-Είχα μια αγωνία,
πριν λίγο έγιναν δύο

-Τώρα δηλαδή πώς νιώθεις;

-Πλούσιος!

Σταγόνες,ιδρώτας,sex,βροχή,ντούς,μπάνιο,θάλασσα,μπλε,άσπρο,
σπέρμα,μυρωδιές,κούραση,

παρθένες,πέτρες,Άγιοι,γη,Τιτάνες,Υπερίων,σύμπαν,κοσμολογία,
σκυλιά,πουτάνες,γάλα,αίμα,χυμός

Galt,mauro,partir,wrea,aurio,xtes,nai,oxi

Καμία λογική συνοχή....Ευτυχώς!!



Rain

Let it rain a day, a week, a year
Let it rain a thousand years a day(..)
-----------
Let cry the skies to cleanse the souls
Let fall the seas to wash the pain away(..)

Vorph

Από τις πρώτες μέρες ο Μιχαλάκης πριν καλά καλά συνηθίσει την δουλειά,εδώ ούτε το πρωινό ξύπνημα δεν είχε συνηθίσει,κατάλαβε ότι κατά τις 10 με 10 και κάτι,κάτι περίεργο συνέβαινε στο εργοστάσιο.

Φυσικά ο "παστός"-ήταν τόσο ντελικάτος που δεν χρειάστηκαν περισσότερες από 2 μέρες να του το "κολλήσουν"-μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε συναντήσει τον κ.'Αρι.Αυτός δούλευε στους φούρνους, ο κ.Άρις δούλευε στους πάνω ορόφους(26 χρόνια ειν' αυτά,τους πάνω ορόφους τους κατέκτησε δικαιωματικά).

Οι φούρνοι,όπως το φωνάζει και η λέξη εξάλλου,δεν είναι κι από τα πιο εύκολα πόστα.Να δηλαδή ένας σπουδαίος λόγος που εκεί γύρω στο διάλειμμα ο "παστός" λιποψυχούσε κι εναγωνίως μετρούσε τα δευτερόλεπτα για να φθάσει η άγια εκείνη ώρα(και δεν αναφερόταν στα γεννητούρια του Χριστού προφανώς).Εκεί ήταν που έγινε και η πρώτη τους συνάντηση.Μια συνάντηση που στις ιστορίες και τους μύθους που ακολούθησαν τα τρομερά εκείνα γεγονότα του Ιούλη αναφέρεται σαν η «αρχή».

Μια «αρχή» που δεν είχε τίποτα περισσότερο από μια σχεδόν αδιάφορη ανταλλαγή βλέμματος από τον κ.Άρι κι ένα μικρό Μιχαλάκη εντυπωσιασμένο να παρακολουθεί τις ιστορίες του θεωρώντας τον εαυτό του,χωρίς καλά καλά να το έχει διαπραγματευτεί μέσα του, ακόμη ένα από τους μαγεμένα εξαρτημένους ακροατές της εργατικής κουστωδίας που παρακολουθούσε ανελλιπώς με αγωνία και προσμονή την καθημερινή αυτή "παράσταση"

Από τα πολλά που κυκλοφορούσαν εκείνο τον καιρό ένα απ' αυτά έλεγε ότι πολλοί από τους αφοσιωμένους εργάτες έπαιρναν στοιχεία από όσα άκουγαν κάθε μέρα και "χρωμάτιζαν" τις μέχρι τότε άνοστες,άγευστες κι άχρωμες ζωές τους .Πάντα ο κ.Άρις τους τόνιζε όμως πως αυτά που εξιστορούσε ήταν μύθοι και παλιές ιστορίες που είχε μάθει από όταν ήταν μικρός-δεν ήθελε να φανταστεί κανένα να παίρνει την μπαλωμένη του ζώη σαν παράδειγμα-αρνούμενος φυσικά κάθε ερώτηση που υπονοούσε ό,τι άλλο.

