Αν θέλουμε να μιλήσουμε, για το σύνολο των προσωπικών στιγμών, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε και ζωή δεν μπορεί παρά να επιστρέψουμε ακριβώς στο ίδιο σημείο μ' αυτό που ξεκινήσαμε.

Διότι παρά το ενιαίο του βιώματος αυτό που ασθμαίνοντας και πολλές φορές βρίζοντας ονομάζουμε "βίος" δεν είναι παρά το σύνολο πολλών κομματιών που έχουμε από πριν ονομάσει "στιγμές".
Φυσικά μια τέτοια υπεραπλουστευμένη προσέγγιση δε θα οδηγήσει πουθενά παρά στην κατά την άποψή μου αποθέωση του ρασιοναλισμού και της στείρας εκλογίκευσης.

Σ' αυτή την σκέψη δηλ. του συνόλου των πολλών κομματιών πιστεύω θα πρέπει να προστεθεί και το ανείπωτο, το μη-εκλογικεύσιμο της "υπέρ-στιγμής".
(Ο τελευταίος νεολογισμός μπήκε αφού δεν βρήκα κάτι άλλο καλύτερο στη θέση του)

Και τι εννοώ υπερ-στιγμή;
Αυτό το βιωματικό κομμάτι το οποίο περνάει μέσα και πάνω από την δυνατότητα, την όποια δυνατότητα, νοητικής ανάλυσης και μεταβολισμού.
Αυτό δηλαδή που δεν το αισθάνεσαι με καμιά από τις αισθήσεις σου αλλά το ακουμπάς μόνο με τις "συν-αισθήσεις".
Μ' αυτό σαν "κόλλα" θεωρώ πως θα γίνει μια δίκαιη "συγκόλληση" όλων των προηγούμενων στιγμών.

 Φυσικά είναι αδύνατη κάθε φορά η εν λόγω μικροσκοπική ανάλυση και ο τεμαχισμός.
Και αυτό επειδή θα ήταν παραλυτικό κι αυτοστραγγαλιστικό αφού η ζωή δεν μπορεί να τεμαχιστεί ούτε να σταματήσει για "εξηγήσεις".Η απλή υποψία όμως της ύπαρξης της "υπερ-στιγμής"  σαν δομικό στοιχείο-και δει "κόλλα"- απελευθερώνει και επανατοποθετεί τον άνθρωπο σε μια θέση καινοφανούς ετοιμότητας με ανοικτές τις πόρτες της αντίληψής του.