Ήταν μια φορά ένας τύπος.Όλοι οι γνωστοί του έλεγαν,κι επέμεναν σ' αυτό,ότι ήτανε λιγάκι περίεργος-ιδιόρρυθμος.Οι φίλοι του όταν τους άκουγαν δεν έλεγαν κάτι το διαφορετικό ή το αντίθετο, σιωπηλά έτσι συμφωνώντας μ' αυτά που άκουγαν.

Τέλοσπάντων,ο τύπος αυτός,που το όνομά του μου διαφεύγει αυτή την στιγμή, ας τον πούμε κ.Χι,είχε μια εμμονή.Ήθελε να τα μάθει όλα.Να τα μάθει όλα και να μπορεί να τα ανακαλεί κάθε στιγμή.Να τα ανακαλεί κάθε στιγμή και να μπορεί να τα επεξηγεί σ όποιον του το ζητούσε.Και όλ' αυτά όχι γιατί ήθελε να βγει στις ειδήσεις,ούτε να μπει πρώτο θέμα σ' όλα αυτά τα ευφάνταστα επιστημονικά περιοδικά.Οχι,όχι.
Άπλα,πολύ απλά,ήθελε να λύνει σε κάθε στιγμή οποιοδήποτε πρόβλημα και παρεξήγηση έβλεπε μπροστά του.Σαν μια περίεργη,ιδιόρρυθμη αλλά αυθεντική κι απόλυτη αγάπη προς τον κόσμο,σαν την αγάπη της μάνας στο παιδί.

Μια μέρα τον ρωτάει, με αυτή την αθώα περιέργεια, ένα παιδάκι γύρω στα 6 χρονών "πώς περνάει εκεί πάνω ψηλά στους ουρανούς ο παππούλης μου;".
Για τον κ.Χι αυτό ήταν μια γροθιά στο στομάχι!Μέχρι εκείνη την περίοδο είχε καταφέρει να μάθει να "χρησιμοποιεί" γνώση από εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία,ένιωθε ότι σιγά σιγά πορευόταν προς το μεγάλο του στόχο αλλά αυτό δεν το είχε προβλέψει ούτε στους πιο φριχτούς του εφιάλτες."Να μην μπορώ να βοηθήσω ένα 6χρονο,και να μην μπορώ να κάνω και τίποτα γι αυτό!!"

Αμήχανα,απογοητευμένος απ' τον εαυτό του,με βλέμμα ισοβίτη που μόλις άκουσε τον δικαστή να του ανακοινώνει την ποινή,ξεκίνησε για το σπίτι υποσχόμενος στο παιδάκι πως αύριο θα 'ρχόταν με την απάντηση.

Όλο το βράδυ έψαχνε κι έψαχνε κι έψαχνε..Λίγο πριν το χάραμα,ήδη το φως στο βάθος του ορίζοντα άρχιζε να αχνοφαίνεται,αποφάσισε πως λύση και απάντηση στην ερώτηση δε θα έβρισκε.Όμως υποσχέθηκε και την υπόσχεσή του δύσκολα δεν θα την τηρούσε.
Έτσι πήρε την μια και μοναδική απόφαση που έμενε να πάρει!

Ετοιμάστηκε,έβαλε τα καλά του,ξυρίστηκε,χτενίστηκε-η συνάντηση θα ήταν μάλλον επίσημη-βγήκε στον πέμπτο όροφο και πήδηξε!

Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν κομματιαστεί στο έδαφος συνειδητοποίησε μια τεράστια αλήθεια.Οι γνώσεις θέλουν θυσίες και μερικές φορές υπάρχουν μερικές γνώσεις που καλύτερα θα ήταν να έμεναν κρυφές.Το τελευταίο πέρασε μέσα απ΄το μυαλό του σαν ριπή.

Δεν πρόλαβε να σκεφτεί αυτό που όλοι ήταν σίγουροι πως θα σκεφτόταν.Δεν πρόλαβε να σκεφτεί ότι δε μετάνιωσε ούτε μια στιγμή γι αυτό που μόλις είχε κάνει,κι ας του είχε στοιχίσει την ίδιά του την ζωή.

Όσο για το παιδάκι...δεν μάθαμε ποτέ αν τον έψαξε.
Το πιο πιθανό όμως είναι να μην θυμόταν ούτε καν την ερώτησή του,πόσο μάλλον τον κ.Χι.