"Τι θα ήσουν αν δεν ήσουν αυτός που είσαι τώρα;"

Εν πολλοίς μια ανούσια ερώτηση, μια ερώτηση απ' αυτές που πέφτουν στη συζήτηση, όταν πέφτουν δλδ αφού κακά τα ψέματα δεν είναι κι απ' τις πιο συνηθισμένες των ερωτήσεων, όταν είναι εμφανές εκατέρωθεν πως η συζήτηση οδηγείται σε τέλμα.
Προσφάτως ήμουνα παρών σε μια τέτοια συζήτηση η οποία οδηγήθηκε λίγο πριν το τέλος της σ' αυτό το μονοπάτι.
Επαναλαμβάνω ανούσια μεν η ερώτηση και κατ' επέκταση η προδιαγραφόμενη απάντηση απλά θέλω να αποτυπώσω μια μετα-σκέψη( ;) ) την οποία ελαφρώς επεξεργάστηκα στην άνεση του γραφείου μου:

Η χαλαρότητα με την οποία πολλές φορές χρησιμοποιείται η γλώσσα-μηδενός εξαιρουμένου- νομοτελειακά οδηγεί σε παρερμηνείες και παρεξηγήσεις πχ. λες κάτι άλλο απ' αυτό που θα ήθελες να πεις, διορθώνοντάς το μόνο και μόνο για να το κάνεις, τις περισσότερες φορές, χειρότερο.

Φυσικά στο πιο πάνω σχήμα υπάρχουν 3 τουλάχιστον συνιστώσες. Η μια και πιο βασική είναι η πρωτογενής σύλληψη της ιδέας η οποία στη συνέχεια θα γίνει σκέψη μ' όλα τα συμπαρομαρτούντα της δλδ. τις λέξεις, τις προτάσεις, τη σύνταξη όλων αυτών, μετά δευτερογενώς έχουμε την άρθρωση του λόγου όχι σαν μια ανατομική λειτουργία του φωνοπαραγωγού τμήματος του ανώτερου αναπνευστικού( που είναι φυσικά κι αυτό αλλά σε πιο μικρό βαθμό..) αλλά περισσότερο σαν την χρήση του σωστού λεξιλογίου με την σωστή έμφαση και τον σωστό φωνητικό χρωματισμό. Ένα ραφινάρισμα με άλλα λόγια κι ένα καλό ξεσκαρτάρισμα του τελικού κομματιού της πρωτογενούς διαδικασίας.

Τέλος(;) είναι το τριτογενές κομμάτι, αυτό του "άλλου". Παίρνω δλδ την αντιληπτική ικανότητα και δυνατότητα του "άλλου" σαν μια ενιαία οντότητα η οποία προφανώς μπορεί να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, απλά για χάριν οικονομίας του ποστ αφήνω το κέντρο βάρους και το σημείο αναφοράς στο πρώτο πρόσωπο.

Κάπου σ' αυτό το τριαδικό σύστημα υπάρχει κάθε φορά μια εμπλοκή, μια διαρροή άρα και μια εκ των πραγμάτων δυσλειτουργία. Προσωπική μου εκτίμηση το πιο ευένδοτο από τα πιο πάνω σημεία, άρα και το πιο πιθανό να παρουσιάσει πρόβλημα, είναι η πιστή μετατροπή της πρωτογενούς διαδικασίας στη δευτερογενή. Τα "εργαλεία μεταποίησης" με άλλα λόγια τα οποία είναι τα εξής..ένα: η ικανότητα του να ελίσσεσαι μέσα στη γλώσσα με άνεση, αβίαστα και με αυτοπεποίθηση πάσχει.
Άλλοτε σε άλλο βαθμό αλλά πάσχει. Και τι σημαίνει αυτό;
Απλά πως ακόμη και σωστά να έχει συλληφθεί η ιδέα όπως και σωστά να έχει αναλυθεί, η αναπαραγωγή της με τη μορφή λόγου υπολείπεται.
 Ο βαθμός στον οποίο υπολείπεται κάθε φορά ορίζει και καθορίζει αν θα υπάρξει ή όχι παρερμηνεία.Κατ' αρχάς εσωτερική-από την πρωτογενή στη δευτερογενή- και κατ' επέκταση εξωτερική -από τον λόγο στον "άλλο" και στην αντίληψή του..

Πιο σχηματικά όσο μεγαλώνει ο βαθμός υπολειπόμενου ανεπεξέργαστου πρωτογενούς υλικού τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να πεις κάτι άλλο απ' αυτό που ξεκίνησες αρχικά να εκφράσεις.
Και από κει και πέρα κλάφτα Χαράλαμπε.. 

Η τελειότητα για μένα δεν είναι το ζητούμενο, ειδικά σ' ένα τέτοιο θέμα όμως θεωρώ θεμελιώδες στοιχείο τη μελέτη όλων των πιο πάνω(και της γλώσσας αυτής καθ' εαυτής) αν θέλουμε τουλάχιστον σε επίπεδο διαπροσωπικής και «διακειμενικής» σχέσης να ανέβουμε πιο ψηλά στην ανθρώπινη εξελικτική σπειροειδή "ανεμόσκαλα".

Και τι πιο καταλυτικό να εννοούμε αυτά που λέμε αλλά ακόμη πιο σημαντικό να λέμε αυτά που εννοούμε..