συνεχίζεται..συνεχιζόταν και μάλλον θα συνεχιστεί γι ακόμη λίγο!
Δε θα μπορούσε να ήταν παρά ένα κακόγουστο αστείο του μυαλού λίγο πριν ανοίξει τα μάτια για το πρωινό του ραντεβού με τον κόσμο.
Εδώ και λίγο καιρό η μοναδική του ανακούφιση κι οι μοναδικές στιγμές πραγματικής ηρεμίας  βρίσκονταν αφότου έσβηναν τα φώτα στο υπνοδωμάτιο.
Όλα τ' άλλα τα 'βρισκε ανυπόφορα. Πρώτα και πάνω απ' όλα όμως του φαίνονταν αδιάφορα κι ανούσια κάτι σαν ζεστή "φλατ" μπύρα.
"..υπέκυπταν πρόθυμα στη γοητεία του Νάρκισσου, του νέου με το όμορφο παρουσιαστικό και τα άψογα ελληνικά, τους λεπτούς τρόπους τη διεισδυτική στοχαστική ματιά και τα λεπτά καλογραμμένα χείλη."
Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που είχε διαβάσει το προηγούμενο βράδυ από το βιβλιαράκι που πήρε στα χέρια πριν μια βδομάδα περίπου.
Αυτή η πρόταση ήταν με άλλα λόγια που σφήνωσε στη σκέψη του λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος και με βάσει αυτήν ακριβώς "περπάτησε" σ' αυτά τα μεταμεσονύχτια ονειρικά καντούνια ψάχνοντας λίγες σταγόνες για να ξεδιψάσει την αγωνία που τον έπνιγε τον τελευταίο χρόνο.
Αυτή η καριόλα η αγωνία πώς κάθε φορά του ξεγλιστρούσε και τον έκανε κομμάτια ούτε ο ίδιος ο κ.Freud να κατέβαινε δεν θα μπορούσε να τη δικαιολογήσει. Ίσως ο κ.Lexotanil κάτι να 'κανε άλλα κρίμα που δεν ήταν οπαδός των χημικών "γάμων"!
Ήταν τρομερός όμως ο τρόπος που το μυαλό του πήρε το προηγούμενο και το κανε σμπαράλια. Μια απλή περιγραφή χαρακτήρα η οποία μεταφράστηκε, με άξονα το ίδιο απλά όνομα, σε μια ιστορία που αν την έπαιρνες αυτούσια 25 κωλοτούμπες να 'κανες δεν θα επέστρεφες ποτέ πίσω στην αρχική πρόταση.
Ποια "μη-πληρότητα", ποιο λιμάνι, ποια μαθήματα φωτογραφίας;;

Ίσως κάποια μέρα να καταφέρει να σηκώσει το κεφάλι. Λίγο χρειάζεται σε τέτοιες στιγμές. Είναι αυτό το ελαφρύ σπρώξιμο στην άκρη του γκρεμού, όπως της μαμάς Guillemot, που ίσως τον αναγκάσει να βγάλει φτερά. Έτσι μπορεί να καταφέρει το λίγο πιο ψηλά.
Δεν χρειάζονται δυσθεώρητα ύψη και στρατόσφαιρες..Αλλά αυτό θα το καταλάβει στο πρώτο του φτερούγισμα.
Πάντως αισιοδοξώ για λλόου του.

(Με τόση φαντασία είναι απλά θέμα χρόνου...μάλλον!)
 
 

