"..κι ότι μου φτάνει μόνο να σ' ακούω να τραγουδάς"


Κάθε μέρα στην επιστροφή, ήταν εκεί. Με τη γραβάτα, το κοστούμι, το περιποιημένο μαλλί, τα στρογγυλά ματογυάλια και τη μοναξιά του στην απέναντι καρέκλα. 
Οι κινήσεις ράθυμες και μετρημένες. Το βλέμμα του στο μαγικό κενό, εκεί απέναντι που ο φόβος παραμονεύει. 
Συνήθως δε μιλάει, δε ξέρω αν το' χει πλέον κι ανάγκη. 


Στο τέλος του γεύματος, ανάβει ένα τσιγάρο. Ιεροτελεστία, τελετή και φόρος τιμής για τη στιγμή και τίποτ' άλλο.
Το τέλος του μονολόγου της σιωπής έρχεται με το λογαριασμό: "το λογαριασμό σε παρακαλώ.." 




-Καλώς ήρθες και πάλι άνθρωπε. Έφερες τίποτε για μας; 

Γυρνάει ακόμη μια σελίδα απ' αυτές τις κιτρινιασμένες που βρωμάνε χρόνια. Το βιβλίο, το μαχαίρι και το ποτήρι, ολόχρωμα απομεινάρια μιας πεθαμένης μάνας.

Αγαπημένη έλα, μην περιμένεις άλλο. Με κούρασαν τα χάχανα.

Έχω ένα πίνακα μπροστά μου..Μαύρο, κόκκινο, άσπρο και λίγο κίτρινο!
"Έχω το λόγο σου, να υποθέσω;;"



Είναι απ αυτές τις στιγμές που το μόνο που ακούς είναι τους χτύπους στο στήθος. Σε σπρώχνουν, σαν προπέλες αεροπλάνου, να πετάξεις..

λίγο πριν σε κομματιάσουν, σαν προπέλες αεροπλάνου!


photo: MrKite