Μια σχέση εξάρτησης ξεκινούσε η οποία όσο περνούσαν οι μέρες τόσο μεγαλύτερη κι άρα τόσο πιό επικίνδυνη γινόταν.. το μπι κοντίουτ

" Έψαξε και βρήκε αυτό που θα τον βοηθούσε.Ήταν μοναδική η ευκαιρία που του δόθηκε όντας μόνος,όντας δηλαδή έτοιμος να αφεθεί κάπου.Μέχρι πρότινος θα θεωρούσε ανήκουστη και παράλογη αυτή του την σκέψη αλλά καθώς περνούσαν οι μέρες μια μια,μουχλιασμένες και βασανιστικές,η υποψία του έγινε πεποίθηση.
Ίσως να ήταν τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη, με την παιδική-αθώα νοσταλγία που τα συνοδεύουν,ίσως πάλι να έφθασε εκείνη η στιγμή όπου απλά δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τον ίδιο του τον εαυτό..."

Καθώς διηγόταν την ιστορία δεν μπορούσε να ξεκαρφώσει απ' το μυαλό του ότι,τα μισά-ίσως και λίγο περισσότερο-απ'αυτά που είχε να πει δεν ήταν παρά στιγμές απ την ίδια του την ζωή.Στιγμές απ' την καθημερινότητα,απ' την δουλειά του, απ' τους έρωτες του,απ' τα μίση και απ' τα πάθη του.Ήταν,για τον ίδιο,μια κάθαρση και μια ανάγκη.Ήταν ο καθημερινός εξαγνισμός μιας ψυχορραγούσας μορφής η οποία αναζητούσε, όπως ένας σκύλος το χωμένο κόκκαλο στο χώμα, λαίμαργα να ησυχάσει-"χορτάσει" τον πόνο και την δίψα του για ένα καλύτερο Χθες.Το Σήμερα εξάλλου,έτσι όπως το έβλεπε,δεν άλλαζε και ούτε είχε και καμία όρεξη να ασχοληθεί μαζί του,πέραν των τυπικών πάντοτε.

Στην αρχή-και ποτέ- κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα.Ο κ.Αριστόδημος-αυτό ήταν το όνομά του-είχε γίνει ξακουστός στο εργοστάσιο,κάθε μέρα στο διάλειμμα γύρω στις 10-11 μαζεύονταν όλοι για να ακούσουν μια από τις πολλές και "διάσημες" ιστορίες του.Η φήμη του διαδόθηκε τόσο που έρχονταν ακόμη και από τα γύρω εργοστάσια να τον ακούσουν.Μια ιστορία έλεγε ότι το αφεντικό,ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου, κάθε μέρα παρακολουθούσε διακριτικά την «παράσταση» διότι φοβόταν "τυχόν παρατράγουδα,ξέρετ' εσείς.."όπως συνήθιζε να λέει, σε όποιον τον ρωτούσε.

Τα χρόνια περνούσαν,εργάτες απολύονταν,εργάτες προσλαμβάνονταν ο κ.'Αρις,όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν,εκεί.Εκτός άλλων ήταν και "σκυλί" στην δουλεία,γι αυτό εξάλλου δεν θα συνέφερε,με τα μάτια του αφεντικού, να τον απολύσει από όποια σκοπιά και να το έβλεπε.

Ήταν γύρω σε 'κείνα τα χρόνια που μπήκε στη δουλειά ο Μιχαλάκης,ο γυιός του μπάρμπα-Θωμά,του γείτονα τα τελευταία 30 χρόνια του κ.Άρι.Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το τι θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες.Ούτε κι ο ίδιος ο Μιχαλάκης,για τον οποίο κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έφταιγε για τα περισσότερα που θα έπονταν.

συνεχίζεται..

Να 'μαστε κι πάλι εδώ..Μια τρελή επανάληψη,μια αρρωστημένη κανονικότητα την οποία δεν έχουμε αποδεχτεί ποτέ.Δεν θέλουμε να ακούσουμε ούτε λέξη γι αυτό,ούτε λέξη,ούτε λέξη,ούτε λέξη....ακόμη κι αυτό επαναλαμβάνεται,σαν ένας δίσκος που θα κολλάει για πάντα στο ίδιο σημείο.

Το προηγούμενο δεν ανήκει πουθενά,ούτε πoτέ θα καταφέρει να μπει πουθενά.Μια αόριστη συμπερασματολογία με αόριστους αποδέκτες.Όλοι και κανείς.Εμείς κι οι άλλοι.

