Έξω έκανε τρομερό κρύο.Το χειρότερο ήταν πως όσο και να προσπαθούσε αυτός ο άτιμος,ο λευκός από το χιόνι άνεμος έβρισκε τον τρόπο να περνάει μέσα από τα ρούχα και να του παγώνει τα σωθικά.Δεν θα έβγαινε για κανένα άλλο λόγο απ' το σπίτι εκτός απ' αυτόν που βγήκε.Το σπίτι του βλέπετε όσο κι αν το αντιπαθούσε, όσο κι αν τον έπνιγε μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο,μια ζεστασιά και μια γλυκιά απομόνωση από το κρύο και τον κόσμο την είχε.
Είχε ήδη περάσει μια ώρα περπατώντας και ευτυχώς σε λίγα λεπτά θα έφτανε στο σπίτι της,το κρύο πραγματικά δεν άφηνε πολλά περιθώρια ούτε στα χέρια αλλά ούτε και στα πόδια του.
Δεν την είχε επισκεφθεί ποτέ ξανά,το είχαν κανονίσει όμως από καιρό γι' αυτό δεν θα άφηνε κανένα καιρικό φαινόμενο να του χαλάσει τα σχέδια.Βλέπετε το ήθελε κι επιδίωξε αρκετές φορές να της πει να βρεθούνε αλλά ποτέ δεν έβρισκε την κατάλληλη ευκαιρία-ή τουλάχιστον αυτό έλεγε στον εαυτό του για να νιώθει άνετα με την αναποφασιστικότητά του.Την προηγούμενη μέρα λίγο πριν σχολάσουν κι ενώ επέστρεφε απ' το γραφείο του αφεντικού με τα νεύρα ως συνήθως τεντωμένα βρήκε ένα χαρτάκι κολλημένο στο χαρτοφύλακά του:"Για αύριο πήρα άδεια-σε περιμένω όπως είπαμε το απόγευμα".Ευτυχώς του το υπενθύμισε αφού ήταν σχεδόν σίγουρη πως θα το ξεχνούσε..και το ξέχασε.
Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό του μαζί με την φυσιολογική δόση αγωνιάς,προσμονής,ανυπομονησίας."Πολύ άδειο ακούγεται το σπίτι" σιγοψιθύρισε λίγα δευτερόλεπτα πριν της χτυπήσει την πόρτα καθώς προχωρούσε από την έξω είσοδο-περνώντας μέσα από το γκρίζο και παγωμένο κήπο-προς τα μέσα.
Χτύπησε το κουδούνι,περίμενε για μια στιγμή.Την αμέσως επόμενη ακούει το χερούλι της πόρτας να γυρνάει.Ταυτόχρονα μαζί με την πόρτα που άνοιγε, κάνοντας ένα παράξενο παραλληλισμό, ένιωσε λες και άνοιγε η αυλαία σε μια από τις αγαπημένες του παραστάσεις που ήταν ο ίδιος θεατής.Την φίλησε στο μάγουλο κι έκανε ένα βήμα προς τα μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Ήταν περίεργα,ήταν ζεστά,ήταν τρομακτικά.Ήταν οικεία!!Ένιωσε σε κλάσματα δευτερολέπτων(ο χρόνος "αναβαθμίστηκε" σ΄αυτό που ήταν από πάντα-σχετικός) όπως δεν είχε νιώσει στο σπίτι του τα τελευταία 4 χρόνια.Δεν μπορούσε να το εξηγήσει,δεν είχε λέξεις.Αυτή την εσωτερική του αναστάτωση και συγκλονισμό προσπάθησε με κάθε διακριτικό τρόπο να τα κρύψει.Είχε τόση επιτυχία όση έχουν τα παιδιά όταν θέλουν να κρύψουν μια ζαβολιά που μόλις έκαναν."Είσαι καλά Ντέιβιντ,διότι δεν φαίνεσαι και πολύ καλά".
-"Απ' το κρύο είναι μην ανησυχείς,ευτυχώς είναι ζεστό το σπίτι" και χαμογέλασε καταλαβαίνοντας πως μάλλον η δικαιολογία του θα ήταν αρκετά πιστευτή για να τον βγάλει απ' την ελαφρώς δύσκολη θέση που είχε μπει.




ο τίτλος είναι προσαρμογή του "Goliaths disarm their Davids" τίτλος τραγουδιού από το συγκρότημα In Flames