Μετά το πρώτο σάστισμα,σαν συγκινημένου πρόσφυγα που γυρνάει μετά από χρόνια στο πατρικό του,με την είσοδο του πιο βαθιά στο σπίτι συνειδητοποίησε πως λίγα ήταν αυτά που μπορούσε να πράξει κι έτσι αφέθηκε.
Μ' ένα πορσελάνινο μειδίαμα υποδεχόταν όλα όσα άκουγε από το στόμα της.Δεν προσπαθούσε να καταλάβει τι του έλεγε.Οι λέξεις παγωμένες,άψυχες τον προσπερνούσαν αδιάφορα.Το σπίτι τον είχε μαγέψει.Μύριζε,άκουγε,έβλεπε,ένιωθε τον εαυτό του να γίνεται ένα με τον χώρο.Όλα άλλαζαν ρυθμούς,όλα γίνονταν ποταμός που τον διαπερνούσε ήσυχα,ζεστά,σιγανά.
Το απόγευμα δεν συνήθιζε να βγαίνει,πόσο μάλλον σε ξένα σπίτια.Ήταν ένας από κείνους που η ψυχή τους έμεινε μετέωρη μεταξύ δύο κόσμων χωρίς να υπάρχει κανένα "βαρίδιο" που θα τους επέτρεπε,έστω και προσωρινά, να προσγειωθούν σε κάποιον απ' αυτούς.Ήταν "καταδικασμένος" να είναι παιδί κι άντρας μαζί.Ήταν κι "ελεύθερος" κι υπηρέτης,ήταν αυτό που μερικοί το λένε ευαισθησία κι άλλοι αφέλεια.Αυτή η τεράστια σύγκρουση του «φαίνεσθαι» και του «είναι» ήταν,κι ακόμη είναι, αυτό που τον όριζε σαν μορφή, σαν χαρακτήρα.Αλλοπρόσαλλος,ετερογενής,ευχάριστος,αστείος,αντιπαθής.
Αυτά κι άλλα πολλά αθεράπευτα ήταν ο Ντέιβιντ.
Πίσω στο σπίτι τα πράγματα ήταν ακριβώς όπως τ' αφήσαμε.Ένας παρών-απών διάλογος,μια παρούσα-απούσα μορφή.Ένα απόγευμα που σχεδόν τελειώνει,ένα κρύο που όλο και θεριεύει.
Λίγο πριν δείξει έξι το ρολόι στον τοίχο,το οποίο βρισκόταν απέναντι πάνω από το τζάκι, κατάλαβε πως ήταν ώρα να αποχαιρετήσει την Μαίρη.Με αβρότητα την ευχαρίστησε για το ζεστό καφέ και της ανανέωσε το ραντεβού για το επόμενο πρωί στο γραφείο.
Ο δρόμος της επιστροφής δεν ήταν ακριβώς ο ίδιος.Σε χρόνο μηδέν,παρά το τσουχτερό κρύο, βυθισμένος στις σκέψεις του έφτασε στο σπίτι.Εκεί άλλαξε βιαστικά σε κάτι πιο χαλαρό έβαλε χαμηλόφωνα τη μουσική κι άνοιξε ένα παλιό κόκκινο κρασί.Άναψε το τζάκι κι καθήμενος μπροστά στη, λίγο πορτοκαλί-λίγο κίτρινη, φωτιά που όλο και φούντωνε άρχισε να ξαναφέρνει στο μυαλό του αυτά που έγιναν τις προηγούμενες λίγες ώρες.