...Ubi nihil vales, ibi nihil velis
Ο Στεφάν το θυμόταν αυτό σαν χθες.Θυμόταν πόσο τρομερή εντύπωση του είχε αφήσει όταν το πρωτοδιάβασε στον τοίχο στο στενό δρομάκι πίσω απ' το σπίτι του.Δεν το είχε προσέξει απ' την αρχή επειδή η αγαπημένη συκιά του μπαμπά δεν άφηνε και πολλά να φανούν, πέρα απ' αυτή.
Φυσικά δεν καταλάβαινε ούτε λέξη απ' αυτό που διάβαζε-ίσως μοναχά το "vales" αφού πίστευε πως ήταν ένας καινούργιος τύπος κλίσης του ρήματος "βάζω"- αλλά πάντα κάθε φορά που το σχημάτιζε στα χείλη του,πηγαίνοντας το πρωί στο σχολείο,ένιωθε ένα περίεργο συναίσθημα.Στην αρχή δεν μπορούσε να το περιγράψει,φυσικό εξάλλου ήταν,απλά το ένιωθε εκεί,σαν κόμπος,σαν ρίγος,σαν κάτι ξένο που τον απειλεί.Μετά από χρόνια θυμάται ότι ξεκίνησε να κολλάει λέξεις που έμοιαζαν με σκαλιά.Κάθε μια λέξη ακόμη ένα σκαλί πιο κοντά στο να καταφέρει την περιγραφή.
Φόβος,αγωνία,ένταση,έλξη,συγκλονισμός,πάθος ήταν μερικές απ' αυτές.Το γιατί ήθελε να το περιγράψει ούτε ο ίδιος δεν το 'χει ακόμη καταλάβει.
Σίγουρα όμως ό,τι περιγράφεται,ό,τι αποκτά "όνομα" και ό,τι τελικά νοηματοδοτείται ξεγυμνώνεται από παρανοήσεις, προκαταλήψεις και μένει καθαρό μπροστά στα μάτια και μπροστά στο νου χωρίς το φόβο και την ένταση που προηγουμένως το συνόδευαν.Με βεβαιότητα δεν μπορούμε να μιλήσουμε,αλλά αν θεωρήσουμε δεδομένο το ανήσυχο του πνεύματός του και την λαιμαργία του να τα "μάθει όλα" μπορούμε με μεγάλη πιθανότητα να πούμε πως αυτός ήταν και ο κύριος λόγος αυτής της περιγραφικής του εμμονής.
Όταν είχε πλέον φθάσει γυμνάσιο πίστευε πως ήρθε ο καιρός να βρει την λύση ή καλύτερα την μετάφραση στον γρίφο που εδώ και αρκετά χρόνια του είχε στερήσει αρκετές ώρες βραδινού ύπνου.Θα μπορούσε,ως απορία,να ειπωθεί εδώ πώς και τόσα χρόνια δεν βρήκε κάποιο λεξικό να τον βοηθήσει.Στο χωριό που έμενε,υπήρχαν πολλά και διάφορα πράγματα να ασχοληθείς,με την σφεντόνα,με το κοτέτσι,με τις ελιές,με την μπάλα..Βιβλιοθήκη να διαβάσεις και να βρεις βιβλία κι ιδιαίτερα ένα λατινικό λεξικό λίγο δύσκολο.
Ένα πρωινό,απ' αυτά που είναι πιο εύκολο να σηκώσεις το βάρος του κόσμου όλου με το ένα χέρι παρά να σηκωθείς απ' το κρεβάτι,αποφάσισε να μαζέψει τις σκέψεις του, να μαζέψει το μυαλό του και με παρρησία και τόλμη να κάνει την κρίσιμη,ίσως την πιο σημαντική μέχρι εκείνη την στιγμή,ερώτηση της ζωής του στον καθηγητή των αρχαίων-λατινικά εξάλλου δεν έκαναν-αφού εκείνη την ημέρα το πρόγραμμα έλεγε τρεις ώρες απ' αυτό το μαρτύριο!