Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Στο τέλος οι ερωτήσεις!

στις 2:07 μ.μ.

"..κι ότι μου φτάνει μόνο να σ' ακούω να τραγουδάς"


Κάθε μέρα στην επιστροφή, ήταν εκεί. Με τη γραβάτα, το κοστούμι, το περιποιημένο μαλλί, τα στρογγυλά ματογυάλια και τη μοναξιά του στην απέναντι καρέκλα. 
Οι κινήσεις ράθυμες και μετρημένες. Το βλέμμα του στο μαγικό κενό, εκεί απέναντι που ο φόβος παραμονεύει. 
Συνήθως δε μιλάει, δε ξέρω αν το' χει πλέον κι ανάγκη. 


Στο τέλος του γεύματος, ανάβει ένα τσιγάρο. Ιεροτελεστία, τελετή και φόρος τιμής για τη στιγμή και τίποτ' άλλο.
Το τέλος του μονολόγου της σιωπής έρχεται με το λογαριασμό: "το λογαριασμό σε παρακαλώ.." 




-Καλώς ήρθες και πάλι άνθρωπε. Έφερες τίποτε για μας; 

Δε στο 'χω ρωτήσει ακόμα. 

Τι να με κρατάει άραγε;;


photo:MrKite