Ο Νάρκισσος δεν ήξερε και πάρα πολλά απ' αυτά που γίνονταν γύρω του. Και μη φανταστείτε πολύ μακριά του. Όχι, όχι! Κάθε άλλο. Εδώ μιλάμε δε μπορούσε να ξεστραβωθεί να δει τι του δείχνει ο καθρέφτης. Γι' όλα τ' άλλα μπορείτε να καταλάβετε.
Ένα ιδιαίτερα εύστροφο παιδί, τόσο εύστροφο που μπορούσε να σου αποδείξει με δυο άντε το πολύ τρεις προτάσεις το "θεώρημα της μη πληρότητας".Μα τι παιδί πράγματι!
Γεμάτος αντιφάσεις και μαλακύνσεις εγκεφαλικές αλλά ταυτόχρονα κι αθεράπευτα ερωτευμένος με την τρέλα της ζωής.
Ήξερε να επιβιώνει στα πιο δύσκολα ακριβώς επειδή δεν έβλεπε τα δύσκολα μπροστά του ή δεν ήθελε να τα δει(...απορία που του 'χα κάνει και που μάλλον δεν θα μας την απαντήσει το τσογλανάκι ποτέ).
Συνήθιζε να αναβάλει όλα όσα μπορούσαν να αναβληθούν αφού ήξερε πως τα χρονοδιαγράμματα είναι τόσο άχρηστα όσο η βενζίνη για ένα καμηλιέρη και γενικά περιοριζόταν στα απολύτως απαραίτητα και στοιχειώδη.
Ευτυχώς(αυτό το έλεγε ο ίδιος) στη δουλειά δεν είχε αφεντικό να του τα πρήζει και απλά εμφανιζόταν για να μη λένε οι άλλοι τα δικά τους.Όχι πως το ενδιέφερε και τόσο να δείξει καλό πρόσωπο αλλά πίστευε πως τουλάχιστον δεν χρειαζόταν να προκαλεί "δια της απουσίας του".
Και που λέτε..Μια μέρα ο monsieur Νάρκισσος αποφάσισε να αλλάξει σελίδα στη κατά τ' άλλα ήρεμη και χαλαρή ζωούλα του.
Τι το 'θελε ο κακομοίρης!
Δε μπορούσε προφανώς να φανταστεί το μέλλον αλλιώς μάλλον ρούπι δεν θα το κουνούσε από 'κει που ήταν.
Αποφάσισε να ξεκινήσει μαθήματα φωτογραφίας έτσι στο άσχετο θέλοντας...μάλλον ούτε ο ίδιος δεν ήξερε τι ήθελε!
Τέλοσπάντων, αυτά γίνονταν δυο φορές τη βδομάδα κοντά στο λιμάνι, γύρω στο μισαωράκι απ' το σπίτι του και παρόλο του χαρακτήρα του για κάποιο λόγο ήτανε συνεπέστατος βδομάδα έμπαινε βδομάδα έβγαινε.
Μπράβο στο παλικάρι μας πραγματικά αφού αυτή η αξιοζήλευτή του τυπικότητα δεν είχε κάποιο άλλο σκοπό πέραν του προφανούς και ήταν άξιον απορίας πώς του την είχε βιδώσει κι ακολουθούσε κατά γράμμα όλο αυτό το τρελά "δύσκολο" πρόγραμμα.

συνεχίζεται...

photo: MrKite

Αυτό θα είναι ερωτικό, θα είναι μισό ανθρώπινο και μισό συμπαντικό.
Θα είναι ένα κύμα και θα σβήσει όπως σβήνουν τα κύματα στην άμμο.
Θα το πάρω αγκαλιά και θα το σφίξω, θα προσπαθήσω μέσα σ' αυτή την αγκαλιά να ακουμπήσω κάθε μόριο της ύπαρξής του.
Θα γίνω τέρας, θα γίνω κτήνος θα μισήσω τον εαυτό μου αλλά θα το κάνω επειδή μου το ζήτησε.
Μετά θα τα πούμε για καφέ και θα με ρωτήσει "ποιος είσαι;"
Υπερήφανα θα απαντήσω "μια κατσαρίδα".
Το καφκικό μου όνειρο, χλωμό και παγωμένο
σαν ένα σπίτι πανέμορφο με τα τριαντάφυλλα του κήπου του να ευωδιάζουν ναφθαλίνη

Αυτά κι άλλα όνειρα βλέποντας το πράσινο απέναντι να χάνεται μαζί με τη μέρα αργά και βασανιστικά
Ανοίγω την τηλεόραση, ανάβω τσιγάρο, βυθίζομαι στον καναπέ και περιμένω την επόμενη μέρα να μου κάνει τη χάρη..
Α(!), άνοιξα και μια μπύρα πριν με πάρει ο ύπνος
Έτσι, "τιμής ένεκεν" για τα παλιά!

                                                                                                           Photo: M.Demetriou




κρίμα

Σχεδόν τριάντα χρόνια ακούω ένα βουητό
μοιάζει σαν αυτό μες την καμπίνα ενός αεροπλάνου
η μόνη διαφορά για το πρώτο δεν κόβω εισιτήριο
ούτε ταξιδεύω 

Σχεδόν πριν τριάντα δευτερόλεπτα σταμάτησε ο πυρετός
η μόνη διαφορά θα επιστρέψει στα επόμενα τριάντα
 Στην παρέα του προηγουμένως είδα τέσσερα φίδια
δυο ζευγάρια στις δυο άκριες ενός μισοκοιμισμένου βλέμματος
Χόρευαν περήφανα μπλεγμένα το ένα μες το άλλο
σαν χορός ζευγαρώματος λίγο πριν το τέλος

Μια στιγμή ακίνητη στο χρόνο
ορφανή, μακριά απ' όλες τις άλλες

Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω
Το μόνο μάλλον που αξίζει.. έσβησα το βουητό
Δεν θ' αργήσει όμως, όπου νάνε θα ξανασφυρίξει
Έτσι όπως έμαθε,
σαν υπάκουο σκυλί που γυρεύει το φαΐ του