Στα βήματα μιας ψοφισμένης πόλης η αγωνία για ζωή απλώνεται σαν καρκίνος και σε τρώει.Στα πρόσωπα, πίσω απ' τις σκιές, στα βλέμματα, στις μάσκες των βιτρινών.Η μεγαλύτερη αγωνία όμως είναι πού θα βρεθεί αυτό που ν' αξίζει τον κόπο να το κλέψεις.Ούτε να τ' αγοράσεις ούτε να το δανειστείς αλλά να το κλέψεις.
Ψάχνεις και όλο ψάχνεις-μάταια.Τίποτα δεν υπάρχει, δε ζει, δεν αναπνέει!
Όλα πλαστικά, όλα γκρίζα, όλα σε σειρά, όλα σε τάξη.Όλα πανέμορφα αδιάφορα με δανεικά χαμόγελα κι ολόλευκες οδοντοστοιχίες.

Πού να βρω κάτι που θ' αξίζει για να κλέψω;Το' χω ειλικρινά ανάγκη!!