Σκύβουνε, σφαλίζοντας τα μάτια
Θολωμένοι απ' τη σκόνη ενός γλυκού ονείρου
και ξεθυμαίνουν οι πληγές

Τ' ανοίγουνε και πάλι, πιστά στρατιωτάκια
από πάντα
Η αρρώστια του κόσμου βρωμερή και πνιγηρή
ξανά όπως πάντα

Ξανά!Ξανά!Ξανά!
Σαν το καμίνι στα μεταλλουργία
Ξανά!Ξανά!Ξανά!
Σαν το θρήνο του Θανάτου

Αληθινός σε χώρα ξένη
με μια φάτσα δανεική...
Σπαράζοντας τα βράδια λίγο πριν τα όνειρα
"Πού είναι το σπίτι μου;"
Με μια χαρακιά οικεία,πιο βαθιά απ' την άβυσσο την ίδια.