απ' τον καθηγητή του πέντε λεπτά.Χωρίς να χάνει στιγμή με ατάραχη και ήρεμη τη φωνή,του ζήτησε αν:"Μπορείτε να μου μεταφράσετε..." κτλ κτλ.Δεν ήθελε να δείξει ούτε για μια στιγμή την αγωνία αλλά ούτε και το πόσο σημαντικό ήταν γι αυτόν το συγκεκριμένο ζήτημα.Δεν ήθελε να δώσει καμία απολύτως εξήγηση για το τι και το πώς.Δεν ήθελε να φανταστεί τον εαυτό του να περιγράφει σ' ένα ξένο,τι άλλο θα μπορούσε να ήταν ένας καθηγητής προς έναν μαθητή γυμνασίου,αυτό που ο ίδιος φύλαγε κρυφό ακόμη κι από τους φίλους του.Είναι σ' αυτές τις ηλικίες εξάλλου όπου τα ενδιαφέροντα του εφήβου θα πρέπει να αναλώνονται στα πρώτα σκιρτήματα,στα πρώτα κελεύσματα σ' αυτό που η κοινωνία αύριο μεθαύριο θα ονομάσει ένα καθώς πρέπει "παλικάρι" ένας καθώς πρέπει "άντρας".Όλ' αυτά τον εμπόδιζαν ή ακόμη χειρότερα του απαγόρευαν να εκφραστεί,και κανένας δεν ήταν υπεράνω υποψίας στο μυαλό του.

Μέχρι το τέλος της ημέρας ο κ.Χένρι,αφού έψαξε αρκετά,βρήκε τελικά σ' ένα παλιό λεξικό,έγραψε σ' ένα χαρτί κι έδωσε στον Στεφάν την μετάφραση.Μόλις το πήρε στα χέρια του,ευχαρίστησε τον κ.Χένρι άνευρα και επιπόλαια αφού δεν μπορούσε,και να το ήθελε,να ήταν πιο "ζεστός".Όλη η ενέργειά του μεταφέρθηκε στις ρώγες των δακτύλων του εκεί από όπου κρατούσε το χαρτί.Ένιωθε αδύναμος και ταυτόχρονα για μια τρομακτική στιγμή ένιωσε να αδειάζει από μέσα,σαν να ετοιμαζόταν να 'ρθει αντιμέτωπος με τους πιο σκοτεινούς του φόβους.Χωρίς δεύτερη σκέψη το διπλώνει και το βάζει στην τσέπη.Απάντησε πως θα πήγαινε σπίτι να το διαβάσει και αν είχε καμία απορία θα την έκανε αύριο,αποφεύγοντας και πάλι με περίτεχνο τρόπο να εμπλακεί στην όποια συζήτηση.

Η επιστροφή σπίτι ήταν κάθε μέρα μια ιεροτελεστία.Υπήρχαν μερικά στερεότυπα που με ευλάβεια επαναλαμβάνονταν καθημερινά.Η στάση στο περίπτερο για καραμέλες,το ίδιο μονοπάτι,ο ίδιος αριθμός βημάτων(!) μέχρι το σπίτι,το ίδιο "γεια σας" στην γιαγιούλα που έπλεκε ακούραστα στον ίσκιο της κληματαριάς.Εκείνη την ημέρα τίποτα απ' όλα αυτά δεν τηρήθηκαν.Το μυαλό του,οι σκέψεις του δεν λειτουργούσαν όπως κάθε μέρα.Είχαν αναλωθεί σαν σπονδή στον "Θεό" της αγωνίας.Αυτή εξάλλου ήταν που δεν τον άφηνε να ησυχάσει εδώ και αρκετό καιρό.

Χωρίς να μπορεί να ανακαλέσει το πώς εκείνη την ημέρα έφθασε σπίτι,θεωρούσε πολύ πιθανό όμως να μην «σεβάστηκε» καμία από τις καθημερινές του συνήθειες,βρέθηκε να κάθεται στο γραφείο του,εκεί που τον τελευταίο καιρό είχε ξοδέψει αρκετό χρόνο σε σκέψεις,όνειρα και βιβλία,κι ετοιμαζόταν να ξεδιπλώσει και να διαβάσει το χαρτάκι λύνοντας επιτέλους το μυστήριο-μαρτύριο των τελευταίων ετών.Με μια σπασμωδική κίνηση το παίρνει απ την τσέπη,παίρνει μια βαθιά αναπνοή και ξεκίνα να σχηματίζει στα χείλια του σίγα σιγά μια μια τις λέξεις:"Στο σημείο εκείνο που δεν θ' αξίζεις τίποτα,είναι σ' αυτό το σημείο που δεν θα ΄χεις ανάγκη από τίποτα"...
Μια παύση ακολούθησε την πρώτη ανάγνωση,μετά ακολούθησε δεύτερη,τρίτη ίσως και τέταρτη.Πριν ξεκινήσει την διαδικασία κατανόησης αφέθηκε στα συναισθήματα που τον κατέκλυσαν.Ηρεμία,ησυχία,γαλήνη έτσι όπως ένιωθε όταν κολυμπούσε κάθε πρωί στην καλοκαιρινή,σαν λάδι,θάλασσα.Τα επόμενα λίγα λεπτά συγκεντρώθηκε στο νόημα των λέξεων,στο νόημα που δεν έβγαζε και στο νόημα που προσπαθούσε να βγάλει.Όλα ωραία,όλα όμορφα!

Εξάλλου ήταν μόλις 13 χρονών.Μπροστά του θα ΄χει αρκετά χρόνια για να το σκεφτεί καλύτερα και σίγουρα πολύ περισσότερα απ΄ όσα θα είχαμε ποτέ όλοι εμείς.Άλλοι τον είπαν τυχερό,άλλοι τον είπαν βιαστικό άλλοι δεν ήθελαν καν να σχολιάσουν.Εμείς προσπαθήσαμε αλλά δεν καταλήξαμε..εκείνη την στιγμή ακριβώς απ΄το βάθος ακούστηκε μια φωνή "Cogito ergo sum!!!"

Όλοι χαμογέλασαν αφού όλοι κατάλαβαν.