Είναι μερικά «ξυπνήματα» που διαφέρουν:

"Μετά από μία ακόμη κουραστική και βαρετή μέρα επιστρέφεις σπίτι,τρως κάτι πρόχειρο που πήρες απ' τον δρόμο και χωρίς να χάνεις πολύ χρόνο ξαπλώνεις για τον καθιερωμένο "μεσημβρινό" ύπνο.Μια διαδικασία και μια ιεροτελεστία που επαναλαμβάνεται μηχανικά τα τελευταία λίγα χρόνια.

Τις περισσότερες φορές τίποτα δεν φαίνεται ικανό να διαταράξει αυτή την άχρωμη-«αναγκαία» κανονικότητα. Τις περισσότερες φορές,γιατί είναι και κάποιες άλλες τρομακτικές καμπυλώσεις στην προηγούμενη "ευθεία" που σε κάνουν να σαστίσεις και να φοβηθείς!
Μια απ' αυτές συμβαίνει κάποτε με το που ξυπνάς.Ένα απίστευτο συναίσθημα έντασης,αγωνίας-σύγχυσης και απορίας.

«Πού βρίσκομαι,τι ώρα είναι,τι μέρα είναι;»Ιδρώτας, ταχυπαλμία, ένας κόμπος να κατεβαίνει από το λαιμό στο στομάχι, πετάγεσαι από το κρεβάτι.Για μια στιγμή όλα φαίνονται ξένα,απόμακρα.Το ρολόι όχι μόνο δε βοηθάει, προκαλεί κι άλλα κύματα αναστάτωσης.«Τέσσερις η ώρα;;Πού είμαι,τι σκατά συμβαίνει!...»

Ευτυχώς,σε μια στιγμή-σαν αληθινή αποκάλυψη-βάζεις το λίγο μυαλό που σου έχει μείνει σε λειτουργία και εκλογικεύεις τα πάντα,επαναπροσδιορίζοντας σε χωροχρονικά.Λίγα δευτερόλεπτα μετά επανέρχεται η ηρεμία,οι παλμοί κανονικοί,οι αναπνοές ησυχάζουν, ο κρύος ιδρώτας "ζεσταίνεται".

Την επόμενη μέρα μοιραία γίνεσαι επιφυλακτικός.Το σκέφτεσαι διπλά πριν καταλήξεις και πάλι στο "μεσημβρινό" κρεβάτι...και καταλήγεις.Όσο και να ΄χεις τρομάξει, όσο "κακό" και να σου 'χει κάνει το χτεσινό, επιστρέφεις.Σκέφτεσαι ότι θα είναι πιο τρομακτικό από ένα-κακά τα ψέματα-δυσάρεστο γεγονός, ν' αφήσεις τον ύπνο σου(τον τόσο πολύτιμο) έτσι απλά...και δεν τον αφήνεις."




Την προηγούμενη φορά που το είχα ζήσει αυτό(μέσα του περασμένου χειμώνα), αποτόλμησα κάτι μοναδικό κι ιδιαίτερα δύσκολο.Απαρνήθηκα το πανέμορφό μου "κρεβατάκι" κι έμεινα ξύπνιος!
Όταν σε μια ανύποπτη στιγμή του ίδιου απογεύματος κοίταξα έξω,σχεδόν κατά λάθος,είδα κάτι απίθανο.Κάπου προς την θάλασσα,λίγο μετά τον ορίζοντα(τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε) εκεί που προσπαθούσε ο ήλιος να πνίξει το φως του,αναπήδησαν χρώματα και σχήματα που δεν είχαν ξαναδεί τα μάτια μου.Προσπάθησα για μια στιγμή να ψάξω για την μηχανή μου αλλά στην αμέσως επόμενη το μετάνιωσα.Προτίμησα να το απολαύσω ανενόχλητα,σιωπηρά και λαίμαργα.

Μόλις ξεθώριασε και το τελευταίο χρώμα από τον ουρανό μια σκέψη "προσγειώθηκε" απότομα στην πίσω άκρη του μυαλού μου.

Από τότε προσπαθώ να μην κλείνω τα μάτια τόσο συχνά.Έτσι ίσως να χάσω τα λιγότερα απ' αυτά τα μοναδικά «ηλιοβασιλέματα».