Δεν μπορούσε να θυμηθεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Είχε ήδη κατασταλάξει σε μια ρουτίνα που ο χρόνος δεν την ακουμπάει ή αν το έκανε το έκανε απλά για να επιβεβαιώσει την αχρονική της διάσταση.

Ο Γιώργος, σε αντίθεση με τον στενό του φιλικό κύκλο ήταν σαν όλους τους άλλους. Μια φιγούρα κοινότοπη, ένας άνθρωπος της εκκλησίας με ζωηρό ενδιαφέρον και συμμετοχή σε φιλόπτωχες ομάδες, καλός οικογενειάρχης με δυο παιδάκια-οι λατρείες της ζωής του (μαζί φυσικά με το ψάρεμα..)!

'Όπως είπαμε και προηγουμένως τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν υπήρχαν, δηλαδή υπήρξαν απλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα το οποίο να είναι τόσο σημαντικό ώστε να διαφοροποιείται η μια χρονιά απ' την άλλη.

Αυτή ήταν μια εκτίμηση που είχε κάνει τον τελευταίο καιρό.Είχε ήδη εδώ και 2 χρόνια κλείσει τα 40 του και μάλλον ξεκίνησε να βλέπει κάποια πράγματα με άλλο μάτι.Λέμε μάλλον επειδή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν όλο αυτό τον καιρό δεν τον απασχολούσαν τέτοιου είδους σκέψεις, αφού ποτέ δεν είχαν εκφραστεί τουλάχιστον με την καθαρότητα που έγινε αυτό, τον τελευταίο μήνα.

Αφορμή δεν υπήρχε, αν ρωτούσατε τον ίδιο σίγουρα θα απαντούσε:  "Ποια αφορμή;;Εύκολο..!Όλ' αυτά!"Η τελευταία μεγάλη συγκίνηση, και η τελευταία πραγματική ανάσα που θύμιζε κάτι από ζωή ήταν τα χαράματα που η Μαρία -η γυναίκα του- έφερε στη ζωή τα δίδυμά τους. Ένα βράδυ όχι σαν όλα τ' άλλα και σίγουρα ένα βράδυ που το κυρίαρχο στοιχείο δεν ήταν το σκοτάδι αλλά το φως.

Απαιτούσε σίγουρα κι άλλα και κανείς δεν θα τολμούσε να πει πως δεν είχε παλέψει για περισσότερα. Η ιστορία σε όλες τις τες μορφές όμως γράφετε μόνο με πράξεις κι αυτός δεν έπραξε κάτι δικό του εδώ και καιρό. Φανταζόταν, ονειρευόταν, χανόταν σε παραμύθια με τον ίδιο πρωταγωνιστή αλλά πάντοτε ξυπνούσε βίαια, τρομαγμένος και σαστισμένος με μια ελπίδα και μια προσμονή για τον επόμενο ονειρικό "γύρο". Συμβιβασμένος σε μια πραγματικότητα και μια καθημερινότητα όπου η ανάγκη και η φαντασία είχαν πλέον το ίδιο χρώμα και την ίδια γεύση.

Πριν περίπου ένα μήνα-αν θυμόταν καλά πρέπει να ήταν βράδυ Κυριακής προς χαράματα Δευτέρας- ξύπνησε αλαφιασμένος και καταϊδρωμένος. Ήταν έτοιμος να πιστέψει όλα όσα είχαν παιχτεί λίγα δευτερόλεπτα πριν μέσα στο μυαλό του αν δεν τον προλάβαινε η γυναίκα του και του σιγοψιθύριζε στ' αυτί πως ότι προηγήθηκε ήταν απλά ακόμη ένας από τους εφιάλτες του-που τόσο τον ταλαιπωρούσαν τον τελευταίο καιρό.

Για τον Γιώργο όμως δεν ήταν ακόμη ένας στους πολλούς. Το ίδιο πρωί καθώς έπινε τον καφέ του-μαύρο, πικρό ολόπικρο- αποφάσισε να γράψει κάτω όλα όσα θυμόταν απ' το προηγούμενο βράδυ και αυτό θα το έκανε με την πρώτη ευκαιρία." Ίσως σήμερα στη δουλειά να καταφέρω να κλέψω λίγο χρόνο αλλά το αργότερο μέχρι απόψε θα πρέπει να το 'χω γράψει".

Όπως κι έγινε. Το συγκλονιστικότερο γι αυτόν ήταν την στιγμή που το ξαναδιάβαζε, μετά τις απαραίτητες διορθώσεις (αφού όπως όλοι γνωρίζουμε τα όνειρα παίζουν περίεργα παιχνιδάκια την στιγμή που στον ξύπνιο σου πας να τα ανακαλέσεις πόσο μάλλον αν γίνεται αυτό σχεδόν μια μέρα μετά!..) και τις τελευταίες λεπτομέρειες που επέμεναν-δεν τα κατάφεραν- να κρατήσουν το φευγαλέο τους χαρακτήρα.

συνεχίζεται..

Για όλους εμάς τους περιπατητές δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές.
Είτε θα συνεχίσουμε είτε θα πνιγούμε στο όνειρο της κίνησης που δεν έγινε ποτέ.
Ένα "μυθιστόρημα" για μαζικούς βιασμούς με πρωταγωνιστές πότες, πουτάνες, δασκάλους και γιατρούς. Πληθώρα αποχρώσεων του γκρίζου σε ταπετσαρίες φθινοπωρινές που εκλιπαρούν για λίγο χρώμα.
Μια πορεία συνότζιαιρη του Βέγα, ένας θίασος που "ανεβαίνει" τις σπείρες της Ανδρομέδας στα όρια της φαντασίας.
 Με κίνηση δηλαδή που 'χει μέσα της τα πάντα, πληγές, χρώματα, αισθήματα, συναισθήματα..Μια αέρινη μαγική ιστορία, απ' αυτές που μπορεί και να παίζονταν στο σινεμά, αλλά που κανείς-μάλλον γι άλλους λόγους- δεν θα γυρίσει να ενδιαφερθεί.

"-Ασθενής μη περιπατητικός διεκομίσθει στο κέντρο υγείας μετά από σοβαρό ατύχημα μεταξύ των πόλεων της Πραγματούπολης και της Φαντασιούπολης. Ήταν ένα ακόμη θύμα-σπονδή στο Μολώχ*  λόγω «υπερβολικού εφησυχασμού». Τα τελευταία χρόνια τα θύματα του «εφησυχασμού» έχουν αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο. Η κυβέρνηση κάνει το παν για να αυξήσει τα θύματα μέσω ενημέρωσης αλλά και επιμόρφωσης στα πλαίσια μια κεντρικής προσπάθειας πρόληψης της μείωσης του φαινομένου. Απ ότι καταλαβαίνουμε οι προσπάθειες έχουν καρποφορήσει και οι ενδείξεις μιλάνε για αύξηση του αριθμού των θυμάτων."

   [*: "..Moloch whose mind is pure machinery! Moloch whose

             blood is running money! Moloch whose fingers

             are ten armies! Moloch whose breast is a cannibal dynamo!

             Moloch whose ear is a smoking tomb!.."

                                  Howl by Allen Ginsberg 

                                                                                     part 2, verse 5 ]

                                                                                                                                         

Εκτός εάν..