"..Οι Ερινύες όρμησαν στο Χάρυ και στη σκοτεινιά κάτω απ' τις φτερούγες τους δεν έβλεπε τίποτα εκτός απ' τα ματιά τους: μικρά και γεμάτα μίσος , τα μάτια τους να γελάνε μαζί του, να τον κοροϊδεύουν καθώς πάσχιζε να τις αποφύγει, ξέροντας ότι δεν μπορούσε κι ότι θα' παιζαν μαζί του πριν τον καταστρέψουν εντελώς. Προσπάθησε να γυρίσει το κεφάλι του αλλά αρνιόταν να κουνηθεί. Προσπάθησε πάλι και πάλι μέχρι που κύλαγε μπρος πίσω, αλλά τα μάτια συνέχιζαν να κοιτάζουν και να κοροϊδεύουν κι οι γιγάντιες φτερούγες χτύπαγαν όλο και πιο γρήγορα κι ο άνεμος στροβίλιζε γύρω από το Χάρυ και το κορμί του πάγωσε κι ένιωθε τα μεγάλα μυτερά ράμφη τους και τις άκρες απ' τα φτερά τους καθώς άγγιζαν το πρόσωπό του. Προσπάθησε να κατρακυλήσει μέχρι τη ρίζα του βράχου αλλά όσο κι αν κατρακύλαγε ήταν ακόμα στην κορφή με τον άνεμο να στροβιλίζεται και τις Ερινύες να τσιρίζουν, να τσιρίζουν και πάνω απ' το μουγκρητό του ανέμου άκουγε τη σάρκα του να ξεσκίζεται απ' την κοιλιά το, άκουγε το διαπεραστικό ήχο απ' το σκίσιμο να τρυπάει τ' αφτιά του κι έπειτα άκουσε τα ουρλιαχτά του κι οι Ερινύες αργά, πολύ αργά έσκιζαν κομμάτια σάρκα απ' την κοιλιά του και τράβαγαν αργά καθώς οι μακριές λουρίδες σάρκα ξεκολλούσαν απ' το σώμα του κι ούρλιαζε και στριφογύριζε και πεταγόταν όρθιος κι έτρεχε, σκόνταφτε και κατρακυλούσε στο βράχο κι ωστόσο ήταν ακόμα στην κορφή του βράχου κι οι Ερινύες εξακολουθούσαν να τον κοροϊδεύουν καθώς έσκιζαν τη σάρκα απ' την κοιλιά του και το στήθος του, κι έξυναν τα ράμφη τους στα πλευρά του και ξαφνικά έχωσαν τα ράμφη τους στα μάτια του και τα 'βγάλαν απ' τις κόγχες τους κι άκουσε τον ήχο που έκαναν τα μάτια του πλοπ πλοπ καθώς έφευγαν απ' το κεφάλι του και το τσίριγμα των Ερινύων δυνάμωσε μέχρι που δεν άκουγε πια ούτε τα ίδια του τα ουρλιαχτά και κλώτσαγε και τους έδινε γροθιές κι ωστόσο το κορμί του αρνιόταν να κουνηθεί και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να μένει ξαπλωμένος καθώς πάλι, κι έπειτα πάλι και πάλι βάλθηκαν να ξεσκίζουν τη σάρκα απ' την κοιλιά του και το στήθος του, ξύνοντας τα πλευρά του και ξεριζώνοντας πάλι τα μάτια του απ' το κεφάλι του κι ήταν μόνος σ' ένα δρόμο να κοιτάζει, να γυρίζει αργά σε κύκλους, να κοιτάζει, να κοιτάζει το τίποτα..."

Ένας μαλακισμένος στίχος που με ταλαιπωρεί δε ξέρω και 'γω πόσο!
Το βλέπεις στα μάτια μας, εγώ πάντως το 'χω δει στα δικά μου.Είναι αυτή η αποκρουστική όψη του ανθρώπου που αναδιπλώνεται, που μαζεύει τις σάρκες του μπροστά σε κάθε καινούργιο.
Αυτή η σαπίλα του μυαλού, η αναπαραγόμενη μη-αμφισβήτηση στο όνομα της παράδοσης, της κληρονομιάς. Σ' αυτό που έμαθες, που σε 'χουν μάθει δεν έχει σημασία, το οποίο είναι τόσο δυνατό και τόσο έντονα αυτοανατροφοδοτούμενο που πολλές φορές δε σ' αφήνει ούτε καν να το αναγνωρίσεις
Πράττεις, περιοριζόμενος στη μη-πράξη, πιστεύοντας όμως το ακριβώς αντίθετο.
ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ-το πιστεύεις δηλαδή, είναι δικό σου, είναι ιδιότυπο!

Τι ειρωνεία όμως! Στριφογυρίζεις σαν σβούρα γύρω από το κενό, προδίδοντας το καινοτόμο("betray innovation..") και ταυτόχρονα «πανηγυρίζεις»!

Στριφογυρίζοντας μια σβούρα τόσα χρόνια στο ίδιο σημείο είτε η ίδια θα φαγωθεί είτε το έδαφος από κάτω είτε και τα δύο μαζί.
Σπουδαίος λόγος για πανηγύρια, ε τι λέτε;;

Στρίβοντας το βλέμμα προς τα πίσω για να δεις τι απέμεινε από όλα τα προηγούμενα, ευτυχώς συνειδητοποιείς πως δεν έμεινε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ' αυτά που έπρεπε να απομείνουν.
Λίγα, συμπαθητικά-όχι πάρα πολύ όμορφα όμως-αφού σίγουρα κάτι παρόμοιο δεν θα 'ταν αληθινό. Λίγα όσο λίγα τα μαγευτικά δευτερόλεπτα που αντέχει κάποιος κάτω απ' την θάλασσα και τόσο συμπαθητικά όσο μια καλή ταινία.
Καμιά υπερβολή-παλεύεις γι' αυτό-και καμιά ακτινοβολούσα "πολυχρωμία"!
Ένας πίνακας που όμοιό του δε ξανάδες με αποχρώσεις του μαύρου,της ησυχίας, του άδειου σπιτιού,του πρωινού πονοκεφάλου και τόσων άλλων που με μια μαγική πινελιά του χρόνου απεικονίζονται ζωντανά και παλλόμενα.
Ζωγραφισμένα με το δικό σου τρόπο, όπως εσύ τα είχες φανταστεί, αφήνοντας πίσω το φως απ' τις λάμπες και τα κεφάλια των αλόγων.
Ένα δώρο που το μαζεύεις το τυλίγεις με συμπάθεια και πίστη, το βάζεις κάτω απ' την μασχάλη και ξεκινάς την καινούργια αναζήτηση για να βρεις τον καινούργιο τοίχο που θα το στερεώσεις.

Γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά προχωράς!

Τόση αυτοπεποίθηση όση χρειάζεται για να τον ξεχάσεις..