..ήταν γύρω στις 3 τα χαράματα.Αυτές εξάλλου οι σκέψεις και οι αποφάσεις μόνο αργά το βράδυ "συνηθίζεται" να παίρνονται.

Ανησυχία,άγχος,αγωνία,φόβος και καμιά τριανταριά άλλα παρόμοια συναισθήματα τον είχαν κατακλύσει τον τελευταίο κανένα μήνα.Ένοιωθε στ' αλήθεια άρρωστος,"μπουκωμένος",ανήμπορος να βοηθήσει τον εαυτό του.Σιγά,σιγά,με την ακρίβεια ενός αφοσιωμένου χειρουργού, έσβηνε.

Οι αιτίες που θα μπορούσε να σκεφτεί ήταν γύρω στις τριανταεπτά...η εξής Μία.Το γαμημένο το βιβλίο που ξεκίνησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν έλεγε να τελειώσει.Είχε φθάσει στο τελευταίο κεφάλαιο,στην τελευταία σελίδα η οποία όμως δεν έλεγε με τίποτα να τελειώσει.

Είχαν περάσει ήδη 6 μήνες από την τελευταία φορά που το ακουμπούσε.Χωρίς αμφιβολία,ο ίδιος σκεφτόταν,ήταν από τους πιο δύσκολους και "απαιτητικούς" μήνες της μέχρι τώρα ζωής του.Αυτό όμως,συνέχιζε(απ' ότι είχε διαβάσει δηλαδή), οι εμπειρίες,οι απειρίες,η παρακμή,το "αίμα",οι όψιμες/πρόωρες εκσπερματώσεις σε σπρώχνουν στα πιο ακριβοθώρητα μονοπάτια της έμπνευσης.
Για ένα πράγμα ήταν απολύτως σίγουρος όμως-καμία,μα καμία έμπνευση και όσο περισσότερο το πίεζε τόσο περισσότερο το έχανε!

Προχθές,με χαρακτήρα αποκαλυπτικό θα μπορούσαμε να λέγαμε,ένιωσε να κατακλύζεται από ιδέες,μουσικές,λέξεις.Κατάλαβε πως επιτέλους έφθασε η ώρα του Τέλους(ή της Αρχής ;...).Έψαξε λίγο να βρει τις σημειώσεις του,πήρε το στυλό(κλασική σχολή) και ξεκίνησε να γράφει παθιασμένα και λαίμαργα την καταραμένη την τελευταία σελίδα.Του πήρε μίση ώρα...

Την επομένη,ξεκούραστος και ανάλαφρος όπως ήταν, ξεκίνησε να ξαναδιαβάζει με ένα αίσθημα δικαιολογημένης ικανοποίησης και περηφάνιας το δημιούργημά του.Μέχρι να το τελειώσει τον πρόλαβε η νύχτα.Πολλά σημεία τα είχε ξεχάσει(4 χρόνια είν' αυτά), άλλα τα θυμόταν,άλλα τ' άλλαξε κι άλλα τα έσβησε.Με το που έφθασε στην τελευταία λέξη,γι ένα περίεργα τρομακτικό λόγο, ένιωσε ένα δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπό του.

Κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε ποτέ και κανένας να διαβάσει το βιβλίο του.Ποτέ και κανένας!! Ίσως ήταν τα ψέματα,ίσως ήταν οι αλήθειες που είχε γράψει,ίσως απλά φοβόταν τον ίδιο του τον εαυτό.Ό,τι και να ήταν έπεισε τον εαυτό του πως αυτό που είχε μπροστά του έπρεπε να καταστραφεί,να καεί,να μην διαβαστεί ξανά, ούτε κι από τον ίδιο!

Αυτό θα το έκανε με το πρώτο ξύπνημα,ήταν ήδη πολύ αργά.Όταν κοίταξε το ρολόι,λίγο πριν κλείσει τα μάτια του,ήταν γύρω στις 3 τα χαράματα.Αυτές εξάλλου οι σκέψεις και οι αποφάσεις μόνο αργά το βράδυ "συνηθίζεται" να παίρνονται!