Το μεγάλο πρόβλημα δεν το 'χω όμως με την κανονικότητα.Το μεγάλο πρόβλημα το 'χω με τους εκφραστές της.Τους κανονικούς,τους γλυκανάλατους τους καλούς,τους σοβαρούς,τους υποκριτές,τους καθημερινούς,τους ατσαλάκωτους,τους σωστούς...μπλιαχ!!

Ναι,μπράβο μας!Είμαστε εμείς που στεκόμαστε πάνω στους ώμους των γιγάντων,είμαστε εμείς που ταξιδέψαμε στα φεγγάρια,είμαστε κι εμείς όμως που γαμήσαμε την ζωή μας όμορφα κι ωραία.Σεμνά και ταπεινά.

Θα μου πείτε όμως στην έννοια "κανονικότητα" προϋπόθεση κι αναπόσπαστο συστατικό είναι και το ανθρώπινο,πώς γίνεται να διαχωριστεί αυτό και να υπάρχουν και η "κανονικότητα" και οι "κανονικοί".

Η "κανονικότητα" γίνεται επικίνδυνη όταν γίνεται πεποίθηση.Όταν γίνεται στόχος και κίνητρο.Η "κανονικότητα" είναι επιλογή κάθε φορά.Αυτή κάποιος πρέπει να την πάρει(εγώ-εσύ-αυτός-εμείς-εσείς-αυτοί).Κάθε φορά όμως υπάρχει αυτή η επιλογή,είτε την αποδέχεσαι είτε την αμφισβητείς.Μεσολαβεί δηλαδή μεταξύ τον δύο("κανονικότητα"-"κανονικός") η βούληση,η κρίση.Τα δυο θα γίνουν ένα είτε επειδή συνειδητά το επιλέγεις, είτε(τις περισσότερες φορές δυστυχώς) δεν ασχολείσαι καν και...«συνειδητά» το επιλέγεις.Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Η "κανονικότητα" σημαίνει να βολεύεσαι.Κανείς δεν μπορεί να "κατηγορήσει" κανένα ότι βολεύεται και ότι προτιμά να είναι βολεμένος ,μπορεί όμως να τον "κατηγορήσει" όταν αυτό ορίζει και καθορίζει τον πνευματισμό του,την συμπεριφορά του και τέλος-δηλαδή-την προσωπικότητά του.Ότι,με άλλα λόγια, με μια απίστευτη νηφαλιότητα και με μια τρομακτική καθαρότητα σκέψης,"εγώ" που κρίνω, ό,τι δεν είναι κανονικό είναι και λάθος.ΛΑΘΟΣ(!)-τι κωλολέξη!Μια από τις πιο προκλητικές λέξεις που ακολουθείται από τα ίδια προκλητικά νοήματα.Η κανονικοφροσύνη,το λάθος,το σωστό,το "έτσι πρέπει".

Το "κανονικό" συμπεριφορικά είναι καταδίκη που δεν την εύχομαι σε κανένα.Η "κανονικότητα" μου ακούγεται σαν τις "Σειρήνες" στον Όμηρο.Πανέμορφη,θελκτική κι απαστράπτουσα.

Ο Ιάσονας είχε μαζί του τον Ορφέα και τα κατάφερε.Εμείς τι να χουμε άραγε μαζί μας;
Το "Μέγα Πάθος" λέτε να βοηθήσει;;;

Μια Κυριακή πρωί:

Το ξεκίνημα ακόμη μιας Κυριακής γεμάτη "μακάρια αδιαφορία".Το κυρίαρχο συναίσθημα μιας μέρας που συγκρινόμενη με όλες τις άλλες έχει τόσες ομοιότητες όσες ο Θερμαϊκός με Θάλασσα...

Αν ήταν χρώμα θα ήταν γκρίζο,αν ήταν φαγητό θα ήταν λαπάς,αν ήταν μυρωδιά θα ήταν αυτό που μυρίζει ο αέρας λίγο πριν την καταιγίδα.
Η πιο αδιάφορη και σίγουρα η πιο άγευστη μέρα.

Cause im easy
Easy like a Sunday morning...

Πάλι καλά που υπάρχει και κάτι ωραίο στ' όνομά της


(Σήμερα είναι Παρασκευή..άσχετο)