Κάποτε αυτή η ίδια η ζωή σταματάει.Κάνει στάσεις.Στάσεις για κλάμα,για φαγητό,γι' αίμα,γι αγάπη,για καφέ,για,για,για....

Είναι τόσες πολλές τελικά αυτές που ξεκίνησα να διερωτώμαι μήπως τελικά στη ζωή-πέραν της αδιαμφισβήτητης αδηφάγας κι ακόρεστης θέλησης για "σκαρφάλωμα" όσο πιο ψηλά στο δέντρο μιας προσωπικής αξιοσύνης η οποία ξεκάθαρα προϋποθέτει μια κίνηση προς τα επάνω-η ουσία να μην βρίσκεται σ' αυτή την κίνηση αλλά στη στάση και στην ασυνέχεια.

Εκεί δηλαδή που συνηθίζουν να πλάθονται τα όνειρα,εκεί που μαθαίνεις ν' αγαπάς επειδή ακριβώς παραιτήθηκες από όποια προσπάθεια εκλογίκευσης,εκεί που τεντώνεσαι ακίνητος τις στιγμές που ξεχειλίζεις και συγκλονίζεσαι σύγκορμος από ριπές ωμής κι ακατέργαστης ηδονής, εκεί που σε φτύνουν και σταματάς κι συλλογιέσαι και ξαναξεκινάς την αμέσως επόμενη στιγμή πιο έτοιμος από πριν(απλά για να σε ξαναφτύσουν λίγο παρακάτω).

Όταν θα μιλάω πλέον για την ζωή θα εύχομαι αυτές οι στιγμές να είναι όσο πιο ακίνητες και μαρμαρωμένες.Γιατί τελικά σ 'αυτές κρύβονται οι μικρές ιστορίες κι οι μεγάλοι θησαυροί.Αυτοί δηλαδή που σου δίνουν τα χέρια, τα μάτια, το στόμα, τ' αυτιά και το μυαλό για να δεις, ν' ακούσεις, να μιλήσεις και τελικά να σκεφτείς...

Άρα να υπάρξεις!